Víðförli - 15.10.1992, Síða 8

Kirkjan vill gleyma sínu fólki
RÆTT VI Ð SlGRÍÐI J Ó H AN N S DÓTTU R, STARFSMANN ALDRAÐRA í LANGHOLTSKIRKJU.
eir sem þekkja til kirkjustarfs
aldraðra í Reykjavík þekkja Sig-
ríði Jóhannsdóttur í Langholts-
kirkju. Hún hefur innt af hendi þrot-
lausa vinnu í þágu eldri safnaðar-
barnanna með húsvitjunum, lnín hefur
borið þá veikburða til kirkjunnar í bók-
staflegri merkingu. “Ég var svo heþþ-
in”, segir Sigríður þegar hún er innt
eftir því hvort þetta hafi ekki verið
erfitt. “Minn draumur var að hlúa að
öldruðum og ég var svo heþþin að kirkj-
an vildi nýta starfskrafta mína. ”
Hér talar kona sem fyrir tuttugu og fimm árum
vildi leggja starfi í Langholtskirkju lið sem sjálf-
boðaliði og hefur unnið þar af lífi og sál æ síðan.
Sigríður ólst upp á Siglufirði og lærði sem barn að
treysta Guði og leita til hans. “Þess vegna hafði ég
vanist kirkjusókn á Siglufirði og hafði þörf fyrir
þetta athvarf þegar ég flutti í bæinn.” Á þeim
tíma var Langholtssókn að byggjast upp og mik-
ið um að vera. “Það var ekkert sjálfsagt þá að
maður fengi eitthvað að gera. Það var urmull af
sjálfboðaliðum.” Þá var starf fyrir aldraða rétt að
hefjast hjá Reykjavíkurborg en í kirkjunum
höfðu um skeið verið haldnar samverur auk
þess sem boðið var upp á fótsnyrtingu og hár-
greiðslu. Sigríður var sjálfboðaliði hjá kvenfélag-
inu í fótsnyrtingu en henni fannst sig skorta fag-
Sigríður í hópi samstarfsfólks í öldrunarþjónustu kirkjunnar.
Sign'ður er lengst til vinstri
legan grunn til að annast aldraða. Því fór hún í
sjúkraliðanám fyrir 14 árum með það að mark-
miði að hlúa að öldruðum.
Efitir að námi lauk vann Sigríður hjá Landsspítal-
anum á öldrunarlækningadeild, Hátúni 10B, í
sex ár en vann áfram sem sjálfboðaliði í Langholts-
kirkju. Á öldrunarlækningadeildinni kynntist
hún Margrét Hróbjartsdóttur, safnaðarsystur í
Laugarneskirkju. “Hún var eiginlega mín móðir í
þessu starfi - ég sótti styrk til hennar, hún hafði af
svo miklu að rniðla,” segir Sigríður urn Margréti.
..fyrir þá sem
minnst mega sín...
1983 rættist sá draumur Sigríðar að sinna
öldruðum í kirkjunni þegar hún var ráðin í hálft
starf í Langholtskirkju. Meðal þess sem hún
gerði var að sækja fólk sem ekki gat komið sér
milii staða og fara með það í kirkjuna. “Ég var
heppin að því leyti að séra Sigurður Haukur Guð-
jónsson treysti mér til að móta öldrunarstarfið í
Langholtskirkju. Kirkjan á að vera til fyrir þá
sem minnst mega sín, að hlúa að þeim sem ekki
geta nýtt sér annað - ekki geta komið sér milli
staða. Lykillinn að því að þetta starf hefur tekist á
þennan veg er að við höfum haft bíl frá upphafi.
Oddur Guðmundsson, bílstjóri hjá Bæjarleiðum
ók endurgjaldslaust fyrstu árin en er nú launað-
ur. Oddur hefur mikla hæfileika til að skynja
þarfir aldraðra og það skiptir öllu máli. Ég verð
líka að taka það fram að sóknamefndin hefur
alltaf verið mjög jákvæð út í þetta starf og skilið
þörfina á því.
Kirkjan vill gleyma sínu fólki
Þeim hefur fækkað mjög, sjálfboðaliðunum í
kirkjunni frá þeim tíma er Sigríð-
ur flfutti í Langholtið. Margir þeir
sem hún kynntist
þá em orðnir aldr-
aðir og hjálpar
þurfi. “Ég tengdist
þessu eldra fólki í
kirkjunni þá og ég
hef fylgt þeim eftir.
Kirkjan vill gleyma
sínu fólki þegar
það er orðið of
veikburða til að
koma sjálft. Mikið af því fólki
sem ég þjóna er þetta fólk sem ég kynntist þegar
ég hóf að starfa í Langholtssöfnuði.”
Þjónustan felst meðal annars í húsvitjunum. Sig-
ríður hefur sex skjólstæðinga núna en hefur reglu-
lega samband við fjöfda manns. Þarfimar em
núsjafnar en bænin er kjölfesta þessa fólks, það
vifl vita af kirkjunni, vita að það er beðið fyrir þeim.
Svo þarfnast allir hlýju og þess að einhver haldi í
höndina á þeim á erfiðum stundum. Sigríður
hefur átt samstarf við heimahjúkmn og heimilis-
hjálp á vegurn borgarinnar sem hefur verið mjög
gott. “Heimsóknarþjónustan gemr aldrei verið
starf sem aðeins er unnið frá níu til fimm", segjr
Sigríður. “Það getur verið hringt á kvöldin, á stór-
hátíðum, hvenær sem er, vegna skjólstæðings sem
þarfnast hjálpar, sem er veikur eða kominn á spít-
ala og vill fá andlega aðhlynningu. Auðvitað er
þetta stundum erfitt en ég fæ það margfalt til baka.
Auðvitað þýðir ekki að ætla að bjarga öllum
heiminum - það getur maður aldrei og þá er
manni hætt við að brenna út. Það er mín gæfa að
fjölskylda mín styður mig og hefur alltaf stutt mig
í þessu starfi.”
Meðalaldur 85 ár
Vikulega er samvera fyrir aldraða í Langholts-
kirkju. Sigríður segir meðalaldur gesta á samver-
unni vera 85 ár; sá elsti er 97 ára. "Fyrstu árin
voru sjálfboðaliðar sem aðstoðuðu við kaffiveiting-
ar og föndur en nú er aðeins einn sjáffboðaliði,
Anna Guðjónsdóttir. Hún er frábær starfskraftnr
og meðvituð um þarfir aldraðra.” Marga þarf að
styðja eða bera inn, sumir þurfa aðstoð við að
komast á salemið, suma þarf að mata. En þeir
hafa líka þörf á tilbreytingu og á að komast í
kirkju. Sumir hafa mikið samfélag við annað fólk
en aðrir em einmana.
Hverjum þjónum við eftir tíu ár?
Þetta hefur verið náið samfélag en starfið er að
breytast og að mati Sigríðar
þýðir ekki að hafa sömu
áherslur í starfi næstu árin.
Sú kynslóð sem hún annast
er fólk sem vann sína vinnu
og mætti í kirkjuna. Nú er
miklu meira í boði fyrir fólk,
menn hafa ekki sömu tengsl
við kirkjuna. “Hvernig náum
við til þeirra sem ekki hafa
sótt kirkjuna? Hverjum
þjónum við eftir ú'u ár?” spyr Sigríður. Þó að
forsendur breytist er þörfin ennþá jafnbrýn.
“Einmana fólk verður alltaf til. Minn draumur
er að kirkjan nái til þeirra sem eru mest ein-
mana og það verður best gert með heimsóknar-
þjónustu. Kirkjan þarf að mennta starfsmenn til
þess. Hún á að gera kröfur til sinna starfsmanna
og þeir eiga að gera kröfur til hennar.”
Sigrún Gísladóttir hjúkrunarfræðingur var ráðin
Mér fyndist kirkjan
mín bregóast mér
ef hún léti mig af-
skiptalausa þegar
ég get ekki lengur
borið mig eftir því
samfélagi sem hún
býður.
8
Október 1992 VÍÐFÖRL