Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2012, Blaðsíða 26

26
skipulögðum félagsskap lesbía, homma og
annars hinsegin fólks í bæ eins og Ísafirði.
En eins og ein viðmælenda minna benti á,
þá vantar bæði aukna fræðslu og sýnileika
sem hún taldi að gæti m.a. hjálpað þeim sem
þora ekki að koma út úr skápnum. Hinsegin
félag gæti komið þar sterkt inn. Án þess
verður hinsegin fólk á svo litlum stað eflaust
áfram þögull, en þó samþykktur, minni-
hlutahópur.
Niðurstaða málsins er sú að því fylgi klárlega
hinsegin kostir að búa í Reykjavík, þótt ég
myndi alls ekki halda því fram að það væri
slæmt að vera hinsegin á Ísafirði. Lífið hér
afmarkast engan veginn af kynhneigð fólks.
Það getur vissulega verið ókostur að búa
í smábæ eins og Ísafirði ef fólk vill hafa
smá hinsegin blæ á lífinu, en kostirnir eru
samt ýmsir. Þó svo að hinsegin samfélag
hafi ekki skapast er raunin sú að hommar
og lesbíur geta búið í smærri samfélögum.
Hvort löngun til þess er til staðar á eftir
að koma í ljós, en þróun smærri samfélaga
og allar breytingar á fólksfjölda skipta þar
miklu máli. Þrátt fyrir einmanaleika sam-
kynhneigðra í litlum bæjarfélögum er reynsla
mín sú að lífið sé gott fyrir lesbíur úti á landi.
Hinsegin fólki er tekið vel og það er svo
sannarlega raunhæfur valkostur að setjast
að utan höfuðborgarinnar.
Queer in the Countryside
It has been suggested – by writers hail-
ing from metropolitan cities in Europe
and the United States – that it is impos-
sible to create a gay community in cit-
ies and towns with less than 300,000
inhabitants. The Nordic countries have
long since debunked this theory. Yet in
smaller rural communities, many LGBT
individuals experience loneliness and
long for a bigger crowd. Having made
her home in Ísafjörður, a small town
in the Western fjords, Svandís Anna
Sigurðardóttir raises a difficult question:
Is there a life for LGBT individuals living
in the Icelandic countryside?
Sólveig Helga, Svandís Anna og Aníta Björk.

20
See map