Fjarðarfréttir - 01.12.1982, Page 3

Fjarðarfréttir
3
LJOÐ
Þorleifur Jónsson, „Skálateigs-
strákurinn“hefur talsvert fengist við
að yrkja um ævina. Hér á eftir fer
örlítið sýnishorn ljóða Þorleifs.
HAUSTKVÖLD
Sólin I vestri vakir,
vafur á tindum logar,
niður við hafsbrún hverfast
hárauðir skýja-bogar.
Nóttin ( austri eygist,
ylgeislar falla ( valinn.
Skin fer af skálaburstum.
— Skuggarnir nema dalinn.
Röðull að mari rennur,
rökkvar um fjöll og grundir.
Norðurljós bærast, blika,
bláhveli stjarna undir.
Máni um Skjaldfell skyggnist,
skýin i vestri blikan.
Hrimgeislum stráin stafa.
Stjörnur á himni kvikna.
Haustljufur friður faðmar
foldu og ægis-veldi.
Dásemdir dulins máttar
drottna á sliku kveldi.
Andann úr efnisdróma
alverusálin dregur.
— Hnattbrautum ofar opnast
endalaus himinvegur.
SPURT
Hvort mun eg
þá andast
annan bústað kanna,
æðri, ofar sólu —
yndislegt þar myndi.
Eða geymir gröfin
grand fyrir hold og anda
— og endir llfs og yndis
einlægt myrkur reynast?
SVAR
Umlyki sálir allra
upprisubirtan skær,
drjúpi' á þær drottins friður
dýrðin Guðs nær og fjær.
Ljómi frá Ijóssins stóli
llfsvonin þln og mín.
Af orðum Jesú: „Ég lifi“,
Eillfðarvissan skln.
(Á Páskadag 1976).
Ljóðabréf (á gamla vísu) til
nafna míns á Norðfirði 1922.
1. Nafni sæil jeg sezt nú við
og sem þér nokkrar bögur.
Leti veldur langri bið
og lítið efni í sögur.
2. Letin þó að lami mig
Ijóðasmíð skal reyna
víst er gáfan söm við sig!
sagnir byrja' eg greina.
3. Svá er efni sendibréfs
sífellt skipað niður:
tíðin, líðan, kvillar kvefs,
kveðjur, endaliður.
4. Tíð einmuna minnast má
mestrar seinni ára,
svo elstu menn ei munað fá
meiri blíðu „Klára“.
5. Víst er líðan veðri háð
— verður slíkt ei hrakið —
Svo hefir okkar Saga skráð
sanniega jafnan rakið.
6. Lands — hefur — manna líðan góð
líkt sem tíðin verið,
þó einhverjir hafa endað slóð
í ár við dauða-skerið.
7. Enda þótt að ári vel
— ei má sköpum renna —
allir verða örmum Hel
einhvern tíma' að spenna.
8. Heimspekin ei hentar mjer
— heldur stirð í bögum —
alla jafnan andinn fer
eftir sínum lögum.
9. Meðan andinn aðstoð Ijer
ætla eg best að reyna,
svolítið frá sjáifum mjer
í söngvabroti greina.
10. Lifi eg glaður laus við raun
— Ijóða — þvaður spara —
yfirmaður upp á laun,
ær tii svaðilfara.
11. Borða gyllta og bláan skjöld
ber jeg á týgjum mínum,
húfu skreytta og hæztu völd.
— Hermannlegur sýnum!
12. Alla daga út um borg
eg svo haga verki:
rukka, klaga, rápa um torg,
reiði laga merki.
13. Stefni fólki, færi í bönd
fyllirafta og dóna
Tuska stráka traustri hönd.
Trútt svo lögum þjóna.
14. Hreinlætinu hjer í borg
hefi jeg eftir litið,
að ekki sé á opin torg
af almenningi skitið.
15. Skattanefnd er skipuð þrem
Skörungsmönnum vöfdum.
Ár hvert þar jeg eyða nem
átján vikna kvöldum.
16. Eitt er að vinna erfið störf
annað að gjöra ei hæti,
en leitt er að þræla í landsins þörf
sem launar með vanþakklæti.
17. Nær jeg fer þú náir sjá
nafni, af skrifi mínu,
að tómstundir ég engar á
að yrkja og hripa línu.
18. Oft eg minnist Austurlands
og allra vina minna,
mun jeg arinn-æskuranns
— ylinn jafnan finna.
19. Ótal marga unaðsstund
átt hef jeg þarna heima
Vonir bjartar, vinafund,
sem vart er unnt að gleyma.
20. Man jeg vorsins vinarorð,
vatna og fossa niðinn,
fjallatign og fagra storð,
fjörgan lóukliðinn.
21. Man jeg sumars sólskinstíð,
sefgræn engi og bala
fjóluangan, fjallahlíð,
— fegurð innstu dala.
22. Man jeg haustsins mánadýrð,
mjöll á fjallabrautum.
Kát um svellin krystalskírð
krakkar Ijeku á skautum.
23. Man jeg vetrar dimman dag,
dapran, frostaraman
og úfinn Norðra, nístingslag
nöldra vikum saman.
24. Eins jeg man hans kyrru kvöld
—■ klaka bundna voga —
norðurljósa leiftra fjöld
Ijóma um himinboga.
25. Öllum vinum austur þar
auðnu vil jeg biðja,
gefi þeim dísin gæfunnar
gull og marga niðja.
26. Þó efnishyggju aldafar
andanum hóti dauða,
þá hrífist ei tii helfarar
hugsjón „Egils rauða“.
27. Berðu kveðju Bagalstind,
brúnum, hlíðum, lyngi,
túnum, engi, læk og lind,
lóum á söngvaþingi.
28. Ef jeg lifi og auðgur verð,
istru fæ og skalla,
kem jeg nafni í kynnisferð
og kyssi vini alla.
29. Efni þrýtur anda þver,
enda hlýt jeg braginn,
einskins nýt er nóttin mjer
nenni' ei að kríta á daginn.
30. Lifðu heill og gæfan góð
götu þína jafni.
Vaxi æ þín vonaglóð. —
Vertu sæll. Þinn Nafni.
Haukur Sigtryggsson er þekktur
hagyrðingur og fæst nokkuð við
Ijóðagerð. Hér birtast eftir hann tvö
ljóð.
KERTALOG
Stundum hafa stormar og
stóru veðrin grimm
reynt að kæfa kertalog
svo kæmi nóttin dimm,
reynt að blása um brotinn skjá,
berja inn á gafl,
harðan kaldan hvltan snjá,
kynlegt dauðans afl.
Inni rlkti óttinn og
andann næstum kól,
en kynlegt, að eitt kertalog
kraft hafði sem sól,
veifði burtu vofu klfs,
von I huga sló,
nægði til að neisti llfs
nærðist, ekki dó.
JÓLAÞULA
Bráðum eru horfin bernsku minnar ár,
bráðum er sorfinn kletturinn hár,
bráðum eru orfin brotin öll I mél,
bráðum eru horfin leggur og skel
Bráðum er myndin sú máð og breytt.
Mikið var á jólunum ketið feitt,
mikið var á jólunum öskunum f,
allir gátu borðað fylli af þvf
Allir gátu borðað, þv( borið var með
bæði ö! og kaffi, og fleira varð séð,
rúsfnur og sveskjur sáust ( graut,
svo var l(ka mandla sem einhver hlaut.
Svo var llka mandla, mikið þing,
meyjarnar dönsuðu allar f hring,
meyjarnar dönsuðu marsúka og ræl,
mörg var I draumi heilluð og sæl.
Mörg var I draumi drottning um stund
f dýrðlegri höll við fagurblá sund.
Upp stytti drauma, en indælt var þó
inni að vaka f baðstofukró,
inni var vaka og vita sig fá
vænustu munngát að dreypa á.
Piltarnir brostu og brugðu á leik,
björt voru augu og meyjan var keik,
björt voru augu og bjarmi um þil,
börnin sér undu við jólaspil.
Kveðin var rfma og reykelsi brann,
ró færðist yfir konu og mann,
Ró færðist yfir og röddin varð hljóð,
raulað að endingu vögguljóð.
Styttist nú vakan og verður um sinn
værð yfir fólki og svæfill við kinn.
Mikið á jólunum jetið var feitt,
jafnan verður myndin sú máð og breytt.
Bráðum eru horfin bernsku minnar ár,
bráðum er sorfinn kletturinn hár,
bráðum eru orfin brotin öll f mél,
bráðum eru horfin leggur og skel.
Rifjaði fólk upp rfmur og
ramman galdrastaf,
kvað þá við eitt kertalog
kvæði um þann sem gaf
orku I hvert óðaspil,
andans löndin tvenn,
vit og kjark og vilja til
að vera eins og menn.
Við sem núna veljum og
virðum allt til gulls,
ættum að kenna kertalog
og kunna þó til fulls
að meta verk og vilja þann
sem varðað hefur leið,
gleymda konu, gleymdan mann
og gengin æviskeið.
SPORIN MIN
Einn sða annar gengur
ávallt í sporin mfn.
Fari ég villt þá villist hann,
af veginum tapar sýn.
Hann sefur ef ég hef sofnað.
Hann sér hvernig ég stend vakt.
Einhver gengur á eftir mér
ávallt f sama takt.
Trúr Guði eða trúlaus.
Hvort táp eða veikleika ber
þá gengur einn eða annar
ávallt að baki mér.
Ef krýp ég á bæn, hann krýpur.
— Hjá krossinum friður er. —"
Á eftir mér gengur ávallt
einhver sem Ifkist mér.
Ef feilspor minn fótur tekur
á ferð eftir bröttum stig
er þjónustan ill við þann bróður
af þörf sinni er treysti á mig.
Hann stendur ef ég get staðið,
en steypist ég, fall hans gfn.
Einhver nálgast svo nákvæmt,
nákvæmt f sporin mfn.
Elska ég heimsins unað
eða sný syndinni frá?
Berst ég af öllu afli
eftir Guðs rfki að ná?
Ó —, á komandi dögum mun Kristur
kalla sitt nei eða já
til mln — og til eins eða annars,
sem eftir mig fótspor sá.
Margrét Guðmundsdóttir (skálda-
nafn Björk) á létt með að yrkja Ijóð.
Hér sýnir hún á sér hlið ijóðaþýð-
anda og þýðir kvæði úr norsku.