Morgunblaðið - 28.05.2021, Qupperneq 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 2021
✝
Ragnheiður
Kristín Bene-
diktsson (Dúlla)
fæddist 27. desem-
ber 1939 í Reykja-
vík. Hún lést á Drop-
laugarstöðum 8. maí
2021.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Odds-
dóttir, f. 18.9. 1907,
d. 28.8. 1988, og
Stefán Már Bene-
diktsson, f. 24.7. 1906, d. 12.2.
1945.
Systkini: Einar Benediktsson,
f. 30.4. 1931. Katrín Svala Bene-
diktsson Daily, f. 14.4. 1934, d.
14.9. 2017. Valgerður Þóra
Benediktsson, f. 8.5. 1935. Odd-
ur Benediktsson, f. 5.6. 1938, d.
17.8. 2010.
Maki Ragnheiðar er Haukur
Filipps Filippusson, f. 16.1. 1939.
Börn: Þórdís Hauksdóttir
Ragnheiður var fædd á
Hringbraut 75, Reykjavík, og
ólst upp á Marargötu 3, sem var
hennar æskuheimili.
Skólaganga Ragnheiðar:
Landakotsskóli, Vesturbæj-
arskóli, Menntaskólinn í
Reykjavík, Kennaraskólinn Há-
skóli Íslands (BA í uppeld-
isfræði).
Störf: Landakotsskóli, Hlíða-
skóli, Melaskóli.
Ragnheiður var brautryðj-
andi í tölvukennslu í grunn-
skóla. Kenndi forritunarmálið
Logo og kynnti sér kennslu-
hætti í Bandaríkjunum. Í fram-
haldinu hóf hún samstarf við
National Geographic og kom á
samvinnu milli Bandaríkjanna,
Íslands og Noregs um efni sem
var kallað Kids network.
Ragnheiður var mikill dýra-
vinur og elskaði útreiðar, sem
hún stundaði um árabil.
Útför hennar fer fram frá
Neskirkju í dag, 28. maí 2021,
klukkan 13. Athöfninni verður
streymt á:
https://www.sonik.is/ragnheidur
Streymishlekk má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Benediktsson, f.
15.10. 1964, og
Orri Hauksson, f.
28.3. 1971.
Barnabörn:
Hafþór Sævarsson
Ciesielski, f. 29.6.
1989. Sigurþór
Sævarsson Cie-
sielski, f. 20.4.
1991. Daníel Fil-
ipps Þórdísarson,
f. 15.4. 1999. Sölvi
Haukur Sigurðsson, f. 20.9.
2003. Styr Orrason, f. 11.1. 2000.
Alvar Orrason, f. 28.10. 2003.
Barnabarnabörn: Þórunn
Kristín Hafþórsdóttir, f. 25.5.
2019. Ásdís Björg Hafþórs-
dóttir, f. 25.5. 2019. Orri er gift-
ur Selmu Ágústsdóttur og á hún
tvö börn frá fyrra hjónabandi,
Pétur Benedikt Pétursson, f.
25.9. 1997, og Viktor Má Pét-
ursson, f. 19.9. 2000.
Elsku mamma mín. Ég held þú
áttir þig ekki á hvers konar forgjöf
í lífinu það er að vera barnið þitt, að
vera alinn upp af þér. Ekki upp-
götvaði maður sjálfur á sínum tíma
blessunina. Þá varstu bara
mamma manns – hlý, hvetjandi,
skapandi, áhugasöm, jákvæð –
miðpunktur alheimsins. Hvernig
öðruvísi átti mamma að vera?
Til varnar forréttindablindunni í
litla mér varstu á köflum full-
ströng, að manni fannst þá. Sást
fyrir horn. Settir nauma útivistar-
tíma. Gerðir athugasemdir við
hegðun. Lést ekki suða í þér. Þú
sendir mann í sveit í Andakíl yfir
hábjargræðistímann, einmitt þeg-
ar útiæfingar í fótbolta á Meistara-
völlum fóru fram daglega. Vinir
manns máttu ekki hringja í heim-
ilissímann eftir 10 á kvöldin.
Allt skellir þá, allt blessun í dag.
Sérstök framtíðargjöf frá þér
var að vegsama fyrir manni listina
að tapa. Ekki þráði maður þessa
menntun þá. Þú útskýrðir fyrir
daufum eyrum þá meintu persónu-
styrkingu sem framkallast við að
reyna sitt besta en ná ekki í mark í
fyrstu umferð. Þvaður, hugsar
maður. Þegar polli kemur heim
með tár í augunum eftir ósann-
gjarnt tap í fótboltaleik eða rang-
látan dóm í ræðukeppni kinkaðir
þú kolli með samþykkjandi svip.
Þarna sástu færi á að litli tæki út
þroska. Maður mátti ekki kenna
öðrum um eigin ófarir, heldur átti
að nýta rassskellinn til að bæta
sjálfan sig. Yrði manni á að
hreykja sér þegar vel gekk mátti
ganga að vonbrigðunum í svipnum
á þér vísum. Auðmýkt var sérstök
dyggð. Leiðinleg dyggð. En takk
mamma. Ekki voru þakkirnar inni-
legar þá, en afar núna.
1982 byrjaðirðu að kenna 10 ára
börnum forritun, áratugum áður
en það þótti almennt góð hug-
mynd. Þú varst ekki með með-
fædda hæfileika í raungreinum, en
sagðir að besta aðferðin til að læra
eitthvað væri að kenna það. Þess
vegna lagðirðu sérstaka áherslu á
að kenna stærðfræði – og það með
nýjum aðferðum – auk þess að
kynna börnum í Melaskóla tölvur
og forritun. Þú hafðir einstaka
getu til að kenna á forsendum
barnanna sjálfra en ekki með því
að boða stóra sannleikann eða hina
einu réttu aðferð til að leysa verk-
efni. Ég á vini sem héldu að þeir
væru tossar, sem þú kenndir ekki
einu sinni sjálf í skólastofu. Þú sett-
ist með þeim við eldhúsborðið á
Hagamel og laðaðir fram hæfileika
þeirra með þinni þolinmóðu og
lunknu aðferð. Þú leystir fólk úr
álögum. Ef mynd væri til í orða-
bókinni af góðri manneskju væri
myndin af þér.
Þú varst hins vegar engin tepra
eða buguð af mærð. Þú flæktist ein
á hestum upp um fjöll og firnindi
og hrast þér leið inn í Vesturbæj-
arlaug á hverjum morgni, fyrst
laugargesta. Stundum varstu að
flýta þér svo mikið ofan í að þú
gleymdir að fara í sundfötin þang-
að til þú varst komin út úr klef-
anum. Þú teymdir okkur systkinin
fram á uggvænlegar fjallsbrúnir
og brunaðir voguð niður skíða-
brekkur sem þú réðst ekkert við
sjálf. Ég man eftir heimsóknum
okkar á bóndabæi, sem þú hafðir
aldrei komið áður á sjálf. Þremur
mínútum eftir óboðaða komu okk-
ar voru heimamenn, oft félagslega
sparir útvortis, orðnir blaðskell-
andi bestu vinir þínir.
Í þér var heill bunki af krútt-
legum kvikindisskap. Þú talaðir þó
mjög gegn stríðni, en án þess að þú
áttaðir þig á gilti sú regla ekki um
sjálfa þig. Þú áttir til að bregða
manni og fá hláturskast yfir litlum
óförum, en kærleikurinn var eina
millisekúndu í burtu. Þegar þér
fannst eitthvað fyndið, sem var oft
á dag, fannst þér það hrikalega
fyndið.
Það var hægt að framkalla hjá
þér þórðargleði, með smá útsjón-
arsemi. Einu sinni ákvað ég að
leggja fyrir þig gildru með því að
falsa dönskupróf. Þér hafði ekki
fundist ég búa mig nægilega vel
undir prófið og maður uppsker jú
eins og maður sáir, eins og þú klif-
aðir á. Falsaða prófblaðið sýndi
hraklega niðurstöðu, einkunnina 1,
sem ég afhenti þér hnípinn. Við slík
makleg málagjöld sonar er eðlilegt
að ástkær móðir missi nánast jafn-
vægið af öskurhlátri. Þegar þú
varst rétt búin að jafna þig og
strjúka í burtu hláturstárin rétti ég
þér raunverulega prófblaðið, þar
sem einkunnin var 9. Gotcha
mama!
Þessi einstaka blanda af metn-
aði og æðruleysi, vinnusemi og
gleði, hlýju og aga, kærleika og
kerskni var veganestið út í lífið
sem hefur nýst manni best. Sem
amma varstu enn útpældari en
fyrr og með stærri reynslubanka,
sem þú nýttir sniðuglega og án
boðháttar. Með örlitlum töfra-
brögðum þínum voru börn búin að
leysa þrautir eða tileinka sér náms-
efni sem þau töldu sig engan áhuga
hafa á. Þú varst næm á manngerð-
ir og skynjaðir alls konar sam-
hengi, sem ekki var öðrum ljóst.
Öll í fjölskyldunni vildum við fá að
eiga þig miklu lengur að, hvert á
okkar eigin forsendum, enda leið
öllum sérstökum með þér. Þú áttir
frábæran förunaut, pabba minn,
sem stóð með þér gegnum súrt og
sætt, allt of mikið súrt reyndar
undanfarinn einn og hálfan áratug.
Ósanngjarn og hundleiðinlegur
sjúkdómur ákvað að herja á þig, af
öllum, en heilnæmari lífsstíl en
þinn var erfitt að finna.
Í blálokin, eftir langvarandi litla
meðvitund, hélstu í höndina á
pabba á meðan hann fór yfir lífs-
hlaup ykkar, samandregið á þrem-
ur korterum. Þú opnaðir augun,
hlustaðir af athygli, varðst sátt og
skildir við.
Falleg leið til að fara, eins og allt
annað í þínu lífi. Þú steigst fyrir
dómara allra tíma, eins og afi þinn
orðaði það. Ekki þarftu að óttast
dómsorðin. Guð geymi þig ein-
staka kona, elsku mamma mín.
Orri.
Þegar minnst er á Ragnheiði
Benediktsson, Dúllu eins og hún
var oftast kölluð, heima hjá mér
rifjar Hörður, maðurinn minn,
stundum upp þann dag þegar hann
sá hana fyrst. Haukur bróðir hans
var að halda upp á 16 ára afmæli
sitt og litli bróðir tíu ára fylgdist
spenntur með öllu sem fram fór.
Þar mætti þessi líflega og
skemmtilega stúlka sem honum
leist afar vel á og dáði og virti æ
síðan. Hún skrifaði í gestabók af-
mælisbarnsins og vitnaði til afa
síns og sneri eftirfarandi ljóðlínum
hans upp á Hauk: „Hesturinn,
skaparans meistaramynd, er mátt-
urinn steyptur í hold og blóð.“
Greinilega eitthvað í uppsiglingu.
Nokkrum árum seinna gengu
Haukur og Dúlla í hjónaband.
Dúlla var vel að sér um marga
hluti, fróðleiksfús og áhugasöm.
Hún var kennari af lífi og sál og sí-
fellt að bæta við þekkingu sína.
Hún sérhæfði sig í tölvukennslu og
hafði forystu og frumkvæði um að
kenna börnum forritun. Í heim-
sókn hennar og Hauks til okkar
Harðar í Cambridge heillaðist
Dúlla af bókabúðunum þar í borg. Í
einni þeirra kom hún auga á bók,
sem hana hafði lengi langað að
eignast, einhvers staðar ofarlega í
hillu. Mágur hennar, eilítið hávaxn-
ari en hún, gat aðstoðað hana við
að ná í bókina og held ég að það
hafi verið hápunktur dagsins.
Dúlla átti sér ýmis áhugamál.
Eitt af þeim var hestamennska og
af myndum að dæma bar hún sig
afar vel á hestbaki. En það hlut-
verk sem hún fann sig allra best í
var ömmuhlutverkið. Hún lét sér
mjög annt um barnabörnin og
sinnti þeim einstaklega vel. Synir
þeirra systkina Þórdísar og Orra
áttu hug hennar allan.
Til að halda upp á sjötugsafmæli
Hauks dvöldu þau hjón á Kanarí-
eyjum. Þar var ég líka á sama tíma
ásamt dóttur minni og dótturdótt-
ur en talsverð fjarlægð var á milli
dvalarstaða okkar. Þau lögðu á sig
rútuferð á afmælisdaginn til að
heimsækja okkur og borða með
okkur hádegisverð við ströndina.
Það var góð stund og kærkomin og
létt yfir mannskapnum.
Árin sem við Dúlla áttum mesta
samleið voru nokkur þau síðustu
áður en hún flutti á Droplaugar-
staði. Við hittumst oftar en áður og
kynntumst betur. Skemmtilegast-
ar voru gönguferðirnar sem við
fórum í. Þá var spjallað um allt
milli himins og jarðar, börnin okk-
ar, barnabörnin, eiginmennina og
hvaðeina sem efst var á baugi.
Þessar gönguferðir enduðu stund-
um á kaffihúsum, listsýningum, há-
degistónleikum eða öðru slíku og
eru mér afar dýrmætar minningar.
Veikindi Dúllu síðustu árin voru
erfið og dvölin á Droplaugarstöð-
um löng. Á þeim tíma naut hún ein-
stakrar umönnunar og ástríkis
Hauks og barna þeirra. Vegna co-
vid-19-faraldursins urðu heim-
sóknir síðasta árið færri en ég
hefði kosið.
Nú hefur þessi góða og hæfi-
leikaríka kona kvatt okkur. Við
Hörður sendum Hauki, börnum
hans Þórdísi og Orra og þeirra fjöl-
skyldum einlægar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Ragnheiðar
Benediktsson.
Margrét Oddsdóttir.
Elsku uppáhaldsföðursystir
okkar, Ragnheiður eða Dúlla eins
og við kölluðum hana, er ein af
þeim manneskjum sem höfðu mest
áhrif á æskuárin okkar og einnig
síðar þegar við kynntumst henni
sem ungt og síðar fullorðið fólk.
Við bjuggum öll grunnskólaárin
okkar erlendis fyrir utan tvö ár,
1968-1970. Við fórum oft til Ragn-
heiðar og Hauks á þeim árum. Þór-
dís dóttir þeirra fékk hettusótt, en
þá var Pétur, sem er á sama aldri
og hún, sendur heim til hjónanna á
Hagamelnum til þess að smitast.
Ég man nú ekki hvort það tókst.
Ragnheiður var kennari af lífi og
sál. Hún hjálpaði mér og Kristjáni
að komast í gegnum margföldun-
artöfluna af svo mikilli þolinmæði
og elju. Hún var alltaf uppörvandi.
Ragnheiður hafði einstaklega
þægilega nærveru vegna þess hve
reiðubúin hún var fyrir mann. Í
sumarfríunum vorum við oftast á
Íslandi og þá mikið uppi í Árdal í
Borgarfirðinum, en þar nutum við
sérstaklega góðs af samvistunum
með Ragnheiði og ömmu Siggu,
sem báðar höfðu einstakt lag á
börnum. Þær voru svo líkar, vel
gefnar, skemmtilegar, umhyggju-
samar og fróðleiksfúsar. Þær
kenndu okkur að tefla, góða siði,
fara með bænir til að gefa okkur
öryggi, og allt þetta hefur lifað með
okkur æ síðan. Báðar voru fyrir-
myndir og það sem þær kenndu
okkur mun aldrei gleymast. Einar-
Már naut þess að eiga bæði Ragn-
heiði og Odd bróður hennar að, en
hann var prófessor við HÍ og hún
fór að kenna eingöngu tölvufræði í
skólanum eftir að hún hafði bætt
við sig námi í greininni. Einar-Már
fékk delluna frá þeim, enda fór
hann í tölvufræði við LSE og hefur
starfað sem tölvufræðingur síðan.
Ragnheiður hafði tíma til að spjalla
og hlusta. Heimili hjónanna var al-
gjör griðastaður. Það var ekki
sjaldan að okkur var boðið heim í
mat þegar við vorum foreldralaus á
landinu og einnig síðar í gegnum
árin og þá fannst okkur við vera
einstök, elskuð og miðpunktur alls.
Þessi klingjandi hláturmildi Ragn-
heiðar vermdi manni um hjarta-
rætur og gaf okkur styrk. Hún var
mikið náttúrubarn, fór daglega í
sund og var mikil hestakona. Þar
áttu þær Kata sameiginlegt áhuga-
mál og Ragnheiður sagði henni
margar sögur um hestana sína og
fór með hana í hesthúsið sitt. Sum-
arið 1981 bjó Kata á Hagamelnum
í nokkrar vikur. Ragnheiði var
mikið í mun að hún eignaðist félaga
á Íslandi svo að hún skráði hana í
unglingavinnuna. Kötu fannst
skrefin þung í rigningunni niður í
Hljómskálagarðinn en Ragnheiður
var staðföst og hvatti hana áfram.
Öllum þessum árum síðan lifir
minningin um yndislegt sumar,
þar sem hún uppgötvaði svo
margt, kynntist Íslandi í fyrsta
sinn á eigin spýtur.
Á síðasta áratug fór heilsu elsku
Dúllu okkar að hnigna vegna þess
að hún varð fórnarlamb alzheimer.
Hlýjasta, lífsglaðasta frænka okk-
ar sem til var, dróst smám saman
inn í annan heim, okkur til mikils
harms. En þau skipti sem við hitt-
umst við fjölskyldusamkomur, þá
brosti hún og við héldumst í hend-
ur. Haukur veit best hvernig síð-
ustu árin voru, en hann stóð við
hlið Ragnheiðar eins og klettur og
hetja. Hann sinnti konu sinni og
elsku á hverjum degi, bjó til mat
sérstaklega fyrir hana, var stoð og
stytta hennar í einu og öllu í gegn-
um alla erfiðleikana sem sjúk-
dómnum fylgdu.
Elsku Haukur, Þórdís, Orri og
börn, við sendum ykkur hlýjar
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd systkina minna,
Kristjáns, Einars-Más, Péturs og
Katrínar Einarsbarna,
Sigríður Einarsdóttir
Frá því að ég man eftir mér var
ég heimagangur á heimili þeirra
hjóna Dúllu frænku og Hauks og
eru minningarnar margar og allar
góðar.
Dúlla var frumkvöðull og hugs-
uður og þegar kom að kennsluað-
ferðum vorum við frændurnir
stundum tilraunadýr í alls kyns
uppeldis- og greindarprófum sem
ég fékk reyndar aldrei niðurstöður
úr, kannski hefur hún viljað hlífa
drengnum.
Ég man gönguferðir upp gilið í
Árdal og handskrifuðu miðana
með skýrri rithönd Dúllu sem á
voru leiðbeiningar um hvernig um-
gangast ætti húsið. Hún var alltaf
dugleg að leiðbeina og fræða.
Ég minnist skíðaferða í Skála-
fell en þar vorum við frændur þeir
einu sem voru með skíðahjálma
eins og allir nota í dag. Já það var
vel passað upp á öryggismálin á
þeim bænum.
Ég minnist skemmtilegra ára-
móta á Hagamel þar sem spilað
var púkk og það mátti vaka langt
fram eftir. Minningabrotin eru
mörg og alltaf var gaman í kring-
um Dúllu frænku.
Eitt af því sem Dúlla var frum-
kvöðull í var að kenna börnum for-
ritun og var hún áhugasöm um
upplýsingatækni, geiri sem ég
rambaði í og við höfðum gaman af
að spjalla um. Oft sló ég um mig
með setningum fengnum frá henni
eins og „það eru bara tvær gerðir
af fólki í þessum heimi; þeir sem
hafa tapað gögnum og þeir sem
eiga eftir að tapa gögnum“ – tær
snilld.
Ég man hve auðvelt var að fá
Dúllu til að hlæja, það var alveg
sama hvaða fíflagangi tekið var
upp á; alltaf hló hún þessum ynd-
islega hlátri, hún var einstaklega
hláturmild og þannig man ég hana
og þannig geymi ég Dúllfríði mína.
Hauki, Þórdísi, Orra og fjöl-
skyldu votta ég samúð mína.
Helgi Arnarson.
Elsku Dúlla. Undarlegt er til
þess að hugsa að þú sért horfin úr
þessum heimi, þú sem varst svo
einstaklega lifandi manneskja.
Krafturinn og lífsgleðin sindraði
allt í kring um þig og það var alltaf
stutt í hláturinn sem einkenndi þig,
því ekki vantaði nú húmorinn en
hann var alltaf græskulaus og ekki
á kostnað nokkurs manns. Það var
gefandi og gaman að spjalla við
þig, kæra frænka. Þú hlustaðir vel,
varst ráðagóð og vandaðir tilsvör-
in. Þannig varstu alltaf, afskaplega
heil og traust. En ekki síst varstu
bráðsnjöll og sást í gegnum holt og
hæðir. Auðug að hugmyndum og
hafðir gott innsæi. Þú varst leiftr-
andi greind og eins og títt er um
fólk sem hefur slíka hæfileika
varstu opin og leitandi síungur
andi.
Það var ekki deyfðarlegt uppi í
Árdal þegar við frændsystkinin
vorum þar í þinni umsjá. Þú varst
kennari af guðs náð og skipulagðir
alls kyns skemmtilega leiki og
keppnir. Þetta var útspekúlerað
hjá þér, með hátíðlegri verðlauna-
afhendingu. Ljóslifandi í mínum
huga er keppni í kökuskreytingum.
Þá bjuggum við krakkarnir til
drullukökur sem við skreyttum af
kostgæfni með blómum, steinum
og stráum. Þetta léstu okkur gera
niðri við Árdalsána. Þar eru stein-
ar í öllum regnbogans litum sem
voru endalaus uppspretta hug-
mynda og leikja hjá okkur börn-
unum. Við bjuggum líka til hús úr
kubbum sem áttu að vera sam-
kvæmt forskrift frá þér. Síðan
dæmdir þú arkitektúrinn eftir fag-
urfræðilegum mælistikum. Þér
tókst að skapa ógleymanlega fal-
legar minningar í náttlausri veröld
sumarsins í Árdal.
Ekki er mér síður minnisstætt
þegar þú bjargaðir mér með
enskuritgerð í framhaldsskóla. Ég
var komin í tímahrak með ritgerð-
ina. Þá komst þú í heimsókn, tókst
af skarið, hjálpaðir mér að klára
hana og varst ekki lengi að því.
Skelegg og fljót að hugsa eins og
alltaf.
Minningarnar frá Marargöt-
unni eru líka margar og ljúfar. Um
tíma bjó stór hluti fjölskyldunnar
þar. Við á Marargötu þrjú, þar
sem Einar elsti bróðirinn hafði bú-
ið líka. Þið Haukur með Þórdísi og
Orra á Marargötu sjö og svo Odd-
ur á númer sex með Tótu og
Manna. Gatan er fámenn og róleg
og við frændsystkinin gátum
ásamt öðrum börnum í hverfinu
lagt undir okkur götuna. Við vor-
um í brennó og prílandi á milli
garða, ruplandi sól- og rifsberjum
við misjafnlega mikinn fögnuð
þeirra sem þarna bjuggu. Ósjald-
an sátum við við eldhúsborðið þitt
á Marargötunni og vorum að bar-
dúsa eitthvað, eins og að búa til
hálsmen úr leir sem var síðan
brenndur. Ég man enn hvað ég
var spennt að skera út leirinn og
svo seinna að mála. Það glitrar á
allar þessar endurminningar í far-
teski mínu. Minningar sem þú
skapaðir af hugviti og elsku.
Ég kveð þig með trega, elsku
frænka, en um leið gleðst ég yfir
því að þú ert komin á betri stað þar
sem sjúkdómurinn sem herjaði á
þig hin síðari ár nær ekki til þín.
Nú getur þú sungið af gleði og inn-
lifun eins og þú gerðir stundum á
björtum löngum sumardögum í
dalnum væna. Kæra fjölskylda,
Haukur, Þórdís, Orri og barna-
börnin, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
G. Svala Arnardóttir.
Það að minnast Dúllu, eins og
hún var alltaf kölluð, er ljúft.
Minningar streyma fram allt frá
barnæsku til fullorðinsára og
æskuheimilið á Marargötunni
verður ljóslifandi í huganum.
Æskan er samofin Dúllu móður-
systur minni, en þær systur
bjuggu ásamt fjölskyldum sínum í
sömu götu með nokkur hús á milli.
Við dætur þeirra nutum góðs af og
urðum vinkonur og tengslin urðu
náin og sterk og hafa haldist út líf-
ið. En gatan átti sér sögu því syst-
urnar höfðu sjálfar alist upp í þess-
ari sömu götu, í fjölskylduhúsinu á
Marargötu 3.
Dúlla var sterkur persónuleiki,
eldklár, heillandi og hláturinn
hennar var þannig að hún smitaði
alla í kringum sig og ég heyri hann
hljóma við þessi skrif. Alltaf var
stutt í hláturinn og fallega brosið.
Dúlla var kennari, það var hennar
ævistarf sem hún hafði unun af.
Hún þróaði ýmsar nýjungar og
var frumkvöðull þegar kom að
tölvutækni í kennslu, hún vildi
gera það besta fyrir nemendur
sína og hafði þennan eldmóð og
áhuga sem allir fundu fyrir enda
vinsæll kennari.
Minningar síðustu áratuga eru
margar með Dúllu. Þar stendur
upp úr hennar góða nærvera,
hjálpsemi, umhyggja og léttleiki.
Þessa fékk fjölskylda hennar að
njóta og barnabörnin áttu svo
sannarlega góða ömmu. Dúlla var
alltaf á ferðinni, að fást við eitthvað
gagnlegt og gott og verkefnin voru
næg og áhugamálin líka.
Að vera góð manneskja, að vera
til staðar fyrir aðra, að styðja, að
hafa trú á fólkinu sínu, það er lífs-
ins verkefni og hin einu sönnu
verðmæti. Þannig verðmæti skilur
Dúlla eftir sig. Ég finn fyrir miklu
þakklæti að hafa átt hana að.
Takk elsku Dúlla fyrir allt. Þín
góða minning mun lifa áfram.
Sigríður Auður.
Kær vinkona hefur kvatt.
Ragnheiður hafði stórt hjarta og
gaf mikið af sér hvar sem hún fór.
Hún var eldklár, hrein og bein,
snaggaraleg og frjálsleg, kát og
Ragnheiður Krist-
ín Benediktsson