Fjarðarfréttir - 01.12.1982, Side 24

24
Fjarðarfréttir
MINNINGAR FRA SKOLADOGCIM
Það hefur vonandi ekki farið fram hjá neinum að hin merka
skólastofnun Flensborg varð 100 ára á þessu ári. Margt var
gert til hátíðabrigða og m.a. var gefið út merkilegt rit þar sem
saga skólans er rakin í stórum dráttum. Er það núverandi
skólameistari, Kristján Bersi Ólafsson sem hefur tekið saman
ritið. Er þar að finna margháttaðan fróðleik úr sögu skólans
frá ýmsum tímum.
Fjarðarfréttir vildu minnast þessa merka áfanga Flens-
borgarskóia og höfðu samband við nokkra nemendur skólans
bæði fyrr og nú. Því miður höfðu ekki borist til okkar í tæka
tíð greinar frá öllum þeim sem beðnir voru að rifja upp minn-
ingar frá skólaveru sinni. Við birtum því að þessu sinni einung-
is minningabrot frá 2 fyrrverandi nemendum skólans og
færum þeim kærar þakkir fyrir.

Sr. Bjarni Sigurðsson frá Mosfelli.
í Flensborg
1936 — 39
Við, sem settumst í 1. bekk
Flensborgarskóla haustið 1936,
nutum einstakra forréttinda.
Við fengum umfram aðra að
njóta þeirrar breytingar að
leggja út á námsbraut okkar í
gamla skólahúsinu, en flytjast
svo undir eins næsta haust í þá
„höll á bjargi," sem valinn hafði
verið staður á þessu glæsileg-
asta bæjarstæði heillar sýslu.
Enn fremur var það sérstakt um
okkar hóp, að í fyrsta sinn hófu
þá svo margir nám, að 1. bekk
varð að skipta. Ekki er samt al-
veg sársaukalaust að hugsa til
þessa stóra hóps nú, þegar það
er jafnframt haft í huga, að
gagnfræðaprófi lauk ekki nema
rúmlega helmingur, hinir helt-
ust úr lest, kannski þorri þeirra
vegna knappra kosta kreppuár-
anna.
Vitanlega er ilmur úr þessari
gróðurvin æskunnar tengdur
skólasystkinum og kennurum
fyrst og fremst, og það hefði
varla skipt sköpum um árangur
í námi, þó að við hefðum setið
öll okkar ár á gömlu bekkjun-
um í fjörunni. En núna eftir á að
hyggja er eins og því hafi fylgt
einhver sérstök lífsfylling, líkast
því sem nokkuð hafi rétzt úr
baki við það eitt að leggja leið
sína í skóla og sitja á skólabekk
einmitt á þvílíkum stað, hérna
á Hamrinum.
Mér fannst í barnaskóla allt af
eitthvað heillandi við þetta
gjörvulega unga fólk, sem oft
sást á förnum vegi í Firðinum
með skólapottlokin sín á skakk.
Þó var langt frá því, að Flens-
borgarar hefðu tilburði til að
verða neins konar ríki í ríkinu.
En líkast til gjörðum við okkur
ekki grein fyrir því á Flens-
borgarárunum, að skólinn
okkar riaut vegna farsæls starfs
í hálfa öld einstakrar virðingar
um alla landsbyggðina.
Mér hefur verið skapi næst að
rifja upp hugfólgnar minningar
um kennara og skólasystkini.
Þess er þó ekki kostur hér.
Félgasstarf var yfirleitt blómlegt
að þeirrar tíðar hætti, en setan
á skólabekk frá því í bíti á
morgnana og iangt fram yfir há-
degi hvern virkan dag var ekki
síður þá en nú starf og iðja fyrst
og fremst. Þó var einstaka
sinnum út af því brugðið. Eg
minnist morgunstundar fyrir
um það bil hálfum 5. áratug.
Nemendur og kennarar eru
saman komnir í einum sal. Fyrir
framan kennarapúltið stendur
grannvaxinn maður með bjart
yfirbragð, predikarinn, bind-
indispostulinn og eldhuginn
Pétur Sigurðsson (f. 1890). í
ræðu sinni brýnir hann fyrir
okkur, hvernig við eigum að
bregðast við torleiði lífsins. Stef
ræðu sinnar hefir hann sótt í
Snorra-Eddu, þar sem segir frá
því, hvernig Þór brást við, er-
hann óð ána Vimur, sem var
mesta ófæra. Og er hann kom
í ána miðja, ,,þá óx svo mjög
áin, að upp braut á öxl honum.“
Og í miðjum straumnum Ijóðar
Þór á foraðið:
„veistu, ef þú vex,
að þá vex mér ásmegin
jafnhátt upp sem himinn."
Og sem mælskumaðurinn
flytur okkur boðskap sinn, er
engu líkara en leiftri af ásjónu
hans og höndum.
Við skin þessa útmánaða
morguns í Flensborgarskóla
fölna allar ræður síðan.
Álfheiður Kjartansdóttir.
í Flensborg
1938 — 41
Sé reynt að hverfa í huganum
til Flensborgaráranna fyrir
meira en fjórum áratugum, er
engu líkarg en þar sér ekkert að
finna nema ánægju og skemm-
tilegheit. Minningarnar eru að
vísu dálítið þokukenndar en það
sem tínist fram úr „langtíma-
minninu" virðist allt standa í
einhverju sambandi við gaman
og gott veður.
Hvað vorum við eiginlega að
læra þessi ár? Jú, þetta vana-
lega sem krakkar eru enn að
læra, en eitt lærðum við þó sem
þau læra ekki í dag: Við lærðum
að þéra. Það var merkileg
reynsla fyrir ungviði sem „aldrei
hafði áður verið þérað" að
þramma upp hundrað tröppur
(er það misminni?) til að láta
þéra sig. Allt kennaraliðið
þéraði okkur (gamlir húsvinir
hixtuðu þó stundum á því). Það
fór því ekki á milli mála að við
vorum orðin fullorðin.
Á þessum tímamótum fóru
strákarnir að klæðast jakka-
fötum; þó mátti sjá eina og eina
hrekkjusvínapeysu í l.bekk og
fáein pör af hvítbrydduðum
gúmmískóm, en síðan var sá
einkennisbúningur lagður af.
Stelpurnar voru í „skóla-
kjólum." Engin kvenvera með
sjálfsvirðingu hefði látið sjá sig
úti eða inni í síðbuxum, nema
hún væri að koma úr fiskvinnu
ellegar á leið í ferðalag og þá að
sjálfsögðu í pokabuxum. Það
var ekki búið að finna upp
nælonsokkana, hvað þá sokka-
buxurnar og engan gat órað
fyrir þeirri byltingu sem plast-
pokinn átti eftir að valda í
íláta— og hirslumálum þjóðar-
innar.
Hápunktur félagslífsins var að
sjálfsögðu kennara-
skemmtunin. Þá voru langvinn
ræðuhöld og sameiginleg kaffi-
drykkja nemenda, kennara,
skólanefndarmanna og stór-
menna af ýmsu tagi. Bakkelsið
var framleitt og framreitt af
námsmeyjum og gestirnir oft
ansi þaulsætnir yfir kaffi og
ræðum áður en dansinn gat
hafist. Á slíkri skemmtun henti
það eitt stórmennanna að segja
í eldheitri ættjarðarræðu:
„Jafnvel þeim sem eru sunnan
með sjó, þykir vænt um sínar
æskustöðvar.“ Suðurnesja-
menn sátu gneypir undir þessu.
Við vorum ekki sérlega vin-
sæll árgangur hjá kennurum —
létum illa í tímum. Við vorum
auðvitað engin hrekkjusvín eða
,,kvæ“ en við gátum hvorki setir
kyrr né þagað í tímum.
Kennurum gekk því misvel að
halda þessum svonefnda aga.
Einn þeirra brást við á dálítið
sérstæðan hátt; hann gerði við
okkur samning. Hann átti að fá
að kenna í friði hálfan tímann
meðan við þögðum og hlustuð-
um, gegn því að við hefðum
okkar hentisemi það sem eftir
var tímans og þá gæti hann
setið og lesið Moggann. Þetta
líkaði okkur stórvel og hugðum
gott til glóðarinnar. En hinir
kennararnir komu í veg fyrir að
þessi merkilega tilraun yrði
prófuð til þrautar. IIlu heilli var
hljóðbært í skólanum og ekki
heyrðist mannsins mál í stofun-
um í kring meðan „stundin
okkar“ stóð yfir. Tilraunin varð
því endaslepp.
Við byrjuðum í Flensborg á
kreppu— og atvinnuleysis-
tímum en þegar við útskrifuð-
umst var komin heimsstyrjöld,
hernám og Bretavinna og ólíkur
svipur á tilverunni. Það var allt
í einu næg atvinna, efnahagur
fólks var að batna og líklega
höfðu orðið einhvers konar
straumhvörf í hafnfirsku
(íslensku) þjóðlífi, — það var
búið að ræsa fyrir lífsgæða-
kapphlaupið. Ég held að fæst
okkar hafi gert sér rellu út af
þessu á Flensborgarárunum.
Þau ár voru tími til að gleðjast
og hafi einhver lærdómur
seytlað inn í okkur svona með-
fram, þá var bara að taka því og
segja takk fyrir og það geri ég
hér með.
Við höfum fötin á ykkur.
Hlaupið ckki langt yfir skammt.
Jólin
nálgast
Kjörorð
okkar
er góð
þjónusta.
e'k
Strandgötu 31
sími: 53534
\i/
Ferðaskirfstofan CJRVAL óskar
Hafnfirðingum gleðilegra jóla
og þakkar ánægjuleg sam-
skipti á árinu, sem er að líða.
Á næsta ári mun ÚRVAL,
eins og endranær, bjóða upp
á ÚRVALS-ferðir á ÚRVALS-
verði.
VELKOMÍN í ÚRVALS-
FERÐ.
FERDASKRÍFSTOFAN
ÖRS/AUW
2 69 00