Víðförli - 15.06.1988, Blaðsíða 11

Biskupshjónin frú Sólveig Ásgeirsdóttir og herra Pétur Sigurgeirsson í doktorsfagnaði
Péturs sonar þeirra.
Dýpsta hamingjan
felst í því að
samfagna öðrum
heilshugar
Lífið er áfangar sem taka hver við
af öðrum þeir hafa hver sinn þokka
og við verðum einfaldlega að lagast
aðstæðum hvers áfanga og njóta
þeirra. Ég er fædd hér á Bergstaða-
strætinu og kom svo aftur hálfri öld
síðar til að búa hér á ný.
Sólveig Ásgeirsdóttir biskupsfrú
er í viðtali við Víðförla.
Vorsólin skín inn á fallegt heimili
í biskupsgarði á Bergstaðastræti það
er mikil kyrrð í húsinu og kaffi-
borðið hlýlegt.
Það var gaman að alast upp hér í
grenndinni. Ég er þakklát að eiga
þessar minningar um Reykjavík fyrir
stríð því eftir það breyttist allt. Við
vorum átta systkinin heima þar af
þrjú alsystkin. Mamma dó þegar ég
var fjögurra ára það hafði mikil
áhrif á mig, kannski er það þess-
vegna að ég hef alltaf verið tveggja
heima barn með mikla trúarþörf.
Pabbi stofnaði verslun árið sem ég
fæddist. Það vantaði ekki hagsýnina
og stéttvísina. Ég fæddist náttúrlega
á frídegi verslunarmanna. Það var
margt fólk í heimilinu, frændfólk
vinir og við öll systkinin þvi pabbi
giftist aftur reyndar móðursystur
minni. Okkur leið ósköp vel saman.
Mér var mikið strítt með því að ég
ætti eftir að verða prestsmaddama og
ætlaði sannarlega ekki að láta það
rætast. En svona er nú lífið.
Ég var í verslunarskólanum en fór
að vinna í bandaríska sendiráðinu.
Það var haldin mikil veisla inni í
Höfða sem þá var breska sendiráðið
og þar sá ég svo ljómandi fallegan
mann. Við kynntust svo betur seinna
í fertugsafmælinu hans Valdimars
Björnssonar sem vann einmitt þarna^
í sendiráðinu. Þetta var Pétur Sigur-
geirsson. Mér fannst það reyndar dá-
lítið miður að hann skyldi vera guð-
fræðingur en það varð bara að hafa
það. Mér fór að þykja svo vænt um
þennan mann og vildi fylgja honum
hvert sem hann færi í lífinu og ég hef
aldrei séð eftir því. Mér fór reyndar
að þykja mjög vænt um starfið hans
líka.
Ég dreif mig svo í Húsmæðra-
skólann hér í Reykjavík og lærði
mikið af Huldu Stefánsdóttur skóla-
stjóra og kennurunum öllum. Þetta
var skemmtilegur vetur þótt Pétur
væri norður á Akureyri, hann var
orðinn aðstoðarprestur þar. Við hitt-
umst skólasysturnar fyrir nokkru og
það var óborganlegt að hittast aftur
eftir tæp 40 ár.
— Og svo fórstu norður?
Já, til að gifta mig. Ég ók með
fjölskyldu Péturs um verslunar-
mannahelgina 1948 norður í land og
við gistum á Blönduósi. Þegar við
komum niður í morgunmat þar hitt-
um við þingskörunginn Pétur Otte-
sen. Hann átti þá sextíu ára afmæli
þennan dag sem var líka minn af-
mælisdagur. Ég man hvað mér
fannst hann gamall þar sem ég var
þarna að byrja lífið. En nú hef ég
sjálf náð þeim aldri sem hann var á
og finnst ég ekkert forn. Við erum
svolítið skrítnar manneskjurnar.
Þegar við nálguðumst Akureyri kom
maður gangandi á móti okkur og
veifaði glaðlega. Hann var víst
orðinn óþolinmóður, mannsefnið
mitt, þar sem hann var með hringana
í vasanum. Tengdapabbi gifti okkur
svo í Akureyrarkirkju daginn eftir og
við tóku 33 góð ár á Akureyri.
— Var erfitt að vera prestskona?
Ekki með Pétri. Hann hafði verið
þarna um veturinn og þeim þótti svo
vænt um prestinn sinn og ég var alls
staðar velkomin með honum. Ég hef
aldrei kynnst því að Akureyringar
væru seinteknir. Ég held ég hafi ekki
gert mér grein fyrir því hve miklar
VÍÐFÖRLI — 11