Storð : heimur í öðru ljósi - 01.04.1983, Síða 34

Jónúr
Vör
lonleikar í þögn
Og ég —
ég sem á svo mörg orð . . .
nú þarf ég eitthvað annað
kannski helst hljóðfæri,
ekki til þess að leika á það
tónverk sem annar maður hefur samið,
ekki heldur nýtt
ekki hljóma úr mínu eigin hjarta.
Mér finnst stundum,
einmitt nú á þessari stund
þegar hljóðfæri orðanna bresta
í höndum mér og verða að ösku,
að ég þyrfti að vera hljómsveitarstjóri
í óendanlega víðum sal
og ráða yfir hljóðfæraleikurum
allra tóngreina með öll sín listtæki
á lofti, sem bíða eftir skipun minni
um að byrja að spila.
En það er ekki voldugur hljómur
tónkviðunnar, sem ég þrái,
heldur að gefa í miðjum klíðum
merkið,
merkið um stans,
svo að ég geti numið þögnina,
sem hvílir ósýnileg
á milli sterkustu tónanna,
þar sem er kvíði minn,
eftirvæntingin, þráin,
óttinn við það sem er
kemur og kemur ekki. . .
Ljósmyndir Max Schmid
Til þessa myndi mér líklega duga
lítið strá
til að leika á
eins og þegar ég var drengur.
STORÐ 32