Víðförli - 15.06.1988, Blaðsíða 9

— Hvað olli því að þú fórst að
lesa guðfrœði hérlendis?
Þegar ég kom hingað í fyrsta sinn
sem ferðamaður sumarið 1978, var
ég með misheppnað guðfræðinám
við Hafnarháskóla að baki. Samt
sem áður var ég ekki búinn að missa
áhugann á guðfræðinni. Ég byrjaði
síðan að læra hér haustið 1980 — og
þessi seinni tilraun heppnaðist betur
en sú fyrri i Kaupmannahöfn.
— Hvernig leist þér á aðstæður
hér, bæði í Háskólanum og í kirkj-
unni?
Ég var aldrei sérstaklega virkur
námsmaður í Kaupmannahöfn,
þannig að ég hef ekki nægilega
reynslu af háskólanum þar til þess að
geta borið hann almennilega saman
við aðstæður hér. Það átti eflaust
mikinn þátt í því að fæla mig frá
námi í Kaupmannahöfn, hvað mér
fannst samkeppnisandinn ríkjandi í
byrjendabekkjunum þar. Nemendur
voru ávallt að beita olnbogunum og
troða sér fram. Mér fannst talsvert
rólegra, þegar ég byrjaði hér, betra
andrúmsloft og betri samstaða með-
al nýnemanna. Að sjálfsögðu stafaði
þetta ekki síst af því að nemenda-
hópurinn var miklu minni hér. Kenn-
ararnir höfðu tíma til að taka eftir og
sinna sérhverjum nemanda nokkuð
vel — jafnvel hálfósjálfbjarga út-
lendingi eins og mér. Ég var t.d. afar
þakklátur og líka dálítið hissa á því
hversu sjálfsagt öllum kennurunum
fannst, að ég fengi að skrifa prófin á
móðurmáli mínu. Það hefði vissu-
lega verið strangt fyrir mig að þurfa
að glíma við íslenskuna jafnhliða
eiginlega námsefninu, þannig að
þetta var mikill léttir.
Hvað varðar reynslu mína af
kirkjunni hér fyrstu mánuðina
fannst mér áberandi, hvao allt virtist
vera líkt því, sem ég hafði verið
vanur í Danmörku. Þetta er að sjálf-
sögðu ekki óeðlilegt með tilliti til
þeirra nánu tengsla, sem hafa verið
til skamms tíma milli þessara tveggja
þjóða; en ég hef nú seinna upp-
götvað að munurinn á þjóðunum og
kirkjunum tveimur er miklu meiri,
en mér sýndist við fyrstu kynni.
— Hvernig er að vera útlendingur
í kirkjulegri þjónustu á íslandi?
Þann stutta tíma, sem ég hef
hingað til starfað sem prestur meðal
Dalamanna hef ég varla upplifað í
eitt einasta skipti, að útlenskur upp-
runi minn hafi haft áhrif á starf mitt
og samskipti mín við fólk yfirleitt.
Áður á ferli mínum hef ég upp-
lifað þetta, að útlenskur uppruni
minn hefur dregið úr vægi orða og
skoðana minna í umræðum um
ákveðin mál, þó að ég hefði e.t.v. eitt-
hvað til míns máls; en ég hef ekki
orðið var við neitt slíkt í preststarf-
inu. Hins vegar hef ég tvimælalaust
upplifað, að kristilegar hugsjónir
um umburðarlyndi og bróðerni séu
raunverulega í gildi innan kirkjunn-
ar, þannig að þessi stofnun er eflaust
betri vinnustaður fyrir óöruggan út-
lending en margir aðrir.
— Hvernig finnst þér íslenskt
kirkjulíf miðað við heimaland þitt?
Mér finnst eins og kirkjan hafi
aðeins betra orð á sér hjá íslensku
þjóðinni heldur en hjá Dönunum, að
hún skipi betri sess í meðvitund fólks
hér en þar. í Danmörku lenti ég oft
í því í samskiptum mínum við mér
ókunnugt fólk, að þegar ég tjáði því
að ég væri trúaður kristinn maður og
hlynntur kirkjunnar, þá fór það að
líta á úrið sitt, sækja meira kaffi,
ávarpa næsta mann o.s.frv. Umræð-
um lauk oft á tíðum hreint og beint
með slíkri yfirlýsingu frá minni
hálfu. Meðal íslendinga þjónar slik
yfirlýsing oftar þeim tilgangi að
göfga umræðurnar. Fólk dregur
mann aðeins til hliðar og fer að ræða
skoðanir sínar á trú og kirkju —
frekar en að láta, eins og maður sé
með hættulegan, smitandi sjúkdóm.
Það getur verið ósammála og mjög
andstætt kirkjunni; en það hefur
samt áhuga á að ræða um þessi mál.
Þetta tel ég mjög jákvætt. Annars
má að sjálfsögðu ekki alhæfa of
mikið hér. Það er víst enginn vafi á
því, að kirkjusókn er betri en í Dan-
mörku — eða ætti maður e.t.v. frekar
að segja; ennþá minni þar en hér?
Yfirleitt held ég, að það megi segja,
að hérlendis sé tortryggni gagnvart
kristni og kirkju meira á yfirborð-
inu, hún sé vani eða stundum jafnvel
sýndarmennska, tískuspursmál. í
Danmörku virðist hún vera mjög
mikil og róttæk hjá sístækkandi
fjölda manna — því miður.
— Hvaða ráð viltu gefa ungum
erlendum manni sem hefði hug á að
lesa guðfræði hér?
Að sjálfsögðu fer svarið mikið
eftir því, hvort viðkomandi mundi
— eins og ég sjálfur — gera ráð fyrir
seinna að starfa sem prestur hér. En
fyrst og síðast er það að sjálfsögðu
afar mikilvægt að komast vel inn í
tungumál og menningu íslendinga.
Annars er það sjálfsagt mikilvægt
að vera með opinn huga gagnvart
umhverfinu og áhugasamur. Mér
finnst núna „eftir á“, eins og ég hafi
sjálfur á nokkuð löngu tímabili
næstum því „þurrkað út“ þjóðernis-
vitund mína; en sé það rétt hjá mér,
finnst mér ég ekki hafa beðið tjón af
Séra Jens ásamtfyrsta skírnarbarni sínu Elís Svavarssyni að Hrappsstöðum og foreldr-
um hans Svavari Jenssyni og Þóru Elísdóttur.
VÍÐFÖRLI — 9