Morgunblaðið - 28.05.2021, Qupperneq 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 2021
✝
Sigríður Katr-
ín Þorbjörns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 27.
október 1963. Hún
lést á heimili sínu
þann 18. maí 2021
eftir erfið og lang-
vinn veikindi.
Foreldrar henn-
ar eru Guðrún
Jensdóttir, f. 13.
september 1936
og Þorbjörn Ásgeirsson, f. 1.
ágúst 1939. Guðrún er búsett
á hjúkrunarheimilinu Hraun-
búðum í Vestmannaeyjum og
Þorbjörn er búsettur á Hjúkr-
unarheimilinu Grund í Reykja-
vík.
Systkini Sigríðar: Linda
Antonsdóttir, f. 1953; Jens
Þorsteinsson, f. 1955; Ásgeir
Þorbjörnsson, f. 1965; Huginn
Svan Þorbjörnsson, f. 1969, d.
2004.
Sigríður var gift Árna
Magnússyni, f. 22. ágúst 1957,
þór Jónas Þór Hafþórsson, f.
21. apríl 2010. 3) Díana Ósk, f.
2. september 1994. Sambýlis-
maður hennar er Anton Sig-
urðsson. Börn þeirra: Eiður
Sölvi, f. 5. mars 2017, Viktor
Ingi 8. mars 2019.
Sigríður bjó fyrsta ár ævi
sinnar að Dalsmynni á Kjal-
arnesi, síðar fluttist hún m.a.
til Vestmannaeyja og Svíþjóð-
ar. Á unglingsárunum bjó hún
á Akureyri og gekk í Gagn-
fræðaskóla Akureyrar. Þegar
Sigríður hóf sambúð með Leifi
þá fluttu þau til Keflavíkur en
um aldamótin 2000 fluttu þau
aftur til Akureyrar þar sem
þau byggðu sér hús að Smára-
læk.
Sigríður starfaði við marg-
vísleg störf í gegnum árin, má
þar nefna störf eins og dag-
móðir, starfsmaður í blómabúð
og eigandi Brynjuís á Ak-
ureyri. Hún tók virkan þátt í
skólastarfi barnanna og var
m.a. formaður foreldrafélags í
grunnskóla í Sandgerði.
Útför Sigríðar fer fram í
Akureyrarkirkju 28. maí 2021
kl. 13. Streymi, stytt slóð:
https://tinyurl.com/dnr436fk
Streymishlekk má finna á:
https:www.mbl.is/andlat
d. 14. október
2004, þau skildu
árið 1984. Barn
þeirra er Guðrún
Vala Árnadóttir, f.
26. febrúar 1980.
Börn Guðrúnar:
Elmar Árni Guð-
rúnarson, f. 19.
júní 2012 og Trist-
an Máni Arnars-
son, f. 18. ágúst
2017. Sigríður hóf
sambúð með Leifi Egilssyni
árið 1984, þau slitu samvistum
árið 2007. Börn þeirra eru: 1)
Stefán Vilberg, f. 12. septem-
ber 1985. Eiginkona hans er
Helga Bogadóttir. 2) Sandra
Dís, f. 21. maí 1988. Eig-
inmaður hennar er Hafþór
Jónasson. Börn þeirra: Katrín
Sara, f. 14. september 2018,
Baldur Elí, f. 7. júlí 2020. Fyr-
ir átti Sandra Andra Má
Ingvason, f. 29. júní 2009,
Viktoríu Mist Ingvadóttur, f.
8. mars 2011 og fyrir átti Haf-
Elsku mamma, núna ertu
fallinn frá eftir langa og erfiða
baráttu við veikindi. Baráttu
sem þú tókst á við með ótæm-
andi uppsprettu af jákvæðni
og andlegu þreki. Þrátt fyrir
áralöng veikindi þá hafðirðu
alltaf mun meiri áhyggjur af
vellíðan annarra en þinni eig-
in. Við munum aldrei fá aðra
manneskju í lífi okkar sem
mun elska okkur jafn skilyrð-
islaust. Þú hafðir ávallt tíma
fyrir spjall og leituðum við til
þín eftir ráðleggingum og
huggunarorðum ef svo bar
undir.
Þú reyndir að vera jákvæð
vegna komandi ferðalags og
meðal annars veltir fyrir þér
hvort það væri ekki örugglega
eitthvað gott að borða þarna
hinum megin og hvort þú gæt-
ir ekki horft á síðustu seríuna
af Handmaid’s Tale.
Barnabörnin vildu ávallt
koma í heimsókn til Siggu
ömmu, skipti það engu máli
hvort þú værir rúmföst, þú
fannst bara aðrar leiðir til
þess að eiga gæðastundir með
þeim. Við börnin og barna-
börnin vorum ljósið í lífi þínu
og vildir þú allt fyrir okkur
gera. Heimili þitt var ávallt
opið og ísskápur fullur af mat
og öðru góðgæti. Þú hafðir
einnig óbilandi þolinmæði
gagnvart barnabörnunum,
þrátt fyrir læti og frekju í
þeim þá tókst þú aldrei eftir
því heldur fannst þér þau haga
sér eins og englar.
Erfitt er að koma því í orð
hvað við munum sakna þín
mikið, fá að heyra hlátur þinn
og fá óteljandi kossa, faðmlög
og hrós. Við munum halda
heiðri þínum á lofti og sjá til
þess að allir afkomendur þínir
muni muna eftir Siggu ömmu.
Minning þín mun lifa í börnum
og barnabörnum þínum sem
eiga aragrúa fallegra minn-
inga af þér og þínum kærleik
og umhyggju.
Hvíldu í friði, elsku mamma
okkar, við sjáumst þarna hin-
um megin einn daginn. Von-
andi tók Hector vel á móti þér
og passar þig þangað til.
Guðrún Vala Árna-
dóttir, Stefán Vilberg
Leifsson, Sandra Dís
Leifsdóttir, Díana Ósk
Leifsdóttir.
Ef dimmir í lífi mínu um hríð
eru bros þín og hlýja svo blíð.
Og hvert sem þú ferð
og hvar sem ég verð
þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig.
(Rúnar Júlíusson)
Bjartsýnni og jákvæðari
manneskju hef ég ekki kynnst
og hef þó hitt þær nokkrar. Á
okkar 33 árum eru endalausar
góðar minningar og gleði-
stundir, sumarbústaðaferðir,
tjaldferðalög, sveitin, fjaran,
tengdapabbi að spila á nikk-
una og hafði lúmskt gaman af
hæfileikaleysi okkar á söng-
sviðinu og þá sérstaklega þínu
lagleysi og allt allt hitt.
„Músin“ í buxnaskálminni
og gömlu fatalausu Þjóðverj-
arnir í Laugafelli.
Ég reyni að ýta frá minni
eigingirni og sættast við að
þinni þrautagöngu sé lokið
sem varð svo miklu lengri en
nokkur læknavísindi töldu.
Frá veikindunum í mars
2019 vissir þú að stutt væri
eftir og tókst á við það af
miklu æðruleysi, börnin þín og
barnabörn gáfu þér mikla orku
og gleði og skarð þeirra er svo
stórt en við vitum að þau kom-
ast í gegnum þetta saman.
Þegar þú hringdir í mig á
laugardagskvöldið til að
kveðja sagði ég nei, við eigum
eftir einn kaffibolla. Við Sigga
Þorleifs ákváðum að bruna til
Akureyrar á mánudeginum og
drekka með þér síðasta kaffi-
sopann, þú beiðst eftir okkur,
svo glöð að hitta okkur og
sagðir sem var svo lýsandi fyr-
ir þig: „Ég var nú ekki að ætl-
ast til þess að þið kæmuð!“
Eftir kaffið sofnaðir þú svo
sæl.
Þú vissir að Huginn og Hek-
tor biðu eftir þér.
Elsku Gunna og Bubbi, þið
eruð búin að lifa tvö börn ykk-
ar, nokkuð sem ætti að vera
bannað með lögum, Ásgeir,
Jensi, Linda og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur.
Gunna Vala, Vilberg,
Sandra og Díana, Helga, Haf-
þór og Anton
og skærustu ljósin þín,
Andri, Viktoría, Jónas, Elmar
Árni, Eiður, Tristan, Kata,
Viktor og Baldur, núna er
komið að þessu, missir ykkar
er meiri en orð fá lýst. Mínar
hjartans ástar- og samúðar-
kveðjur - minningin lifir.
Þín vinkona og svilkona,
Helena
Sigurbergsdóttir.
Elsku Sigga, fallega, já-
kvæða, brosmilda og hjarta-
hlýja vinkona mín. Já það er
blákaldur raunveruleikinn að
ég er að skrifa minningarorð
um eina viljasterkustu og já-
kvæðustu konu sem ég hef
kynnst. Hún kvaddi þennan
heim í faðmi fjölskyldunnar
alltof snemma eftir erfið og
langvinn veikindi. Hún hafði
alltaf tíma fyrir aðra, sá jafn-
an björtu hliðarnar á lífinu.
Ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast Siggu
fyrst árið 1990. Fjölskyldan
bjó þá í Keflavík og verð ég
ævinlega þakklát fyrir okkar
kynni, samverustundirnar og
minningarnar sem við bjugg-
um til saman. Síðan fluttist
hún norður á Akureyri og bjó
þar til hinstu stundar. Vin-
konusamband okkar hélst
óbreytt þótt fjarlægðin fækk-
aði heimsóknum og kaffiboll-
um. Ég kom alltaf við þegar
ég var á ferðinni, eins og að-
stæður leyfðu, og var hún
alltaf jafnglöð og jákvæð
þrátt fyrir misjafna heilsu
síðustu árin.
Í gegnum árin var hún boð-
in og búin að hlusta og bauð
gjarnan öxlina ef á þurfti að
halda, þar sem jafnframt var
gott að gráta og ræða það
sem aflaga hafði farið í lífinu
til að ná áttum á staðreyndum
lífsins og halda áfram á já-
kvæðri braut. Einnig fórum
við Helena svilkona hennar
ógleymanlegar ferðir norður
yfir heiðar að heimsækja hana
þar sem nokkrir kaffibollar
voru teknir og ómældur hlát-
ur og gleði fylgdu þeim ferð-
um gjarnan.
17. maí síðastliðinn var ein
slík ferð sett á dagskrá, við
Helena brunuðum norður að
heimsækja okkar sameigin-
legu vinkonu þar sem ljóst
var að veikindin voru farin að
taka sinn toll. Ég er óend-
anlega þakklát fyrir þessa
ferð, að fá að kveðja mínu
yndislegu vinkonu, spjalla að-
eins og drekka síðasta kaffi-
bollann með henni. Hún vissi
alveg í hvað stefndi en var
samt jákvæð eins og alltaf, ro-
saglöð að sjá okkur Helenu og
kannski vissum við að þetta
yrði síðasta heimsóknin til
hennar í þessu lífi.
Elsku Gunna, Vala, Vil-
berg, Sandra og Díana og fjöl-
skyldur ykkar. Megi guð
geyma ykkur öll og styrkja á
þessum erfiðu tímum.
Þín vinkona,
Sigríður
Þorleifsdóttir.
Sigríður Katrín
Þorbjörnsdóttir
✝
Arnþór Ing-
ólfsson var
fæddur á Skjald-
þingsstöðum í
Vopnafirði 15.
febrúar 1933.
Hann andaðist á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 16. maí
2021.
Arnþór var
yngstur barna
þeirra Elínar Sal-
ínu Sigfúsdóttur og Ingólfs Eyj-
ólfssonar. Fyrir áttu þau hjónin
Önnu Sigríði, f. 1917, d. 2006,
Örn, f. 1919, d. 1982, Guðrúnu,
f. 1920, d. 2004, Úlf, f. 1922, d.
2010, Sigurbjörgu, f. 1923, d.
1925, Ingva, f. 1924, d. 1995,
Aðalbjörgu, f. 1924, Sesselju, f.
1925, d. 2014 og Stefaníu, f.
1927, d. 2006.
árið 1956 hóf hann störf í Lög-
reglunni í Reykjavík, þá búinn
að ljúka námi við Lögregluskól-
ann. Sem fyrsta verk eftir að
hafa verið ráðinn í lögregluna
var að senda hann sem fyrsta
starfandi lögregluþjón vestur í
Ólafsvík þar sem hann kynntist
sinni heittelskuðu Distu eins og
hún var alltaf kölluð. 1996 lauk
hann störfum hjá Lögreglunni í
Reykjavík sem yfirlögreglu-
þjónn eftir 41 árs starf. Eftir
farsæl störf hjá Lögreglunni í
Reykjavík réðst hann sem
kirkjuvörður í Bústaðakirkju.
Arnþór kvæntist Jóhönnu
Maggý Jóhannesdóttur, f. 28.
maí 1931, d. 14. apríl 2020,
þann 15. febrúar 1958. Þeim
varð fimm barna auðið og eru
þau Kristín, f. 1950, sem á
þrjár dætur, Sigurgeir, f. 1957,
kvæntur Ásdísi Gígju Halldórs-
dóttur og eiga þau tvo syni,
Friðbjörg, f. 1961, gift Guð-
mundi Þór Sigurbjörnssyni og
á tvö börn, Margrét, f. 1964,
sem á þrjú börn og Elín Inga, f.
1966, sem á þrjú börn. Lengst
af eða frá árinu 1964 bjuggu
Arnþór og Dista í Birkihvammi
í Kópavogi.
Arnþór tók þátt í hinum
ýmsu félagsstörfum og má þar
nefna Lögreglufélag Reykjavík-
ur, Lögreglukórinn, Sjálfstæð-
isfélag Kópavogs, umferðar-
nefnd Kópavogs, sóknarnefnd
Digraneskirkju, Félag eldri
borgara í Kópavogi, Vopnfirð-
ingafélagið og Frímúraregluna
á Íslandi. Arnþór dvaldi síðustu
þrjú árin á Hrafnistu í Hafn-
arfirði.
Útför Arnþórs fer fram frá
Bústaðakirkju í Reykjavík 28.
maí 2021 kl. 10. Útförinni verð-
ur streymt á slóðinni:
https://promynd.is/arnthor
Streymishlekk má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Jarðsett verður í Kópavogs-
kirkjugarði.
Arnþór var
fimm ára gamall
þegar hann var bú-
inn að missa báða
foreldra sína og
fór þá í fóstur að
Hauksstöðum í
Vopnafirði og
eignaðist þar fóst-
urforeldrana Frið-
björn Kristjánsson
og Sigurbjörgu
Sigurbjörnsdóttur.
Þá eignaðist hann tvær systur á
Hauksstöðum, þær Guðlaugu, f.
1921, d. 2005, og Kristínu, f.
1929.
Arnþór fór ungur frá Vopna-
firði og fór að vinna t.d. á
dekkjaverkstæði og í Dan-
mörku við bústörf. Hann var
við nám við Bændaskólann á
Hólum í Hjaltadal 1951-1953 en
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók)
Vertu sæll pabbi minn, við
sjáumst síðar.
Kær kveðja,
Kristín Snæfells
Arnþórsdóttir.
Nú hefur elsku pabbi hafið
sína hinstu för til sumarlandsins
þar sem ég veit að mamma tekur
á móti honum með útbreiddan
faðm og fagnar því að þau séu nú
sameinuð á ný.
Margs er að minnast og margt
ber að þakka. Mínar fyrstu minn-
ingar um pabba eru frá því þegar
ég er lítið barn og ég átti eitthvað
„bágt“, tók hann mig í fangið og
sagði „komdu hérna lítil mín og
við skulum koma saman að heilsa
upp á gömlu hjónin í Hálsakoti“.
Svo mikið lifði ég mig inn í þetta
ferðalag á þennan yndislega,
ímyndaða sveitabæ að ég fann
lyktina frá snarkandi eldinum í
hlóðunum og dásamlegt bragð af
grjónagrautnum í hlóðapottin-
um. Hann ýmist kallaði mig „lítil
mín“ eða „litla budda“. Dýrmætt
er að eiga þessar minningar til að
ylja sér við.
Ekki er hægt að minnast
pabba og mömmu án þess að tala
um allar skemmtiferðirnar okkar
um landið og í Birkjó í Húsafelli.
Þær eru ófáar ferðirnar með
þeim hvort sem það vorum við
systkinin og fjölskyldur eða bara
með okkur Gumma. Ég minnist
líka ferða með pabba til Reykja-
víkur en þá átti hann erindi til
Andrésar á Skólavörðustíg og
var þá gjarnan farið í ísbúð á eft-
ir.
Að lokum vil ég þakka, frá
dýpstu hjartarótum, starfsfólki
5. hæðar Hrafnistu í Hafnarfirði
fyrir einstaka umönnun og natni.
Gáfu sér alltaf tíma bæði fyrir
þau og aðstandendur, takk.
Elsku pabbi, við biðjum að
heilsa mömmu með ósk um að þið
hafið það gott í Sumarlandinu.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Friðbjörg og
Guðmundur (Gummi).
Þá er komið að kveðjustund,
elsku afi, ég veit að amma hefur
tekið þér fagnandi hinum megin.
Mikið sem þið tvö voruð stór
partur af mínu lífi í uppvextinum
enda var svo dásamlegt að koma
til ykkar í Birkjó að það var nán-
ast alltaf fullt hús af fólki. Minn-
ingarnar eru því óteljandi þar
sem allir komu saman í garðinum
á góðviðrisdögum, kíktu í kaffi og
með því eða í dýrindis matar-
veislur og öll ferðalögin um land-
ið þvert og endilangt. Ein af
fyrstu minningunum mínum er
án vafa að sitja í fanginu þínu þar
sem þú hossaðir mér á hnjánum
og söngst „pomm, pomm, pomm
og sittu kjur“ eins og þú gerðir
oft með okkur barnabörnunum,
og við kútveltumst um af hlátri,
og síðar stelpunum mínum sem
ég er svo þakklát fyrir að hafi
fengið að kynnast ykkur ömmu.
Önnur minning sem situr svo
fast er þegar lítil maddama hafði
ekki mikla trú á afa sínum. Fékk
að gista hjá afa þegar amma var
ekki heima og það var danstími
morguninn eftir. Þar var skilyrði
að mæta með snyrtilega greitt
hár í tagli eða fléttu og ég sá ekki
alveg fram á hvernig afi ætlaði að
leysa það verkefni. En auðvitað
var það leyst með glæsibrag sem
er auðskiljanlegt í dag þar sem
þú varst jú búinn að ala upp fjór-
ar dætur.
Þær voru ófáar næturgisting-
arnar og alltaf svo spennandi að
fá að hafa það huggulegt með
ömmu og afa og gista í prívatinu.
Það virtist alltaf vera endalaust
pláss því þegar eitt barnabarnið
byrjaði að biðja um að fá að gista,
þá bættust oft fleiri í hópinn. Svo
var alveg toppurinn á tilverunni
morguninn eftir að útbúa með
þér morgunmat til að færa ömmu
í rúmið.
Ekki gerði maður sér grein
fyrir því hversu stóru starfi þú
gegndir þegar það var mikið
sport að kíkja í heimsókn í vinn-
una á lögreglustöðina en í minn-
ingunni gafst þú þér alltaf tíma
til að taka á móti mér í heimsókn
og ég passaði mig vel að stelast
ekkert yfir gönguljósin þegar ég
fór yfir götuna því ég vissi að þú
horfðir út og fylgdist með. Ég
hafði mjög gaman af því í seinni
tíð að hlusta á þig segja sögur
bæði af þínum yngri árum og svo
lögreglustörfunum og hef nefnt
það nokkrum sinnum að mikið
væri ég til í að lesa óskrifaða ævi-
sögu þína.
Elsku afi, takk fyrir allar
dásamlegu stundirnar og fallegu
minningarnar. Knúsaðu ömmu
frá mér.
Þín
Unnur Guðlaug.
Nú er elsku afi farinn til
ömmu Distu og munum við sakna
hans óendanlega. Minningarnar
streyma til okkar og fyrst í huga
kemur hans ótrúlegi styrkur.
Þegar þú fékkst það hlutskipti að
sitja við hliðina á afa við mat-
arborðið þá vissir þú að höndin
þín og jafnvel oftar litli puttinn
yrði kreistur og þú gast gleymt
því að vinna það puttastríð sama
hversu stór og sterk við urðum.
Ást hans á nýmjólk var eitthvað
sem maður tók alltaf eftir við
matarborðið því að á meðan aðrir
drukku vatn með matnum bað
hann alltaf ömmu um nýmjólk.
Hans styrkur kom líka fram í því
að hann kvartaði aldrei um sárs-
auka. Það kom í ljós fyrir nokkr-
um árum að hann þurfti nýjar
mjaðmir en enginn vissi að eitt-
hvað var að hrjá hann fyrr en
bein var að nuddast við bein og
senda átti hann beinustu leið í
aðgerð. Ég fékk það hlutskipti að
passa upp á hann í tvær vikur áð-
ur en hann færi í aðgerð og þá
fékk ég að kynnast því hversu
þrjóskur hann var. Hann reyndi
alltaf að stelast á klósettið án
þess að láta vita, þrátt fyrir að ég
hafi gefið honum bjöllu til að
hringja. Hann var líka með
sokkaífæru til að hjálpa honum
að fara í sokka, en ég vildi hjálpa
honum með það á morgnana.
Honum líkaði það ekki og oftar
en einu sinni var ég lamin í haus-
inn (varlega) með sokkaífærunni
þegar ég sat á gólfinu að setja á
hann sokkana.
Við munum aldrei gleyma
sumrunum þegar afi og amma
komu í heimsókn til að rífa upp
rabarbarann eða til að tína rifs-
ber og svo var amma tilbúin í eld-
húsinu í sultugerð.
Afi átti líka mjög einstakt
samband við hundinn okkar
Tuma. Tumi hoppaði og skoppaði
af kæti í hvert sinn sem afi kom í
heimsókn. Tumi var svo í fanginu
á honum og sleikti afa í framan
mestallan tímann. Þess ber að
geta að Tumi fékk ekki að sleikja
neinn í framan nema afa, svo ein-
stakt var þeirra samband.
Afi var alltaf svo stoltur af
okkur og munum við gera okkar
besta til að halda áfram að gera
hann stoltan svo lengi sem við lif-
um.
Helena, Birkir og Bjarki.
Arnþór Ingólfsson