Strandapósturinn - 01.06.1967, Side 32

það geymt, því „Snjalla ríman stuðla sterk, stendur alla daga“.
Hver einstaklingur hefur Kka kennt þeirra áhrifa, er látið hafa
eftir sig spor í straumróti tímans. Kröfurnar voru þó htlar, enda
fábreytt, sem fram var borið, því betur var þess neytt.
Eg man eftir gömlu konunni, systur húsmóðurinnar. Hún
hafði eldastörfin á hendi á þessu mannmarga heimih.
Margar voru sögumar, sem ég hlustaði hugfanginn á við
hljóðasteinana. Aldrei voru þær svo oft hafðar yfir, að ekki væm
nýjar fyrir mér. En það vom ekki sögumar einar — þegar dags-
verkinu var lokið, húslestur afstaðinn og allir gengnir til náða,
þá var að læra bænir og vers. — Nú var ekki til neins að spyrja
út í sögumar — þar mátti ekkert annað að komast.
Við aðhlynningu þessarar góðu konu, seig oftast svefninn á
brá með bænavers á vömm. — Ekkert var að óttast, nú var búið
að fela sig á vald þess, sem allt gerir fyrir góðu börnin og allt
lætur verða þeim til góðs.
Þetta þykja máske smá atvik, en þeir sem em sviptir umsjá
góðra foreldra, geta oft átt um sárt að binda, ef illa er að þeim
búið, og þeir á barnsaldri bragða strax á beizkju lífsins. Þess
vegna finnst mér ég eiga þessari gömlu konu svo mikið að þakka,
þó að minna hafi úr spunnizt en til var stofnað, er það ekki
hennar sök.
Þetta er sagan, sem mér er minnisstæðust úr gamla bænum
á Broddanesi.
30