Morgunblaðið - 08.07.2021, Side 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ 2021
✝
Jón Ingvaldur
Hannesson
fæddist í Brekku-
koti í Reykholtsdal
5. apríl 1925. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sléttu 1.
júlí 2021.
Foreldrar hans
voru Hannes Jóns-
son (d. 1959) frá
Brekkukoti og Ólöf
Sveinsdóttir (d.
1965) frá Nikulásarhúsum í
Fljótshlíð. Bjuggu þau í Brekku-
koti til dánardags. Jón átti sjö
systkini; Guðstein Elías (d.
1975), Helgu Laufeyju (d. 1988),
stúlku (d. 1921), dreng (d. 1923),
Ingveldi (d. 1927), Svein Þóri (d.
1988) og Ingveldi Guðrúnu (d.
2011).
Ungur flutti Jón til Reykja-
víkur þar sem hann hitti Elísu
Guðlaugu Jónsdóttur (d. 2018).
Þau gengu í hjónaband árið
1948 og eignuðust saman eina
dóttur, Guðrúnu Iðunni (d. 2021)
en fyrir átti Elísa tvær dætur,
Ólöfu Jónu og Ruth Höllu (d.
2007). Ólöf Jóna giftist Jóni
Sigurðssyni (d. 1999), eignuðust
þau þrjú börn; Ólaf Jón, Ás-
geir og Elísu Guðlaugu. Ruth
og þegar yfir lauk höfðu þau
byggt rúmlega 500 íbúðir, flest-
ar á höfuðborgarsvæðinu.
Árið 1966 byggðu Elísa og
Jón sér sumarhúsið Einibrekku í
Fitjahlíð í Skorradal og voru
þau frumbýlingar þar.
Jón var virkur í félagsmálum
og meðal jafningja var hann oft
valinn til forystu í málum sem
hann kom að. Hann gekk
snemma til liðs við Oddfellow-
regluna, var virkur félagi í
henni stóran hluta ævi sinnar og
allt til æviloka. Jón var einnig
félagi í Rotary, Breiðholti. Í fé-
lagi sumarhúsaeigenda í Fitja-
hlíð valdist hann snemma til for-
ystustarfa og vann m.a. ötullega
að því að byggja upp vatnsveitu
í hlíðinni og var hvatamaður
þess að rafmagn var lagt í hlíð-
ina. Hann sinnti einnig fjölda
trúnaðarstarfa í Meistarafélagi
húsasmiða hvar hann var stofn-
félagi.
Fella- og Hólakirkja átti sér-
stakan stað í hjarta Jóns. Hann
var kosinn formaður bygging-
arnefndar kirkjunnar og bar
sem slíkur ábyrgð á fram-
kvæmdinni þegar hún var reist.
Fyrsta skóflustungan var tekin í
byrjun apríl 1982 og var kirkjan
fullbúin sex árum síðar. Vel fer
á því að hinsta ferðalag Jóns
verði frá kirkjunni sem hann
hafði svo miklar mætur á.
Útför Jóns Hannessonar fer
fram frá Fella- og Hólakirkju í
dag, 8. júlí 2021, kl. 13.
Halla giftist Ólafi
Axelssyni, eign-
uðust þau þrjá syni;
Jón Axel, Ólaf
Ragnar (d. 2016) og
Jóhann Garðar.
Guðrún Iðunn (d.
2021) giftist Lárusi
Hannessyni og
eignuðust þau son-
inn Hannes Jón.
Seinna giftist Guð-
rún Sveini Kr. Pét-
urssyni (d. 2009), eignuðust þau
soninn Gunnar Hrafn.
Jón lærði húsasmíðar hjá Páli
Guðjónssyni og fékk sveinsbréf
11.11. 1951 og meistarabréfið
upp á dag 3 árum síðar. Form-
leg skólaganga var ekki löng, en
það bætti hann upp með elju og
góðri ástundun í náminu. Hann
varð fljótlega sjálfstæður og af-
kastamikill byggingarmeistari á
höfuðborgarsvæðinu og hjá
honum lærði fjöldi góðra manna
smíðar.
Elísa Guðlaug var ávallt jafn-
oki hans og bakland í öllum
verkum. Saman byggðu þau upp
byggingafyrirtæki og ráku frá
eldhúsborðinu í Rauðagerðinu
og síðar Haukshólum. Með sam-
stilltu átaki stækkaði fyrirtækið
Afi minn, hann Jón, lést 1. júlí
sl. á hjúkrunarheimilinu Sléttu í
Reykjavík.
Með honum er genginn
traustur og góður maður sem ég
var svo heppinn að fá að alast
upp með og í kringum frá því ég
man fyrst. Hann var sá sem ég
átti alltaf skjól hjá og treysti
hvað best, sama hvað á gekk.
Frá því ég man eftir mér
fyrst fékk ég að skottast með
honum á milli byggingastaða og
funda sem fimm ára drengur
hafði stundum litla þolinmæði til
að sitja. En afi hafði alltaf þol-
inmæði fyrir litla strákinn sem
sjaldnast sleppti tækifæri til að
fá að vera með honum í
vinnunni.
Með afa og ömmu fékk ég að
fara í ferðalög um landið þvert
og endilangt. Gista í tjaldi og
fara í fjallgöngur. Það var æv-
intýri alla daga og alltaf eitthvað
nýtt að gerast.
Þegar þau fóru að byggja
sumarhúsið sitt í Skorradal
sluppu amma og afi aldrei við að
taka strákinn með, hvort sem
þeim líkaði betur eða verr. Þar
var alltaf dagskrá, alltaf eitthvað
verið að smíða og vinna og var
ömmu og afa fylgt eftir af litlum
skugga sem aldrei missti af
neinu, spurði mikið, svo mikið að
stundum þótti nóg.
Litli strákurinn varð eldri,
áhugamálin önnur, en alltaf var
afi til staðar þegar þurfti góð
ráð.
Þegar ég hugsa til afa míns í
dag þá er ég þakklátur fyrir
hvað hann kenndi mér. Hann
var ekki gallalaus, frekar en
nokkurt okkar, en hann hafði þó
alltaf í hávegum mikilvæg lífs-
gildi sem ég hef einnig reynt að
tileinka mér á leiðinni í gegnum
lífið: heiðarleika, vandvirkni,
samviskusemi og dugnað.
Hann var áreiðanlegur hann
afi minn og allir sem hann
þekktu vita að þar fór maður
sem þurfti engan samning við.
Orð hans voru traustari en allir
samningar og þeir sem við hann
áttu viðskipti vissu það. Hann
var hjálpsamur þegar við átti og
oftar en ekki fylgdu því fá orð,
ef hann ákvað að leggja ein-
hverjum lið.
Nú nýtur hans ekki lengur
við, ekki lengur hægt að fá góð
ráð, spjalla um mögulegar leiðir
í verkefnum, ræða ónýtt tæki-
færi eða pólitík.
Nú er afi farinn og við það
verða kaflaskil í lífinu. Ég er
þakklátur fyrir stundirnar okkar
í gegnum lífið og fyrir stund-
irnar okkar síðustu daga einnig.
Þær verða varðveittar vel.
Jón Axel.
Margt getur gerst í lífi þeirra
sem ná 96 ára aldri. Hamingja,
sorg og áföll allt í kring og sá
sem eftir stendur spyr sig í sí-
fellu hvenær hann fái að fara.
Afi spurði þessarar spurningar
oft í einum af okkar mörgu sam-
tölum síðastliðin ár og svar mitt
var alltaf eins: það kemur að því
afi minn, við verðum bara að
bíða og sjá. Og sjá nú, biðin er á
enda og loks hefur afi fengið
hina langþráðu hvíld, frjáls und-
an hinu jarðneska lífi og ferðast
nú um með ömmu, sem hann
hefur saknað sárt, vitanlega á
hestbaki eða í hvítri fallegri
Benz-bifreið, í leit að nýjum æv-
intýrum og fallegum stöðum til
að sjá og skoða.
Segja má að sambandi okkar
afa megi skipta niður á þrjú
tímabil. Það fyrsta var samband
okkar í gegnum barnsárin mín,
þar sem ég endaði reglulega í
pössun hjá ömmu og afa, ferðað-
ist um landið með þeim og hékk
á verkstæðinu hans afa að smíða
litla báta á meðan hann sinnti
sínu. Orðaskiptin voru kannski
ekki mikil á milli okkar afa
fyrstu árin en gagnkvæm virð-
ing og kurteisi var alltaf til stað-
ar.
Annað tímabilið var á ung-
lingsárunum en í kjölfar and-
láts pabba steig afi inn og fór
að kenna mér að vinna. Sú
minning á eftir að lifa með mér
um ókomna tíð er við stóðum í
miklum framkvæmdum í sum-
arbústað ömmu og afa í Skorra-
dal fyrir 10 árum. Þar sem 86
ára gamall húsasmíðameistari
og 15 ára unglingur úr borginni
koma saman er kannski ekki
von á að finna snör handtök, en
þekking þess eldri var mikil og
áherslan fremur að kenna en að
vinna rösklega, á milli þess sem
við gæddum okkur á yndisleg-
um heimilismat hennar ömmu.
Þetta var lærdómsríkt sumar
sem kenndi mér þolinmæði,
vandvirkni og mikilvægi þess
að leggja sig eftir hádegismat-
inn.
Þriðja tímabilið í okkar sam-
bandi hófst svo í kjölfar andláts
ömmu fyrir rúmum þremur ár-
um. Við afi hittumst mun oftar,
borðuðum saman, versluðum
saman, ræddum saman á alvar-
legum jafnt sem gamansömum
nótum og nutum félagsskapar
hvor annars, þar sem afi rifjaði
upp vísur og sögur úr fortíðinni
á meðan ég ræddi um framtíð-
ina. Í þessu þriðja skrefi kynnt-
ist ég líka trúarhlið afa, sem
hélt henni lágstemmdri allt sitt
líf og virtist lítið tala um hana í
vitna viðurvist. Mér þykir vænt
um að hafa fengið að kynnast
þeirri hlið afa og mun geyma
þær samræður okkar í hjarta
mínu um ókomna tíð.
Eitt af því sem afi gerði allt-
af fyrir svefninn var að fara
með sálm og tel ég við hæfi að
kveðja hann með þeim orðum:
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái’ að spilla.
Það ætíð sé mín iðja
að elska þig og biðja,
þín lífsins orð að læra
og lofgjörð þér að færa.
Þín umsjón æ mér hlífi
í öllu mínu lífi,
þín líknarhönd mig leiði
og lífsins veginn greiði.
Mig styrk í stríði nauða,
æ styrk þú mig í dauða.
Þitt lífsins ljósið bjarta
þá ljómi’ í mínu hjarta.
Með blíðum barnarómi
mitt bænakvak svo hljómi:
Þitt gott barn gef ég veri
og góðan ávöxt beri.
(Páll Jónsson)
Guð geymi þig elsku afi.
Gunnar Hrafn.
Þegar mér barst sú fregn að
Jón I. Hannesson, stúkubróðir
minn, væri látinn duttu mér í
hug hendingar úr ljóði Stephans
G. Stephanssonar, Greniskógur-
inn:
Bognar aldrei – brotnar
í bylnum stóra seinast.
Hann stóð á meðan stætt var
og hélt andlegri reisn sinni til
hins síðasta þrátt fyrir að síð-
ustu árin hafi verið honum erf-
ið. Ástvinamissir lagðist þungt
á hann og einkum var honum
þungbært að missa Elísu, konu
sína, sem honum þótti svo vænt
um og minntist hennar oft. Nú
Jón Ingvaldur
Hannesson
síðast lést Guðrún Iðunn, dóttir
hans, eftir erfið veikindi.
Ég kynntist Jóni fyrir rúmum
tuttugu árum þegar ég gekk í
Oddfellow-stúkuna nr. 11, Þor-
geir. Hann kom mér strax fyrir
sjónir sem grandvar, staðfastur
og heiðarlegur maður sem ekki
mátti vamm sitt vita. Það var
eftir því tekið þegar Jón tók til
máls en hann setti mál sitt fram
með meitluðu tungutaki og það
var festa í rómnum. Hann var
búinn að vera félagi í stúkunni í
yfir fimmtíu ár þegar hann lést
og það var viðburður og eftir því
tekið ef Jón var ekki mættur á
fund.
Það atvikaðist þannig að ég
fór að taka Jón með á fundi enda
bjó hann í næsta nágrenni við
mig. Á þessum ferðum okkar
ræddum við ýmislegt og það
kom í ljós að við áttum sameig-
inlegar rætur í Borgarfirði. Jón
hafði frá mörgu að segja frá
fyrri tíð og var skemmtilegur
sögumaður.
Jón starfaði lengi sem húsa-
smíðameistari hér í borg og sá
um smíði margra húsa og þar á
meðal Fella- og Hólakirkju það-
an sem útför hans verður gerð í
dag. Þess má geta að hann var
heiðursfélagi Meistarafélags
húsasmíðameistara og einnig
heiðursfélagi í stúku sinni. Hann
seldi mörgum íbúðir og ég
heyrði sagt að handaband frá
honum hefði jafngilt undirskrift.
Þorgeirsbræður kveðja fallinn
höfðingja og þakka honum sam-
fylgd og trausta vináttu um ára-
tuga skeið. Um leið sendum við
afkomendum hans og öðrum
vandamönnum og vinum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Ólafur H. Jónsson.
Sem lítill drengur eyddi ég
miklum tíma með afa og ömmu,
fram á skólaaldur var ég alla
virka daga hjá þeim báðum. Ég
fór á rúntinn með honum, heim-
sótti byggingarsvæðin, fórum í
BYKO og hist og her um borg-
ina. Alltaf hittum við menn sem
afi ræddi lengi við. Einnig áttum
við margar stundir niðri á verk-
stæði og upp í Skorradal.
Eftir að við fluttum aftur
heim frá Þýskalandi var ég í
hestamennskunni með honum í
nokkur ár. Ég vann hjá honum á
sumrin sem handlangari auk
þess um helgar upp í Skorradal
við stækkun Einibrekku. Afi
kenndi mér mikið. Bæði hvað
varðar handverk en einnig mik-
ilvægi nákvæmni, dugnaðar og
menntunar. Hann kunni vísu eða
málshátt fyrir hvert tækifæri,
einstaka hafa fest í minni mér.
Hann var sannsögull og hjálp-
samur. Alla tíð studdi hann við
bakið á mér og var til staðar ef
þörf var á.
Ferðalög voru alltaf ofarlega í
huga hans. Á árum okkar í
Þýskalandi komu afi og amma
reglulega í heimsókn og ferð-
uðumst við víða um Evrópu sam-
an, sérstaklega gaman höfðu þau
af Ölpunum. Ekki linnti ferðum
þeirra hjóna þrátt fyrir háan
aldur. Þau heimsóttu okkur Elke
fyrst 83 ára gömul í Sviss eftir
að ég var fluttur þangað, sam-
tals komu þau þrisvar á næstu
árum og svo í tvígang til ham-
borgar eftir að við fluttum þang-
að, síðast 89 ára gömul. Einnig
fórum við í margar ferðir um Ís-
land og höfðum öll gaman af.
Eftir að heyrnin versnaði var
sífellt erfiðara að tala við hann í
gegnum síma og rofnaði sam-
band okkar af þeim sökum síð-
ustu árin. Þegar einsemdin jókst
talaði hann meir og meir um lífið
og endalok þess. Í gegnum afa
skildi ég hvað það er að vera
saddur lífsdaga. Dauðinn er ekki
alltaf versti kosturinn.
Loksins fékk hann ósk sína
uppfyllta. Nú er hann hjá ömmu
og tveimur dætrum sínum,
tengdasonum, systkinum og vin-
um.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Hannes Jón Lárusson.
✝
Linda Bára
Þórðardóttir
fæddist 10. apríl
1968. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans 29.
júní 2021.
Foreldrar henn-
ar; Þórður Oddson,
f. 13.1. 1943, d.
28.12. 2019, og Hild-
ur Maríasdóttir, f.
25.9. 1944.
Linda fæddist á sjúkrahúsinu á
Ísafirði og ólst þar upp og í Súða-
vík með foreldrum sínum þar til
hún var fjögurra ára. Þá flutti
fjölskyldan til Indlands, Chennay
(áður Madras), þar sem faðir
hennar var við kennslu í fisk-
veiðum. Eftir stutt stopp á Íslandi
var haldið til Sómalíu, Mógadisjú,
í tvö og hálft ár þar
sem hún stundaði
nám í amerískum
skóla. Síðar meir bjó
fjölskyldan saman í
Tansaníu, á Cochin
og Bombay á Ind-
landi og í Gambíu í
Vestur-Afríku.
Linda Bára tók
síðasta bekk grunn-
skóla á Ísafirði og
stúdentspróf á
Laugarvatni og lærði bókmennta-
fræði í Háskólanum á Íslandi.
Sumarstörf Lindu á yngri árum
voru í Súðavík og í veiðihúsum í
Norðurá og Hítará. Hún vann við
þýðingar og textasmíði hjá Skjali
þjónustu þar til hún veiktist.
Útför fer fram frá Árbæj-
arkirkju 8. júlí 2021 kl. 15.
„Laugarvatn í Laugardal, lengi
skaltu muna“. Já við munum lengi
ævintýrin sem við upplifðum í
Menntaskólanum að Laugarvatni.
Þar bundust vinabönd sem halda
allt til enda. Linda var með okkur á
30 ára stúdentsafmælinu 2019 og
þá grunaði okkur ekki að þetta yrði
í síðasta sinn sem hún fagnaði með
okkur. Linda var sannur ML-ingur
í hjarta, góður og traustur félagi,
alltaf. Við kynntumst henni árið
1985 þegar við komum úr mörgum
mismunandi áttum, flest til að
dvelja að Laugarvatni á heimavist.
Fólk kynnist nánar hvert öðru á
heimavist, það verða fá leyndar-
málin. Okkur þótti Linda dálítið
framandi þar sem hún hafði búið
svo lengi bæði í Afríku og á Ind-
landi. „Það er löng leið að Laug-
arvatni“ syngjum við en hennar
leið var þannig nokkru lengri en
flestra okkar. Við tókum eftir því
að hún vildi helst aldrei vera í sokk-
um og klæddi sig aðeins öðruvísi.
Þegar við vorum að skemmta okk-
ur, sem gæti hafa verið nokkrum
sinnum, sat hún ávallt og spjallaði,
sagði sögur, aldrei læti, bara kæti
eins og einn bekkjarfélagi okkar
orðar það. Linda var óhemju mikill
lestrarhestur og las allt á ensku,
ekki laust við að við öfunduðum
hana af því hvað hún hafði gríð-
arlega góð tök á málinu og átti hún
eftir að nýta sér það vel síðar.
Tungumál lágu vel fyrir henni þó
hún hafi valið stærðfræðideild.
Þrátt fyrir langa búsetu erlendis
var Súðavík alltaf heima. Þannig
kom fram í Lindu þessi skemmti-
lega og óvenjulega blanda Vestfirð-
ings og Afríkubúa og samt gat hún
unað sér svona vel með okkur í
Laugardalnum við vatnið. Ljós-
myndaáhugi Lindu fór ekki
framhjá okkur og nú minnumst við
stelpurnar með hlýju þess er við
heimsóttum hana á sumarsíðdegi
fyrir nokkrum árum þar sem við
blöðuðum í gegnum mörg mynda-
albúm frá menntaskólaárunum og
hlógum mikið. Þannig minningar
varðveitum við. Þetta kvöld var
Linda höfðingi heim að sækja og
bar fram heimalagaðar veitingar af
bestu gerð. Gígja, hennar nánasta
vinkona úr hópnum, minnist Lindu
sem einstaks ferðafélaga sem
reddaði öllu þegar þær fóru í lest-
arferð um Evrópu á þeim tíma sem
þær tvær bjuggu í Svíþjóð. Ævin-
týrin voru aldrei langt undan þar
sem Linda var annars vegar þó
hún væri hæglát og sjálfri sér nóg.
Það er einstakt að eiga nokkur ár
saman í sambýli og geta svo treyst
vináttuböndin enn frekar eftir að
skóla er lokið. Þannig var það með
Lindu. Hún tók þátt í ýmsu bralli
okkar félaganna eftir útskrift,
meira eftir því sem leið á. Linda var
frábær þýðandi og starfaði við það
lengi, sinnti flóknum þýðingarverk-
efnum og fórst það vel. Hin síðari
ár gerðist hún mikill hundavinur og
tók að sér hvern hundinn á eftir
öðrum og hafði sem sinn félaga.
Sýndi það okkur glöggt hvers kon-
ar vinarþel bjó í Lindu gagnvart
mönnum og málleysingjum alla tíð.
Við kveðjum Lindu með trega og
söknuði. Blessuð sé minning henn-
ar.
F.h. Bekkjarfélaga úr ML
1985-1989,
Sigrún Ágústsdóttir.
Linda Bára
Þórðardóttir
Stapahrauni 5, Hafnarfirði
Sími: 565 9775
www.uth.is - uth@uth.is
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Kristín
699 0512
Ástkær eiginmaður minn,
GUNNLAUGUR EIÐSSON,
lést mánudaginn 5. júlí.
Jarðsett verður í kyrrþey.
Fyrir hönd ástvina,
Edda Jónasdóttir