Storð : heimur í öðru ljósi - 01.04.1983, Qupperneq 57

leggja til einn mann í þessa ferð og við
vorum iátnir fara þetta, drengir, strax
og við höfðum aldur til. Mér er sér-
staklega minnisstæð ein ferðin sem ég
fór með góðum mönnum. Ég gæti trú-
að að við hefðum verið með allt að tvö
hundruð fjár og lentum í alveg hreint
ofsalega vondu veðri eins og nú myndi
sagt vera þegar við vorum að baksa
með það þarna niður Böggvisstaðadal-
inn þar sem lá alfaraleið yfir í Ólafs-
fjörð um Reykjaheiði. Þessar haust-
ferðir voru með skemmtilegri ferða-
lögum og notalegar minningarnar um
þær og göngurnar sem maður hlakkaði
til allt árið. Við vorum þannig öll,
börnin hér, og ég held það hafi verið
sama sagan alls staðar. Allir hlökkuðu
til gangnanna, enda var þá sumarerfið-
inu lokið og ofurlítið frjálslegra um.
Héðan frá Tjörn voru að vísu ekki
langar göngur, tóku venjulega hálfan
annan dag. Við fórum fram á Sveins-
staðaafrétt sem er hérna frammi í
Skíðadalsbotni og mundi nú kannski
ekki sums staðar á landinu vera taiin
standa undir afréttarnafni; þetta er
ekki annað en dalbotninn. Við fórum
ævinlega í minni bernsku á sunnudegi
fram í Skíðada! og gistum þar á bæj-
unum. Svo fórum við á fætur eld-
snemma næsta morgun, smöluðum
botninn og rákum tii réttar sama dag.
Réttin var kölluð Tungurétt. Hún var
og er í tungunni milli Svarfaðardals og
Skíðadals, undir Stólnum. Göngurnar
voru stuttar, en svo bættist það við hjá
sumum bændum að þeir þurftu að
senda menn út í Ólafsfjörð.
Frá fornu fari hafa Ólafsfirðingar og
Svarfdælingar haft æðimikið saman að
sælda og út í Ólafsfjörð voru margar
fleiri leiðir færar en Böggvisstaðadal-
ur, þó að við færum hann alltaf. Það
var hægt að fara út Múlann þar sem
vegurinn liggur núna, en þótti bæði
erfitt og hættulegt, sérstaklega yfir
Flagið. Eg hef aldrei séð það með eig-
in augum, en heyrt marga lýsa því.
Þetta var storknuð leirskriða sem var
mjög erfitt að fóta sig á og menn hálf-
hlupu stundum yfir á sokkaleistunum,
en snarbratt og þverhnípt stálið niður
undan, svo að ef þeir misstu fótanna
gátu þeir lent fram af og hefðu þá
varla þurft að kemba hærurnar. Einn
piltur veit ég að fórst þar fyrir mitt
minni, en þá held ég nú að þeir hafi
verið að reyna að síga í björgin. Ann-
ars hefur verið furðulítið um slysfarir
55 STORÐ