Heilsuvernd - 01.05.1982, Blaðsíða 21

Rasmus Alsaker
Saga af vanfóðrun með ofeldi
Ég var sóttur til 6 mánaða
barns, sem vó 12 merkur. Dreng-
urinn var 16 eða 18 merkur ný-
fæddur, ég man ekki nákvæm-
lega hvort heldur, en annars er
mér þetta mjög minnisstætt, því
að ég hefi þekkt heimilið mjög
lengi og hefi fylgst með drengn-
um frá þessum tíma. Hann var
þá að veslast upp af vaneldi.
Það er óþarft að taka það
fram, að aðstandendur barnsins
höfðu neytt allra ráða til að
bjarga þessum einkasym. Leitað
hafði verið til sérfræðinga, en
árangurslaust. Barnið melti ekki
matinn, sem því var gefinn. All-
an þennan tíma hafði það fengið
alltof mikið að borða, ekki að-
eins mjólk, heldur og egg.
Drengurinn var hörmungin upp-
máluð, andlitið skorpið og
hrukkótt eins og á gamalmenni.
Það mátti með sanni segja, að
hann var ekki annað en skinnið
og beinin, eins og auðvelt er að
gera sér i hugarlund, þegar þess
er gætt, aö hann hafði lengst um
fáeina þumlunga en lést um 2
eða 3 pund.
Ég gerði foreldrum drengsins
það ljóst, að þeir ættu ekki að
keppast við að troða sem mest-
um mat ofan í magann á barn-
anganum, heldur væri allur gald-
urinn sá, að gera hann færan um
að melta það, sem þangað kæmi.
Ég skýrði það ennfremur út fyrir
þeim, að ómögulegt væri að láta
barnið fara að þyngjast undir
eins. Það yrði að byrja á því,
sem mestu máli skipti, að hressa
upp á líkama barnsins og melt-
ingu þess, síðan mundi þyngdin
koma af sjálfu sér.
Ég tók frá því öll egg og lét
gefa því lítið eitt af aldinsafa
blandaðan vatni; ennfremur
síað seyði af ýmis konar §oðnu
grænmeti, en gætti þess vel að
hafa það ekki of sterkt. Mjólk-
ina, sem drengurinn fékk, lét ég
blanda til helminga með volgu
vatni. Þá voru honum settar stól-
pípur með litlu einu af olíu, til
þess að halda ristlinum hreinum,
og svo var litli kroppurinn.nudd-
aöur með olífuolíu tvisvar á dag.
Ég brýndi það fyrir móðurinni
að láta drengnum ekki verða kalt
og hafa vel heitt í herberginu,
þegar hún skipti á honum og
nuddaði hann. En jafnframt
lagði ég ríkt á við hana að hafa
gott loft og góða loftræstingu í
herbergi barnsins allan sólar-
hringinn og sjá svo um, að það
hefði gott næði. Það veitti ekki
af að vernda þessa litlu líftóru
með öllum hugsanlegum hætti,
og þvi var lagt blátt bann við því,
að aðrir en foreldrarnir kæmu
inn til barnsins, þangað til
greinileg batamerki væru komin
í liós.
Árangurinn af þessari með-
ferð var framar öllum vonum.
Innan tíu daga var þjáningar-
svipurinn horfinn úr augnaráði
litla angans og ellisvipurinn af
andlitinu. Hann leit nú aftur út
eins og harn. Þegar tvær vikur
voru liðnar, var hann farinn að
þyngjast og hélt því áfram jafnt
og þétt úr þvi.
Ég verð að láta það fylgja sög-
unni, að amma drengsins hótaði
að fara burt af heimilinu, ef for-
eldrar hans létu ekki þennan
lækni fara, sem væri að svelta
barnið til bana. En hún hafði sitt
ekki fram, -Qg barnið varð heilt
heilsu. Um átta árum síðar er
mér boðið í skemmtiferð með
nokkrum skólabörnum. Þar
voru bæði, drefflgurinn og amm-
an. Þá var hann orðinn rjóður,
hraustlegur, búlduleitur snáði.
Amman horfði ástúðlega á
drenginn, og svo veit ég ekki
fyrri til en hún kemur til mín,
vefur mig örmum og rekur að
mér rembingskoss. Hún hefir
víst verið að gefa mér til kynna,
að hún kannaðist við að hafa
rangt fyrir sér, en ég verið á réttri
leið.
HEILSUVERND 19