Fréttablaðið - 27.11.2021, Blaðsíða 32

Þegar ég
var barn
voru alls
konar
hefðir í
fjölskyld-
unni sem
maður
fattaði
ekkert að
væru
jólahefðir,
eins og til
dæmis það
að skreyta
jólatréð á
Þorláks-
messu.
Ólafía Hrönn
Jónsdóttir
Þau vissu
ekkert
hvað ætti
að gefa
mér, þá
fékk ég
bókina og
svakalega
varð ég fúll.
Þröstur Leó
Gunnarsson
Ólafía Hrönn Jónsdóttir og
Þröstur Leó Gunnarsson
sakna þess að senda og skrifa
jólakort og skreyta ekki jóla-
tréð fyrr en á Þorláksmessu.
Þau hafa þekkst í áratugi og
leika nú saman í Jólaboðinu í
Þjóðleikhúsinu.
Leikararnir Ólafía Hrönn
Jónsdóttir og Þröstur Leó
Gunnarsson hafa þekkst í
yfir þrjátíu ár. Þau útskrif-
uðust úr Leiklistarskóla
Íslands með tveggja ára millibili,
hann árið 1985 og hún árið 1987.
Núna leika þau saman í Jólaboðinu
sem sýnt er í Kassanum í Þjóðleik-
húsinu.
Í sýningunni er reykvískri fjöl-
skyldu fylgt eftir í hundrað ár og
fær áhorfandinn að skyggnast inn
á heimili fjölskyldunnar á aðfanga-
dagskvöld. Hefðir fjölskyldunnar
eru áberandi en hvorki Þröstur né
Ólafía Hrönn segjast halda sérstak-
lega sterkt í hefðir á jólunum.
„Ég var þó lengi vel með þá hefð
að skreyta ekkert fyrr en á Þorláks-
messu,“ segir Þröstur. „Ég er ekki
mjög harður á þessu núna og er far-
inn að skreyta fyrr, en jólatréð fer
aldrei upp fyrr en á Þorláksmessu,
það helst enn þá,“ bætir hann við.
„Þegar ég var barn voru alls konar
hefðir í fjölskyldunni sem maður
fattaði ekkert að væru jólahefðir,
eins og til dæmis það að skreyta
jólatréð á Þorláksmessu,“ segir
Ólafía Hrönn sem hefur það þó til
siðs að fara í messu á aðfangadag.
Hún segir að á hennar heimili hafi
reglan verið sú að ekki mátti kveikja
ljósin á jólatrénu fyrr en klukkan sló
sex á aðfangadagskvöld. „Maður
beið með eftirvæntingu eftir því að
jólin hringdu inn og kveikt væri á
trénu,“ segir hún.
„Já, ég kveiki bara rétt á seríunni
á Þorláksmessu til að tékka hvort
hún sé í lagi svo bara slekk ég strax
aftur,“ segir Þröstur.
Ólafía: „Nei, það mátti sko alls
ekki hjá mér.“
Víðfræg skötuveisla
„Svo er það náttúrlega skötuveislan
sem ég held alltaf á Þorláksmessu
áður en jólatréð er skreytt, hún er
orðin að hefð en ég hef haldið hana í
yfir fjörutíu ár,“ segir Þröstur.
Ólafía: „Já, ég hef komið tvisvar,
mjög skemmtilegt.“
Og eru þið að borða skötuna?
Ólafía: „Já, mér finnst þetta gott.“
Þröstur: „Það er engum boðið sem
borðar ekki skötu.“
Ólafía: „Já, og hún á að vera sem
mest kæst. Ég vil fá kjaftshögg!“
Þröstur segir hefðina fyrir skötu-
veislunni hafa byrjaði upp úr árinu
1980. Fyrsta árið hafi veislugestir
verið fjórir talsins svo hafi bæst jafnt
og þétt í og telja þeir nú yfir sextíu
manns. „Þetta er orðið þannig að
fullt af fólki segist ekki geta haldið
jólin nema það sé skata hjá mér. En
hún var ekki í fyrra og verður örugg-
lega ekki núna,“ segir hann.
„Nei, það borgar sig ekki, Þröstur
er að frumsýna um jólin svo hann
má ekki taka neina sénsa,“ segir
Ólafía og vísar til þess að Þröstur fer
með hlutverk í jólasýningu Þjóðleik-
hússins í ár, verkinu Framúrskarandi
vinkona.
Þau eru sammála um að í starfi
þeirra þurfi þau að huga vel að sótt-
vörnum og smiti í samfélaginu. „Við
þurfum að standa okkur í því að vera
ekki úti um allt í kringum fólk sem
maður er ekki að umgangast mikið,“
segir Þröstur.
Erfiðast
að brúna
kartöflurnar
Ólafía Hrönn og
Þröstur sakna
þess bæði að
senda ekki
jólakort líkt og
tíðkaðist meira
áður. Eitt árið
gerði Þröstur
sannkallað
jólagrín í systur
sinni með grín-
jólakorti. Grínið
komst ekki upp
fyrr en fimm
árum seinna.
FRÉTTABLAÐIÐ/
VALLI
Birna Dröfn
Jónasdóttir
birnadrofn
@frettabladid.is
„Já, maður þarf að vera mjög með-
vitaður um þetta,“ segir Ólafía.
Er enginn sem getur hoppað inn í
ykkar hlutverk ef þið lendið í sóttkví
eða einangrun til dæmis?
„Nei, alla vega ekki svona einn,
tveir og þrír,“ segir Ólafía.
Sakna jólakorta
Spurð að því hvort þau minnist
einhvers frá fyrri jólum sem ekki
sé lengur við lýði segjast bæði
Þröstur og Ólafía sakna þess þegar
fólk sendi jólakort. Heima hjá
Þresti voru kortin opnuð og lesin á
aðfangadagskvöld á meðan beðið
var eftir eftirréttinum en heima hjá
Ólafíu voru þau rifin upp um leið og
þau komu inn um lúguna.
„Okkur fannst bara svo gaman
þegar við sáum þau í anddyrinu og
að lesa þau strax, fá þetta í svona
smá skömmtum,“ segir hún.
„Ég er reyndar haldin einhverju
sem ég veit ekki hvað heitir en það
er það að ég get skrifað jólakort en
ég fer ekki með þau í póst,“ segir
Ólafía. „Stundum hef ég verið að
reyna að keyra þetta út á aðfanga-
dagsmorgun og þá verður dagurinn
allt of stressandi svo ég hef lagt þetta
niður og ekki sent jólakort lengi.“
Hrakfarir Ólafíu með jólakortin
minna Þröst á það þegar hann eitt
árið gerði sannkallað jólagrín í syst-
ur sinni og manninum hennar. „Ég
sendi henni grín-jólakort þar sem
ég skrifaði gleðileg jól og allt það.
Svo skrifaði ég: „Takk fyrir síðast.
Það var geðveikt. Næst borgum við.
Hittumst á sama stað á næsta ári.
Jólakveðja, Særún og Ingi Daði,“
segir Þröstur og skellir upp úr.
Systir hans skildi ekkert hver
hefði sent henni kortið og gaf Þröst-
ur ekki upp grínið fyrr en fimm
árum seinna. „Þá fór ég í útvarps-
viðtal og sagði frá þessu, þar komst
upp um mig.“
Aðspurð segist Ólafía Hrönn ekki
hafa gert slíkt jólagrín en hún muni
vel eftir atviki frá unglingsárunum
sem hafi fylgt henni síðan. „Eitt árið
þegar jólin voru búin og verið var að
taka allt niður og það átti að fara að
henda jólatrénu þá tók ég það inn
í herbergi til mín og hafði það þar
í nokkra mánuði. Fannst þetta svo
flott, tók bara skrautið af og var með
tréð.“
Lifandi jólatré?
„Já, já, fannst þetta bara svo hlý-
legt. Svo þegar ég varð fimmtug
og systkini mín héldu ræðu þá var
þetta aðalræðuefnið,“ segir Ólafía
og hlær sínum smitandi hlátri.
Ekki mikið jólafrí
Hvorki Ólafía né Þröstur fá mikið
jólafrí í ár. Þau leika bæði í Jóla-
boðinu, Þröstur í Framúrskarandi
vinkonu og Ólafía í Kardimommu-
bænum. „Við fáum frí á aðfangadag
og jóladag,“ segir Þröstur.
Spurð að því hvernig jólin verði
hjá þeim í ár segist Ólafía Hrönn
spennt að verja jólunum hjá syni
sínum og hans fjölskyldu. „Það er
svo gaman að upplifa jólin í gegnum
börnin,“ segir hún.
Þröstur er sá sem eldar á sínu
heimili, hann eldar margréttaða
máltíð fyrir tíu manns á aðfanga-
dag og er svo með enn fleiri matar-
gesti á jóladag en hann á sjö börn
og sjö barnabörn. „Hann er millj-
arðamæringur, hann á svo marga
afkomendur,“ segir Ólafía og brosir
til Þrastar.
Þá eru þau sammála um að það
flóknasta við matargerð á jólunum
sé að brúna kartöflurnar.
Ólafía: „Ég kann ekki að brúna
kartöflur.“
Þröstur: „Nei, maður hefur nú oft
klúðrað því.“
Meira að segja þú, kokkurinn?
Þröstur: „Já, já, já, fólk lét sig alveg
hafa það, en stundum gerði ég það
aftur.“
Ólafía: „Já, þetta er kúnst. Svo er
líka misjafnt hvernig fólk vill hafa
sykurinn.“
Þröstur: „Já, þetta þarf að vera
karamella en ekki sósa. Þegar þú
tekur kartöfluna upp á karamellan
að hanga á af kartöflunum.“
Ólafía: „Já, það finnst mér líka!“
En er eitthvað sérstakt sem ykkur
langar í í jólagjöf?
Ólafía: „Mig langar í nýjan raf-
magnsgítar en það er aðeins of dýrt,
ég get ekki farið fram á það en sko ef
þeim dettur í hug að skella saman í
gjöf þá væri það voða gaman.“
Þröstur: „Ég var að hugsa um
Teslu.“
Ólafía: „Það er of mikið, Þröstur“
Þröstur: „Nei! Þau eru svo mörg!“
En hver er eftirminnilegasta jóla-
gjöf sem þið hafið fengið?
„Maður hefur fengið svo mikið
af flottum gjöfum í gegnum tíðina
en þegar maður var búinn að eiga
sitt heimili lengi og fá svo mikið af
skálum og kertastjökum, þá kom að
því að það var pínu hausverkur að
koma jólagjöfunum fyrir. Upplifanir
eru skemmtilegar jólagjafir, ég þarf
ekki fleiri skálar,“ segir Ólafía Hrönn.
„Ég man eftir því þegar ég fékk bók
í fyrsta sinn,“ segir Þröstur. „Svaka-
lega var ég vonsvikinn,“ bætir hann
við glettinn.
„Ég er enginn bókakarl og les ekki
bækur en þarna var ég að fara úr því
að vera barn í ungling og þau vissu
ekkert hvað ætti að gefa mér, þá fékk
ég bókina og svakalega varð ég fúll,“
segir hann.
Jólaboðið er sýnt til 6. janúar. n
32 Helgin 27. nóvember 2021 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ