Storð : heimur í öðru ljósi - 01.04.1983, Qupperneq 55

Það er metnaðarfullur kaupstaður þar
sem mörgu á að hrinda í framkvæmd
og ég get ekki betur séð en þar sé
menningarbragur á öllum hlutum.
Ég spurði Kristján hve gamall hann
hefði verið þegar hann kom fyrst til
Dalvíkur.
— Ég man það nú ekki, en það var
eitt sem vakti alltaf mikla athygli
mína, bæði þegar horft var á það héð-
an að heiman og líka niðri á Dalvík.
Það var vitinn í Hrísey sem blasir
hérna við. Hann sást héðan af hlaðinu
á Tjörn og maður horfði á þetta undr-
andi, þetta rauða Ijós sem blikkaði í
sortanum, og ég vissi það að þegar
maður kom niður á Dalvík, þá var
ljósið orðið grænt. Það þótti mér
merkilegt.
Okkur til hægri hand-
ar þar sem við sátum
rann bæjarlækurinn í
dálitlu dragi sunnan
við húsið. Forðum
rann hann allt öðru-
vísi en hann gerir nú, því að vegur sem
seinna var lagður þar rétt hjá breytti
rennsli hans. Þar hafði ullin verið
þvegin á bernskudögum Kristjáns.
Það þótti krökkunum gaman, því að
þá var mikið um að vera og þetta verk
frábrugðið öðrum sem vinna þurfti á
sumrin. í læknum var buna og hlóðir
rétt hjá bununni. Á þeim var hafður
stór svartur pottur með eyrum sem
vatnið var hitað í. Út í það var sett
keyta og ullin þvæld í pottinum og
skoluð undir kaldri bununni. Eftir það
voru fannhvítir lagðarnir breiddir til
þerris á hólnum eins og gert hafði
verið öldum saman. Til ullarþvottarins
var valinn góður þurrkdagur. Sumum
sem líta um öxl til bernsku sinnar
finnst þá hafa verið eilíf blíða og sól-
skin. Kristján sagðist ekki geta tekið
undir það; þetta hefði auðvitað verið
upp og ofan eins og nú. Þó að sólskinið
og sumarblíðan festust sumum betur í
minni, kvaðst hann muna eftir af-
skaplega miklum stórhríðum, miklu
tilkomumeiri stórhríðum en hann
hefði lifað í seinni tíð. Hann hefði
heyrt marga fleiri segja þetta. Kristján
Árnason kaupmaður á Akureyri
hefði sagst sakna þessara óskaplegu
stórhríða sem hefðu verið þegar hann
var ungur. Kannski þætti mönnum
þetta skrýtið, en Kristján Eldjárn
sagðist vel hafa skilið þetta, þessi um-
mæli af vörum þeirra sem mundu hið
óhjákvæmilega nábýli við veður og
náttúru og fannst eitthvað vanta þegar
það breyttist. Þórarinn á Tjörn var svo
lengi kennari og skólastjóri að hann
hafði búið eitthvað minna vegna þess
að hann varð að dreifa kröftunum.
Hann vann ákaflega mikið við
búskapinn á sumrin, en gat minna
fengist við hann á veturna. Fyrir
minni Kristjáns var hann farkennari,
en hann sagðist vel muna þegar hann
gekk frá Tjörn suður að Grund þar
sem skólahúsið var. Þangað er að
minnsta kosti hálftíma gangur og þá
leið gekk Þórarinn á hverjum degi all-
an veturinn í hvaða veðri sem var.
Börnin fóru þangað með honum þegar
þau voru farin að ganga í skóla. Þær
göngur voru Kristjáni mjög minnis-
53 STORÐ