Morgunblaðið - 27.05.2021, Síða 49

það afbragðsvel eins og hennar
var von og vísa. Forstjórinn hafði
álit á henni.
Hún lét sig ýmis mál varða,
var virk í Sjálfstæðisflokknum og
virt þar á bæ.
Þegar við mamma keyrðum til
Seyðisfjarðar um verslunar-
mannahelgi 2006 áttum við ynd-
islega kvöldstund með Ninnu og
ættingjum í Framhúsinu. Nú er
húsið farið í aurskriðu. Þær báð-
ar horfnar á braut. Allt á innan
við hálfu ári.
Best að enda á þessum ljóð-
línum úr nefndri bók Þorsteins
Erlingssonar (Ljóð til frú Stef-
aníu Guðmundsdóttur, 1914,
341):
Þann lífgjafarmátt á list og snild,
að ljett verður skapið og stundin mild.
Eitt kvöld getur hlýdöggvað hvarminn
og yljað oss inst inn í barminn.
Og þökk fyrir stundirnar; þar var hlýtt,
og þökk fyrir útsýnið, nýtt og vítt …
Ættingjum og eftirkomendum
óskað samúðar.
Kveðjur,
Valbjörn.
Þegar maður kynnist maka
sínum kynnist maður um leið
stórum og fjölbreyttum hópi af
öðru fólki, nýrri fjölskyldu. Ein af
þeim sem ég kynntist eftir að ég
byrjaði með kærustunni minni,
Írisi Stefánsdóttur, sem síðar
varð eiginkona mín, var Ninna,
Jónína Michaelsdóttir, systir
Lailu tengdamóður minnar.
Við Ninna náðum strax vel
saman og það var alltaf tilhlökk-
unarefni að lenda á spjalli við
hana í fjölskylduboðum, hvort
sem það var heima hjá henni í
Mávahrauninu eða annars stað-
ar. Ég áttaði mig fljótt á því að
Ninna hafði komið víða við og
reynt margt. Hún var vel heima í
pólitíkinni, menningarlífinu og
jafnvel viðskiptum. Því voru um-
ræðuefnin ætíð næg og spjallið
innihaldsríkt í sérhvert skipti.
Með Ninnu er gengin merkileg
kona og ég kveð hana með mikilli
eftirsjá og sorg í hjarta.
Þóroddur Bjarnason.
Í happdrætti lífsins færa ör-
lagadrottningarnar manni oft
stóra vinninga. Einn af stærri
vinningum í mínu lífi var að ör-
lögin skyldu færa okkur Ninnu
saman. Að afloknu háskólanámi
erlendis og margra ára fjarveru
kom ég til Íslands og fékk starf
við gamla Iðnaðarbankann. Þar
átti ég að taka við starfi af glæsi-
legri og virðulegri heimskonu, en
þannig birtist Ninna mér í Iðn-
aðarbankanum, - elegant klædd,
ákveðin, einbeitt og vel máli far-
in. Mér fannst ég óttalegt trippi
við hlið hennar, enda aldursmun-
ur töluverður. En frá fyrstu
kynnum tengdumst við einhverj-
um óútskýrðum böndum, það var
eins og við hefðum alltaf þekkst,
enduðum setningar hvor fyrir
aðra og gátum setið í þögn jafnt
sem og klukkustundum saman í
djúpum og eflandi umræðum. Ég
hef ætíð verið örlagadrottningun-
um þakklát fyrir að hafa fært
mér Ninnu, ekki síst á þessum
tíma í mínu lífi þar sem móðir mín
átti sínar síðustu stundir eftir
löng veikindi. Ninna hefur verið
mér sem móðir, systir og besta
vinkona í rúma fjóra áratugi, og
þótt hún sé nú farin á önnur mið
þá lifir hún með mér alla daga og
mun ætíð gera. Viska hennar,
víðsýni og átakalaus og snögg
greining á aðalatriðum var aðdá-
unarverð. Margur maðurinn
stærir sig af fjölda háskólagráða,
en fyrir mér var Ninna ein
greindasta kona sem ég hef hitt.
Bókvit og greind fara nefnilega
ekki alltaf saman. Ninna gat farið
yfir texta eða aðstæður og greint
það sem máli skipti. Þessi hæfi-
leiki kom skýrt fram í bókum
hennar þar sem stuttur og hnit-
miðaður texti kom til skila meiru
en sumir láta þvælast á fjölda
blaðsíðna.
Við Ninna áttum margar ynd-
isstundir saman erlendis. Horfð-
um, hlustuðum, smökkuðum og
nutum. Ógleymanleg er samvera
okkar í nokkra mánuði á Ítalíu
árið 1993 þar sem hún upplifði
með mér upphaf á nýjum kafla í
mínu lífi. Kannski óhefðbundinn
kafli sem þurfti skynsama yfir-
legu, og ekki til betri vinur en
Ninna á slíkum stundum, og
Ninna að sjálfsögðu svaramaður
minn í brúðkaupi. Ninna hefur
staðið við hlið mér traust og
trygg á mörgum stærstu stund-
um í lífinu og með slíkan stuðning
tekst maður á við nær allt. Slíkt
verður aldrei fullþakkað. Öll
hennar ráð og viska munu lifa
með mér um ókomna tíð. Ég get
seint fullþakkað Sissa og systk-
inunum Mikka, Bjössa og Tótu
fyrir að leyfa mér að eiga Ninnu
með ykkur. Söknuðurinn er mik-
ill en í lífsins ólgusjó er vegasaltið
á milli væntumþykju og eigin-
girni oft í ójafnvægi; - eigingirnin
setur mann í þau spor að vilja
hafa fólk sem við elskum sem
lengst hjá okkur, en ef manni
raunverulega þykir vænt um ein-
staklinginn þá þakkar maður og
gleðst að hvíld fáist þegar heilsan
brestur. Minnar virðulegu og
reistu vinkonu bíða eflaust önnur
verkefni á þeim stað sem okkur
er ætlað að fara til, og ég lýt höfði
í virðingu og þakklæti að hafa
fengið að verða samferða þessari
stórkostlegu vinkonu. Minning
lifir meðal okkar allra sem fengu
þann happdrættisvinning að eiga
Ninnu. Elsku Sissi, Mikki, Bjössi
og Tóta og fjölskyldur, við Binni
og okkar börn sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þorbjörg K. Jónsdóttir.
Kynni okkar Jónínu Mich-
aelsdóttur hófust á áttunda ára-
tug síðustu aldar á þann veg að
hún gekk til mín á fundi í Valhöll
og skammaði mig fyrir eitthvað,
sem Morgunblaðið hafði sagt um
þær mundir. Þetta var á þeim
tíma þegar yfir stóðu mestu inn-
anflokksátök sem upp hafa komið
í Sjálfstæðisflokknum og kennd
eru við Gunnar Thoroddsen og
Geir Hallgrímsson.
Þessi skammarræða leiddi
hins vegar til ævarandi vináttu á
milli okkar Jónínu eins og stund-
um vill verða. Ritstjórar Morg-
unblaðsins þeirra tíma blönduð-
ust inn í þessi átök og tóku virkan
þátt í þeim. Það kom í ljós að Jón-
ína hafði sterk tengsl í aðrar áttir
innan flokksins en við á Morgun-
blaðinu höfðum og þess vegna
voru samtöl okkar næstu árin
mjög verðmæt fyrir okkur í þess-
um illskeyttu átökum sem stóðu í
mörg ár.
Ég áttaði mig fljótt á því að
Jónína var engin venjuleg kona.
Hún bjó yfir djúpu innsæi í
mannleg samskipti og tilfinn-
ingalíf fólks sem kom oftar en
ekki að gagni á þessum erfiðu ár-
um.
Þorsteinn Pálsson hefur vafa-
laust áttað sig á þessum styrk-
leikum hennar líka því að hann
réð hana sem aðstoðarmann sinn
þann tíma sem hann var forsætis-
ráðherra.
Því fór fjarri að við Jónina
værum alltaf sammála um menn
og málefni innan flokks okkar en
skoðanaskipti okkar voru alltaf
gagnleg, alla vega fyrir mig.
Krafan um einsleitar skoðanir
innan flokka er alltof mikil og sá
styrkleiki sem felst í opnum skoð-
anaskiptum milli flokkssystkina
vanmetinn.
Eftir að þessu erfiða tímabili í
sögu Sjálfstæðisflokksins var
lokið fækkaði fundum okkar Jón-
ínu en eftir stóð sú lífsreynsla að
hafa kynnst þessari óvenjulegu
og merku konu, sem gleymist
ekki.
Eftirlifandi eiginmanni hennar
og fjölskyldu þeirra votta ég
samúð mína.
Styrmir Gunnarsson.
Jónína vakti strax athygli
mína þegar ég sá hana fyrst. Það
var snemma árs 1973. Við vorum
mættar til að taka þátt í Stjórn-
málaskóla Sjálfstæðisflokksins,
vikulöngu námskeiði. Hún gekk
rólega í salinn, bein í baki með
hatt á höfði og tók sér sæti. Ég sé
hana enn fyrir mér með ákveðinn
en blíðan svip. Eftir þessa viku
urðum við vinkonur – trúnaðar-
vinir og seinna varð hún svara-
maður minn. Traustur vinur er
það dýrmætasta sem maður eign-
ast fyrir utan fjölskyldu sína.
Ninna, eins og hún var al-
mennt kölluð, var einstök. Með
henni var hægt að njóta stund-
arinnar áreynslulaust. Með henni
var hægt að velta fyrir sér því
sem hugurinn glímdi við á hverj-
um tíma. Með henni var hægt að
hugsa upphátt.
Samræður við hana voru ætíð
gefandi. Hún bjó yfir mikilli lífs-
reynslu, hafði ung að árum tekið
á sig mikla ábyrgð þegar foreldr-
ar hennar féllu frá. Hún var víð-
lesin og margfróð, æðrulaus og
yfirveguð.
Ninna hafði mjög góð tök á ís-
lensku máli og var því oft beðin
að lesa yfir texta. Hún var afar
vandvirk og tók sinn tíma, en það
var hverrar mínútu virði. Hún
skilaði aldrei af sér verki sem hún
var ekki sátt við. Ninna átti ein-
staklega gott með að ná sam-
bandi við fólk og bar gott skyn-
bragð á mannlega hegðun. Það
kom því ekki á óvart, þegar hún
hóf að starfa sem blaðamaður, að
hún vakti fljótt athygli fyrir frá-
bær viðtöl.
Ninna og Sigþór eiginmaður
hennar byrjuðu búskap sinn á
Vesturlandi, þar sem hann vann
við Lóranstöðina á Gufuskálum.
Þar ólu þau börnin sín upp fyrstu
árin og urðu fljótt virk í sam-
félaginu. Þau létu til sín taka í
starfi Sjálfstæðisflokksins og
þeim voru falin margvísleg trún-
aðarstörf. Sissi varð formaður
kjördæmisráðsins og margir for-
ystumenn flokksins á ferð sinni
um landið nutu gestrisni þeirra.
Eftir að þau fluttu suður og
settust að í Hafnarfirði fór Ninna
fljótt út á vinnumarkaðinn. Fyrst
starfaði hún sem blaðamaður og
fljótlega voru henni falin önnur
störf í viðskiptalífinu. En ritstörf-
in kölluðu á hana og þar nutu
hæfileikar Ninnu sín vel. Næmi
hennar og innsæi ásamt hæfni til
að færa hugsanir í orð voru að-
alsmerki hennar.
Í kjölfar kvennafrídagsins
1975 mynduðum við nokkrar kon-
ur í Sjálfstæðisflokknum hóp til
að hafa áhrif bæði innan flokks og
utan. Hópurinn var aldrei kallað-
ur annað en Klíkan. Hann hittist í
mörg ár í turnherberginu á Hótel
Borg og hefur verið til æ síðan þó
að fundir séu nú stopulli. Ninna
er sú þriðja úr hópnum sem kveð-
ur, áður eru farnar þær Ingibjörg
Rafnar og Ásthildur Pétursdótt-
ir. Fyrir hönd Klíkunnar vil ég
færa Sissa og fjölskyldu samúð-
arkveðjur og þakkir fyrir vin-
semd og gestrisni alla tíð.
Að leiðarlokum þökkum við
Geir fyrir einlæga og trausta vin-
áttu og ótal samverustundir
heima og erlendis. Sissa, Mikka,
Bjössa, Tótu og fjölskyldum
þeirra sendum við hlýjar samúð-
arkveðjur og biðjum góðan Guð
að blessa minningu okkar kæru
vinkonu.
Ninnu sé ég fyrir mér lausa úr
sjúkdómsfjötrum, frjálsa á ný á
ferð um óræðar víddir annars
heims.
Elsku Ninna mín – góða ferð.
Inga Jóna Þórðardóttir.
Á göngu minni í Kvosinni í
Reykjavík í gær staldraði ég við á
Austurvelli og tyllti mér á bekk í
sólinni. Mér varð litið til Hótels
Borgar en þar hafa atburðir
gerst sem hafa sett sitt mark á líf
mitt. Við höfðum mælt okkur mót
í turnherberginu á Borginni
nokkrar sjálfstæðiskonur á ýms-
um aldri fyrir allmörgum árum.
Þar hitti ég Ninnu í fyrsta sinn og
man ég hversu falleg mér þótti
hún og bjart yfir henni. Við áttum
eftir að eiga marga fundi og sam-
töl um landsins gagn og nauð-
synjar. Það var ekki hægt annað
en hrífast af Ninnu. Mælsk með
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Það sem var merki-
legt við þennan hóp var að við
gerðum engar kröfur um sam-
hljóm eða stuðning í málefnalegri
baráttu. Þannig vorum við sam-
herjar en um leið með um margt
ólíkar skoðanir. Ninna var eld-
heitur sjálfstæðismaður og
gegndi mörgum trúnaðarstörfum
fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Hún
sóttist ekki eftir metorðum en
skoraðist ekki undan ábyrgðar-
störfum væri til hennar leitað.
Ninna stóð sem klettur með sínu
fólki og gat orðið harðorð væri á
þau hallað. Hún var aðstoðar-
maður Þorsteins Pálssonar for-
sætisráðherra 1988-1989 og þeg-
ar stjórn hans féll þótti henni illa
og ómaklega vegið að Þorsteini.
Þeir atburðir áttu eftir að setja
sitt mark á samskipti Ninnu við
ýmsa andstæðinga Þorsteins inn-
an sem utan Sjálfstæðisflokksins.
Eftirminnilegar eru bækurnar
hennar Ninnu. Hún sökkti sér í
viðfangsefnin sem voru gjarnan
um sterkar konur sem settu
mark sitt á þjóðfélagið. Hún tal-
aði um þær af mikilli virðingu og
skrifaði einstakar æviminningar
sem munu lifa. Bækurnar um
Þuríði Pálsdóttur og Tove Eng-
ilberts eru mér sérstaklega eft-
irminnilegar. Hún skrifaði þær í
fyrstu persónu til að standa sem
minnst milli þeirra og lesandans.
Þegar hún skrifaði bókina um
Sesselju Sigmundsdóttur og Sól-
heima lagði hún gríðarlega vinnu
á sig til að kynnast starfseminni á
Sólheimum, ræddi við stóran hóp
manna og rýndi heimildir. Hún
skilaði okkur heildstæðri sögu af
merkilegu starfi og einstakri
konu sem var látin þegar hún rit-
aði bókina.
Við Ninna áttum mörg inni-
haldsrík samtöl. Það var alltaf
virðingin fyrir einstaklingnum og
frelsi hans til orðs og athafna sem
bar hæst. Vestræn samvinna var
okkur óþrjótandi umræðuefni.
Mikilvægi þátttöku Íslands í Atl-
antshafsbandalaginu og vest-
rænni samvinnu. Samtök frjálsra
og fullvalda ríkja sem ekki má
varpa skugga á. Svo var það fjöl-
skyldan, börnin okkar og fram-
tíðin. Eftir því sem ég verð eldri
hef ég lært betur að lifa í núinu
en það kunni mín kæra vinkona
svo vel. Hún áttaði sig á mikil-
vægi þess að lifa og njóta.
Þegar ég stend upp af bekkn-
um á Austurvelli er mér efst í
huga þakklæti fyrir að hafa eign-
ast vinkonu fyrir lífstíð og upp-
skorið góð og gefandi samskipti
við hana. Það hefur fækkað í
hópnum okkar sem hittumst um
árið í turnherberginu á Hótel
Borg, það er lífsins gangur.
Innilegar samúðarkveðjur
elsku fjölskylda Sissi, Mikki,
Bjössi, Tóta.
Bessí Jóhannsdóttir.
Þar undir jökulbjartri brún
er brjóst með þrek og tryggð.
(Einar Benediktsson)
Það er eins og í þessum orðum
birtist mynd af Jónínu Mich-
aelsdóttur. Mynd af því sem í
henni bjó. Mynd, sem segir okkur
hver hún var. Mynd, sem við vilj-
um geyma.
Fátt þyngir hugann meir en að
horfa á eftir góðum vini. Jónína
var sannur vinur vina sinna. Hún
var hollráð og traustur leiðbein-
andi þeirra, þegar það átti við.
Leiðbeiningar hennar fólust
ekki í því að flytja sannindi,
leggja á ráðin um hvað til bragðs
skyldi taka eða hvert skyldi
stefna. Hún reyndi ekki að stýra
vegferð annarra. Hún leiðbeindi
með því að spyrja spurninga,
opna hugsunina og varpa ljósi á
kostina og möguleikana í hverri
stöðu.
Jónína Michaelsdóttir var
glæsileg kona. Hún var höfðing-
leg og duldist ekki í margmenni.
En umfram allt var hún hógvær
og háttvís, hreinskiptin og um
leið nærgætin. Þessa þræði
spann hún í einn sterkan þráð.
Án langrar skólagöngu var
hún vel menntuð, vel lesin, glögg-
skyggn, athugul og næm á um-
hverfi sitt. Hún hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefn-
um. Samt var hún öðrum fremur
umtalsfróm.
Við áttum samleið á ritstjórn
dagblaðsins Vísis. Síðar lágu leið-
ir okkar saman í forsætisráðu-
neytinu. Jónína var alltaf söm við
sig hvar sem hún var.
Hún gat farið af ritstjórninni
til að taka viðtöl og úr ráðuneyt-
inu til að sitja fund í Hvíta hús-
inu. Öll verkefni voru henni mik-
ilvæg en um leið sjálfsögð og
eðlileg. Eiginleikar hennar nutu
sín í hverju því starfi sem hún tók
að sér.
Það sem hún aðhafðist gerði
hún vel. Bækur hennar eru til
vitnis um það.
Jónína var í hópi vinkvenna,
sem ungar að árum mættu þjóð-
félagi í gerjun. Þær áttu hugsjón-
ir og sameiginleg gildi og vildu
leggja sitt af mörkum til að
breyta hlutum. Það var einstök
auðna að fá að tengjast þeim góða
og glaðværa hópi um árabil.
Í erfiðum veikindum fjarlægð-
ist hún smám saman heiminn, en
bros hennar bar merki um óslitin
tryggðabönd. Það er erfitt að
hugsa sér mannkosti umfram þá
sem Jónína Michaelsdóttir var
gædd.
Hugurinn hvílir hjá Sigþóri og
fjölskyldu þeirra Jónínu.
Kannski léttir sú mynd tregann,
sem sýnir brjóst með þrek og
tryggð undir jökulbjartri brún.
Þorsteinn Pálsson.
MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2021
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Syðri-Grund,
sem lést 6. maí, verður jarðsungin frá
Blönduóskirkju laugardaginn 29. maí
klukkan 14. Verið velkomin. Streymt verður frá athöfninni á
facebooksíðu Blönduóskirkju.
Valgerður Guðmundsdóttir
Sigrún Guðmundsdóttir Einar Sigurðsson
Þorsteinn Guðmundsson Sigrún Jónsdóttir
Sveinn Helgi Guðmundsson Karin Roland
Guðrún Birna, Þórir, Una Eydís, Ragnhildur Lára, Silja,
Guðrún, Ingunn Valdís, Gunnar Arvid, Máni Sveinn og
langömmubörn
Ástkær faðir minn, sambýlismaður, bróðir,
afi og tengdafaðir,
JÓN GUNNARSSON,
flugvirki og framkvæmdastjóri,
lést þriðjudaginn 18. maí á líknardeild
Landspítalans. Útförin fer fram frá
Bústaðakirkju þriðjudaginn 1. júní klukkan 13.
Vilborg Edda Lárusdóttir
Gunnar Jónsson
Anna Lilja Karlsdóttir
Stefanía Ösp Guðmundsdóttir
Unnur Karen Karlsdóttir
Anna Lilja Gunnarsdóttir
Guðleif Gunnarsdóttir
Björn Gunnarsson
makar og langafabörn
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
HILMA HÓLMFRÍÐUR
SIGURÐARDÓTTIR,
Sjávarborg, Húsavík,
lést á dvalarheimilinu Hvammi, Húsavík,
22. maí.
Guðrún Þórsdóttir Ívar Geirsson
Stefán Þórsson Helga Sigurgeirsdóttir
Hafliði Þórsson Hulda Emilsdóttir
Sigurður Þórsson Jóhanna Kristín Maríusdóttir
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
RAGNHEIÐUR KRISTÍN
BENEDIKTSSON
(Dúlla)
kennari,
andaðist á Droplaugarstöðum 8. maí.
Útför hennar fer fram frá Neskirkju föstudaginn 28. maí
klukkan 13. Athöfninni verður einnig streymt á
www.sonik.is/ragnheidur.
Haukur Filippusson
Þórdís Hauksdóttir Benediktsson
Orri Hauksson Selma Ágústsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn