Bæjarins besta - 22.12.1999, Blaðsíða 20

liðu kom í ljós að ekkert
hafði breyzt nema heimilis-
fangið og lengra var til vina
og ættingja, en fyrr. Auka-
störfin hlóðust á með ótrú-
legum hraða. Alltaf blundaði
löngunin að sjá sveitina á
sviði. En þeim félögum kom
ekki alltof vel saman, höfðu
ekki fylgt plötum sínum
1983 og 1986 eftir með tón-
leikum. Sérfræðingarnir
töldu að sennilega væri
ævintýrinu lokið. Það
hvarflaði ekki að Kjartani,
þótt vonin um að sjá þá fé-
laga í fullu fjöri á sviði hefði
lítillega dofnað. Sá undar-
legi leyndardómur laukst
upp fyrir honum, að fleira
gáfulegt er til í fari manna
en hagsýni og ábyrgðar-
dlftnning. En maður í hans
stöðu, eins og móðir hans
hafði einstaka sinnum á
orði, gat ekki gert hvað sem
var. Eða gat hann það?
Árin færðust yftr, börnin
stækkuðu og vandamál hins
daglega lífs tóku á sig nýjar
myndir og æ Ijósara varð, að
það að eldast hafði engan
veginn í för með sér þroska,
einan og sér. Árin gátu
hrannast upp á þess að því
fylgdi neitt annað en að
styttra yrði í ellilífeyrinn.
Þar sem Kjartan hafði
takmarkaðan áhuga á ellilíf-
eyri einum og sér lét hann
vinsamleg ummæli móður
sinnar og margra annarra
velviljaðra sem vind um
eyrun þjóta. Kannski ekki
alveg. Hann hlustaði og
hugsaði svo: „Það er ekki
víst að mér henti endilega
ávallt hið sama og öðrum.”
Orðin: „Vertu þú sjálfur”
öðluðust dýpri og sértækari
merkingu í huga hans. Að
vísu fylgdi því, að sumum
fannst hann skrýtinn. Það
var lítið gjald fyrir frelsi.
Loks rættist draumurinn
um tónleikana. Fjölskyldan
hafði tekið sig upp í fyrsta
skipti til að fara í almenni-
legt sumarfrí, öll fjögur.
Fimm vikur í Ameríku til að
hitta vini og breyta um um-
hverfi. Fréttir að Rolling
Stones ætluðu að fylgja
Steel Wheels plötu sinni
eftir og byrja um rniðjan
september í Bandaríkjunum
pirruðu hann. Þá yrði fjöl-
skyldan komin heim. Nú
lagðist honum dálítið ein-
kennilegt og skemmtilegt til.
Við lestur sunnudagsútgáfu
New York Times kom hann
auga á litla grein á blaðsíðu
sjö. íþróttaleikvangurinn í
Ffladelfíu, sem kenndur var
við John F Kennedy, var
orðinn svo lasburða að ekki
var talið óhætt að halda þar
rokktónleika. Þess vegna var
byrjun ferðarinnar flýtt og
tónleikarnir þar fluttir til 31.
ágúst 1989, síðasta kvöldið
þeirra í Bandaríkjunum.
Aðrir áttu svo að vera
daginn eftir. Nú hófst æðis-
leg tilraun við símann í
nokkra klukkutíma, sem
ekki gekk. Síðar kom í ljós
að ein milljón manna hafði
reynt að kaupa 55 þúsund
miða sem voru í boði og
þeir selzt á tæpri klukku-
stund. Kjartan ákvað að láta
alla hagsýni og ábyrgðartil-
finningu lönd og leið og
hringdi eftir tilvísun vinar
síns í símanúmer og keypti
miðana með 100 dollara
álagningu, þeir áttu að kosta
28,50. En hvað urn það.
Miðarnir voru komnir í hús
daginn eftir og ljóst að þau
yrðu meðal áheyrenda á
fyrstu tónleikunum í meira
en sjö ár. Það var allra doll-
aranna virði, þótt smá óhöpp
yrðu á leiðinni frá New
York, eins og að fara ræki-
lega framhjá Ffladelfíu.
Þvílíkir tónleikar. Ekkert var
til sparað. Rolling Stones
voru komnir af stað á ný og
slógu öll met. Þótt liðin
væru meira en 25 ár frá því
hann langaði fyrst til að sjá
þá á sviði skipti það engu.
Lífið skilar manni sennilega
því sem maður á skilið, þrátt
fyrir allt. Síðan hafði Kjart-
an séð þá margsinnis vestan
hafs og austan á öllum tón-
leikaferðum þeirra og lét sig
engu skipta hvað sagt var.
Honum fannst of gaman og
oft kom Þórdís með honum
og einu sinni frumburðurinn.
Áhyggjur lífsins voru of
margar hvort eð var. Hægt
og bítandi spurðist út að
Kjartan hefði verið einlægur
aðdáandi hljómsveitarinnar
frá barnsaldri, átti meira að
segja mynd af sér í Faunu,
sem glöggt sýndi áhugann,
mynd sem urn nokkurra ára
skeið hafði valdið honum
áhyggjum vegna starfsfram-
ans. Nú var allt í samfellu
fannst honum, vinna,
fjölskylda og áhugamál.
Tvíburarnir runnu á hljóðið
þegar Stones plöturnar voru
spilaðar og komu gjarnan
með leikfélagana. „Komdu
og sjáðu pabba rninn
dansa". Leikfélögunum
fannst pabbinn mjög snið-
ugur um stund og svo heill-
aði eitthvert annað viðfangs-
efni æskunnar.
Enn hafði engum dottið í
hug að flytja sveitina til Is-
lands eða hvað? í júli 1998
kom í ljós að kjarnakonan
Lísa Hansdóttir, sem flutt
hafði inn bæði Bowie og
Sting, var ekki af baki dott-
in. Rolling Stones skyldu
það vera hvorki meira né
minna. Strax komu upp efa-
semdaraddir. Ákvörðunin
var kynnt á blaðamanna-
fundi í hádeginu, en
skömmu áður hófu ágætir
kunningjar, sumir fremur
vinir, þótt samrkiptin væru
óregluleg, að hringja og vara
Kjartan við stórtíðindum.
Þegar ljóst var hver átti hlut
að máli var hann sannfærður
um að nú myndi stóri
draumurinn rætast. Aldrei
hafði hvarflað að honum, að
David Bowie ætti eftir að
halda tónleika á Islandi.
Henni var ekki ftsjað saman.
Kjartan sagði hreint út við
fréttamenn að hann hefði
tröllatrú á tiltækinu. Bein
viðtöl fylgdu í útvarpi og
sjónvarpi og myndir af
plötusafninu hans. „Þeir
koma hafði hann sagt”, trúði
því þá og nú. Spurningin var
frekar hvenær en hvort. Um
kvöldið hringdi Lísa og
reyndist hin skemmtilegasta
sagði honum frá breytingum
á tónleikaferðinni, sem
kennd var við Brýrnar til
Babýlon, eins og platan.
Sumt hafði hann vitað áður,
enda á ýmsu gengið um
vorið og sumarið. Því miður
komst sveitin ekki í ágúst,
eins og ætlað var. Haust-
veður á Islandi lofuðu ekki
góðu um útitónleika, en
áhugi útlendra aðdáenda var
mikill og útbreiddur, mun
útbreiddari en misskilningur
og fáfræði sumra blaða- og
fréttamanna, sem virtust
ekki hafa uppgötvað að
Island er ekki nafli alheims-
ins, þrátt fyrir merka sögu
og fornbókmenntir.
Skrifstofan var fjarri.
Síðustu nætur hafði hann
starað út í myrkrið, séð
hvítan snjóinn gera allt svart
og ljósið, sem kastararnir
vörpuðu á sjúkrahúsið utan
frá, ýkja áhrif myrkursins,
gera það svarta sýnilegt og
myrkrið undirstrika birtuna.
Hvítt varð svart, svart hvítt
eins og hjá blaðamönnum,
sem nenntu ekki að hafa rétt
eftir um tónleikafrestun á
Islandi og víðar í heiminum.
Auðvitað vissu þeir ekki
hvílíkt fyrirtæki er að flytja
mestu rokksveit heims milli
landa, héldu greinilega að
þeir væru að tala um sveita-
böll. Nær væri að tala um
alla Súðvíkinga á faraldsfæti
samfleytt í tvö ár með öll sín
atvinnutæki og aldrei á
sama stað nerna tvær til
þrjár nætur í senn. Þegar
veikindi strákanna í bandinu
bættust við, þótt sjaldan
væri, mátti öllum vera ljóst
að erfitt væri að púsla enda-
stöðinni, Reykjavík, í
myndina með tilheyrandi
flutningum, þremur An-
tonov flugvélum, sem gerðu
Boeing 747 að hálfgerðum
dvergum, fjörtíu vörubílum,
sem gerðu íslenzka flutn-
ingabíla að smábílum. Til
þess að skilja þurfa flestir að
upplifa. Kannski upplifðu
fæstir íslenzkir blaðamenn
nóg. Þeir þurftu jú oft að
geta fengizt við flest á
stuttum tíma, svo dýptin
minnti á vaðlaugar barna á
sundstöðum Reykjavíkur.
Seinna um nóttina sá í
stjörnubjartan himin utan
sjúkrahússins. Kjartan var
starfsfólkinu þakklátur,
læknar og hjúkrunarfólk,
sjúkraliðar, meinatæknar og
annað starfsfólk var indælt
og þægilegt, gerði allt sem
var beðið, og meira, með
bros á vör. Honum varð
hugsað til allra sem allt
vildu fyrir hann gera, Þór-
dísar, barnanna, foreldra
sinna allra vinanna. Alltaf
gekk hann út frá því sem
sjálfsögðu. Þakkaði maður
nokkurn tíma allt það góða?
Lísa var ein af þessum fáu
sent maður hitti á fullorð-
insárum og varð vinur. Hún
reyndist honum vel frá því
hún hringdi fyrst til að segja
stórtíðindin og nefna plötu-
hulstur „dónlegu sveitar-
innar”, sem hún hafði séð
listamanninn vinna. Ævin-
týrið, að vera baksviðs og
fyrir tilviljun sá fyrsti sem
Mick Jagger heilsaði þegar
hann kom í hús, fylgjast
með þeim öllum, hljóðpróf-
un, sjá konur og börn, eiga
orðastað við Keith og vera
hvar sem honunt sýndist,
framan eða aftan við sviðið
og upp við litla sviðið, var
einstakt. Það hélt áfram,
klúbbtónleikar í kvikmynda-
húsi í London með stór-
stjörnunum. Ferðalagið var
orðið langt og hljómsveitin
fór í hvíld án Islands að
þessu sinni. Þá byrjuðu
sumir blaðamenn að rakka
Lísu niður. Hann vissi að
einungis hafði munað hár-
breiddinni og hafði meiri
áhyggjur af kostnaði en
Lísa, sem lagði metnað sinn
í að fá allt til að ganga upp.
Þegar svo Mick heilsaði upp
á Kjartan óvænt á Ulfseyri,
ekki einu sinni heldur
tvisvar, sannfærðist hann um
að draumurinn rættist. Enn
varð hvítt svart. Lísa flutti
inn annan rokkara, sem fjöl-
miðlamenn fullyrtu að
myndi ekki koma, en reynd-
ist góður. Jólagjöf Rolling
Stones til Lísu gladdi hann.
Með hraði barst henni eitt af
grafíkverkum Ronnie Wood,
mynd númer tvö af tvö-
hundruð, af David Bowie,
Rod Stewart og Johnny
Rotten, árituð af Ronnie til
Lísu og vinsamlegt bréf frá
sveitinni, afsökun á öllum
óþægindunum. Af jóla-
gjöfum til annarra var þessi
merkilegust. Honum fannst
þetta uppreisn æru fyrir
Lísu, sem átti hana skilið.
Draumar rætast á jólum.
Snjókornin féllu til jarðar í
myrkrinu og jólaljósin skinu
skært af Ulfseyrinni. Eitt
augnablik langaði Kjartan
að taka símann og hringja í
nokkra blaðamenn, en sagði
svo: „Það er nóg að vita af
réttlæti. Tilgangslaust er að
hrópa ef ekki sést munur á
hvítu og svörtu.” Hann sendi
Lísu jólaóskir í huganum og
öllum vinum sínum. Það
yrði gott að koma heim í
jólahátíðina. Úti ríkti hvít
kyrrð. Dagur var að renna
og svart umhverfið breyttist
í undraveröld Ijósa og
skugga. Á sjúkrahúsinu var
hljótt.
_____Stofnfundur
Eignarhaldsfélags
Vestfjaröa hf.
Stofnfundur Eignarhaldsfélags
Vestfjarða hf. verður haldinn
í Þróunarsetri Vestfjarða að
Árnagötu 2-4, ísafírði
þriðjudaginn 28. desember kl. 17:00.
Dagskrá:
Kynning á markmiðum félagsins.
Stofnun Eignarhaldsfélags Vestfjarða
samkvæmt stofngögnum.
Kynningarefni og drög að samþykktum
félagsins liggja frammi á skrifstofu
Atvinnuþróunarfélags Vestfjarða hf.
Árnagötu 2-4, ísafirði, sími 450 3000,
netfang atvest@snerpa.is
20 MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 1999