Börn og menning - 01.04.2006, Blaðsíða 36

36
Börn og menning
persóna, svo er látið sem hún sé einhver
voðalegur svarkur sem stjórni því sem henni
sýnist, en það er þó meira í orði en á
borði og í það minnsta lætur Lovísa það
viðgangast að einkadótturinni sé úthýst
vegna rembingsins f Matthíasi, svo hann
geti þóst kari í krapi í augum annarra en
sennilega mest í sínum eigin. Heimilishagir
Birkis eru síðan spegilmynd af þessu ástandi,
og enginn getur sagt að þetta séu heppileg
uppvaxtarskilyrði. Þó furðar maður sig á því
hversu heilsteyptir einstaklingar koma frá
þessum „brotnu" heimilum, rétt eins og oft
er í lífinu sjálfu.
Fyrir börnunum á auðvitað að liggja að
taka við ræningjaflokkunum að feðrum
sínum gengnum og helst að ganga hvort
af öðru dauðu og leysa upp flokk hins en
sameina góssið í eitt stórt. Það fer á annan
veg. En hvað á þá að verða um kynslóð
sem ekki vill feta í fótspor feðranna og taka
við fjölskyldufyrirtækjunum? Á hún nokkra
undankomuleið? Jú, það reynist vera, og
það er enginn annar en eldri borgarinn
í hópnum og helsti bandamaður Ronju,
gamlinginn Skalla-Pétur, sem leysir málið og
bendir á heiðarlegan atvinnuveg fyrir þá sem
eiga að erfa landið. Allt fellur því í Ijúfa löð
í lokin eins og vera ber því ótækt væri að
senda smáfólkið heim með þau skilaboð að
heiminum yrði ekki bjargað við.
Brögð og brellur
Ronja ræningjadóttir, krónprinsessa og
einkaerfingi bófaflokks Matthíasar, birtist
íslendingum fyrir einum tólf árum í afar
minnisstæðri og vandaðri uppfærslu Ásdísar
Skúladóttur. Stundum er það svo að sýning
má líða fyrir það að vera sú sem kemur á eftir
sýningunni á undan og ég hygg að það eigi að
nokkru leyti við þessa uppfærslu ef miðað er
við umtal sem hún hefur sums staðar hlotið.
Samt var það ekki að sjá á sýningunni sem
ég sótti að fyrri sigrar ræningjadótturinnar
knáu flæktust neitt fyrir leikhúsgestum, sem
voru flestir auðvitað bara lítil fræ þegar þau
afrek áttu sér stað. Allir virtust skemmta sér
hið besta og Ronja hin nýja átti hvert bein í
salnum eftir því sem best varð séð.
Það hefur sennilega ekki spillt fyrir að fyrri
Ronja var nú til staðar til að leiðbeina þeirri
nýju; Sigrún Edda Björnsdóttir sem fór með
titilhlutverkið fyrir tólf árum er að þessu sinni
í leikstjórastólnum. Ekki var við öðru að búast
en að hún skilaði góðu verki, enda fer það
líka svo.
Leikaralið sýningarinnar er samvalinn og
skemmtilegur hópur. Þar fer vitaskuld fremst í
flokki Arnbjörg Hlíf Valsdóttirsem hefurvakið
athygli upp á síðkastið, t.d. í barnasýningum
á borð við Klaufa og kóngsdætur. Er skemmst
frá því að segja að Arnbjörg er alveg rétta
Ronjan, frökk, fim og fyndin og skemmtileg.
Slíkt hið sama má raunar segja um Friðrik
Fríðriksson sem leikur Birki á sannfærandi
hátt. Þá skilar Laddi nokkuð trúverðugum
og brjóstumkennanlegum Matthíasi og Sóley
Eliasdóttir er prýðisgóð sem skassið Lovísa
svo langt sem persónan nær.
Satt best að segja hafa leikarar mjög úr
mismiklu efni að moða eins og gengur. Þó
verður ekki hjá því komist að geta Eggerts
Þorleifssonar sem er leikari sem ekki þarf
mikinn efnivið til að skila minnisstæðri
persónu, svo er um Skalla-Pétur hans.
Þá má geta framlags barnanna sem léku