Strandapósturinn - 01.06.1967, Síða 48

missmíði flýtur á sjónum lengra í austur að sjá. Nú fýsir þá að
vita hvað þar væri um að vera og verður því að ráði að róa þang-
að. Kemur þá í ljós, að hér er á reki tré eitt mikið, og það svo
stórt, að ekkert þeirra, sem á bátnum voru, hafði áður þvílíkt séð.
Var því augljóst, að hér var um góðan feng að ræða, en jafnframt
að nokkrum erfiðleikum mundi bundið að koma honum til lands.
Eftir var að draga línuna, og með tréð í togi mundi það reynast
erfitt, enda þótt gott væri veður. En það fólk, sem hér var á ferð,
var vant að halda hlut sínum, væri þess nokkur kostur, og spara
til þess ekkert. erfiði, var því spýtan tekin, fest aftan í og svo
róið upp að dufli. Þegar farið var að draga, reyndist ágætur afli
á lóðinni. Þegar á daginn leið hvessti nokkuð af norðri, þyngdist
þá til muna róðurinn, og varð andófið erfitt, því dróg sú, sem
bundin var í bátinn var ekki létt í meðförum. Allar náðust þó
lóðirnar og var þá haldið til lands, og tók sú ferð 16—17 tíma, en
sjóferðin öll nálega hálfan annan sólarhring. Enda þótt það væri
lítt á orði haft, var skipshöfnin mjög þreytt, sérstaklega þeir bræð-
ur, sem ennþá voru lítt harðnaðir, munu þeir hafa orðið mat
sínum fegnir þegar í land kom, því ekki hafði verið gert ráð
fyrir svo langri útivist, þegar látið var 1 nestismalinn. Þegar bátur-
inn kom í ljósmál frá þeim vegagjörðarmönnum í Háafellsdal,
þótti þeim sonum Guðmundar Pálssonar, sem þar voru, hægt
skríða. Höfðu þeir það að gamanmálum, að vel mætti á því sjá,
hve mjög mikið skorti á það, að þeir bræður, Sörli og Gísli væru
til manns komnir. En þegar þeir komu á fjöruna að kveldi, og sáu
hið mikla tré er þar lá, og fréttu hið ljósasta af sjóferðinni, sýndist
þeim, sem ekki þyrftu þeir að amast við frændsemi bræðra sinna.
Spýta þessi var mesta tré, sem komið hafði á rekafjöru á Strönd-
um í minnum elztu manna, og var jafnan síðan kölluð Kjósar-
spýtan og við hana miðað hvert það tré er síðar kom á fjöru og
nokkurs þótti vert.
II.
Hlíðarhúsafjall og Urðartindur heita fjöllin milli Meladals og
Norðurfjarðar, eru þau hrjóstug mjög og Urðartindur með stuðla-
46