Víðförli - 15.06.1988, Blaðsíða 13

Akureyri. En þessi áfangi hefur verið
mikil reynsla og lífið er öðru vísi en
áður. Prestsheimilið á Akureyri var
alltaf opið. Hér eru skyldurnar öðru-
vísi og meira útá við. Þessi ár hafa
veitt mér nýja sýn á lífið og opnað
útsýn í hinn stóra heim.
Mér er alltaf minnisstætt fyrsta
ferðalag okkar sem biskupshjóna.
Við vorum á alþjóðlegri ráðstefnu í
Svíþjóð og sænsku erkibiskups-
hjónin höfðu boðið okkur að búa
hjá sér. Ég hafði náttúrlega tekið
með mér betri fötin enda var mikil
dagskrá. í erkibiskupsstaðnum voru
aðrir gestir. Biskupshjón frá Eist-
landi. Konan hafði aldrei komið
vesturfyrir járntjald og varð fyrir
slíku áfalli að sjá það líf sem við
lifum í frelsi og nægtum að hún féll
næstum saman. Birgitta Sundby, sú
stórbrotna kona, kunni hins vegar
vel að láta hana njóta dvalarinnar og
njóta sín. Fötin hennar voru auð-
vitað fátækleg og gamaldags og
Birgitta sagði við mig að auðvitað
yrðum við líka klæddar á sem ein-
faldastan máta.
Það var stórkostlegt að kynnast
þessu frjálsa fólki eins og það er flest
sem skipar toppstöðurnar innan
kirknanna á alþjóðavettvangi og ég
hef orðið miklu frjálsari sjálf. Þetta
eru nú svipuð hjörtu sem slá hver sem
staða mannsins er og mér hefur
reyndar virst að því hærra sem fólk
er í svokölluðum metorðastiga, því
látlausara er það. Það þarf ekki að
sýnast. Þetta sá ég skýrast hjá Páli
páfa þegar við hittum hann. Þar
voru auðmjúkar herðar.
— Fylgir því mikil einsemd að
búa í biskupsgarði?
Nei, það finnst mér ekki. Verk-
efnin eru ærin. Að vísu sakna ég þess
að taka ekki þátt í lífi safnaðarins í
gleði fólksins og sorg eins og prests-
konan getur gert . Hinar opinberu
veislur eru satt að segja annars eðlis.
Við eigum bæði stórar fjölskyldur
hér í Reykjavík. Því miður býr
reyndar ekkert barnanna okkar hér í
borginni. Tvö eru búsett erlendis,
tímabundið vonandi, en ég sakna
ekki síst barnabarnanna. Það er svo
stórkostlegt að verða amma. Ég man
þegar fyrsta barnabarn mitt fæddist.
Þegar ég sá hana fyrst gekk hún
beint í hjarta mér. Ég sá börnin mín
í henni, ég sá sjálfa mig og ég sá
Á fundi Páls páfa í Róm.
hvernig lífið endurnýjast. Ég lifði
sömu reynslu þegar hin börnin
fjögur hafa fæðst.
Svo er ég slík lánsmanneskja að
vera með í Biblíuleshóp ásamt sex
öðrum konum. Við erum ólíkar og
fáumst við ólík verkefni hversdags,
en það ríkir mikil hlýja og trúnaður
okkar á milli og þetta er mér mikið
gagn og gleði. Við Ieggjum hver
annarri lið við að kynnast Biblíunni
og verða handgengnar orði Guðs.
Það þyrftu allir að eiga aðgang að
slíkum umræðuhópum. Þar fer fram
mikil sálusorgun og þar ríkir oft
mikil gleði.
— Hvaða ráð viltu gefa ungri
konu sem ætlar að giftast presti?
Er hægt að gefa öðrum ráð? Er
ekki Iíf hvers manns svo einstaklings-
bundið? En ég held að í öllum mann-
legum samskiptum skipti meginmáli
að rækta sambandið vel. Að hjálpast
að við hlutina, tileinka sér lagni og
umburðarlyndi. í tveggja manna
sambandi verður alltaf annar hvor
að gefa eftir. Það gildir um alla, ekki
bara prestshjón. Hins vegar er starf
prestsins svo krefjandi að honum
veitir ekki af konu sinni óskiptri. En
auðvitað skil ég vel ungu konurnar
sem eru með sérmenntun. Þær vilja
auðvitað njóta sín í starfi. En jafn-
rétti hlýtur að felast í því að allir,
karlar sem konur, fái tækifæri til að
njóta sín, og þá ekki síður við vinnu
innan heimilisins sem utan þess.
Kröfurnar eru einfaldlega svo mis-
jafnar til lífsins.
Ef kona finnur hamingju sína í því
að hlynna að heimili og styðja við
sinn mann á hún fullan rétt á að gera
það án þess að þjóðfélagið sé að
agnúast í því. Þeir voru með ráð-
stefnu um hamingjuna um daginn.
Það var vel til fundið. Ætli það séu
ekki margir með ranghugmyndir um
hamingjuna. Hún verður ekki keypt
fyrir peninga eins og auglýsingarnar
eru að reyna að segja okkur. Mínar
hamingjusömustu stundir eru venju-
lega afleiðing upplifunar vegna vel-
gengni annarra, þegar við sam-
fögnum og tökum af heilum hug og
öfundarlaust þátt í velgengni þeirra
án samanburðs við okkur sjálf og
gleymum okkur sjálfum. Ég hef
margoft reynt það að það er á
þessum stundum sem ég finn
dýpstu hamingjuna og er frjálsust.
En öll þurfum við einhvers konar
umbun. Ég hef reyndar oft fundið til
smæðar þegar ég hef fengið umbun
en ég finn að við erum öll of spör á
viðurkenningu. Við dáumst að fólki
en við gleymum að láta það vita um
það. Bragi Ásgeirsson listmálari
sagði: „Mesta óhamingjan er ekki að
sakna viðurkenningar heldur hafa
vanrækt það sjálfur að veita öðrum
hana.“ Er ekki þetta sem við erum
alltaf að lesa um í Bibliunni líka.
— Ertu bjartsýn á framtíð þjóð-
arinnar?
Ég óttast það hversu við erum oft
grimm við ráðamenn þjóðarinnar.
Aðhald er nauðsynlegt. En við
kusum þetta fólk til forystu til
VÍÐFÖRLI — 13