Strandapósturinn - 01.06.1967, Blaðsíða 52

Við æskudrauma og daglegt stríð
hann dafnaði und móður hönd.
Æskustöðvanna útsýn víð,
var indœl á norðurs strönd.
Hann var svo frjáls eins og fugl á grein,
af fögnuði hló og söng.
Hann þekkti ekki sorg né mannleg mein
né myrkranna ógnarþröng.
Svo varð hann fulltíða fagur sveinn,
af flestum öðrum hann bar,
svo saklaus, prúður og hjartahreinn,
að hrósað af öllum var.
Og móðurstoltið var mikið þá,
er hún mannvœna soninn leit,
þá Ijómuðu gleðibros á brá,
þau bros voru sœl og heit.
Við víkina stórbýli stendur
á stað, er ber hátt yfir sœ.
Þar grœnar og grösugar lendur
ganga út frá háreistum bæ.
I naustum við ströndina standa
sterkleg og vel búin f'ór,
ávöxtur ötulla handa,
við auðsafn og batnandi kjör.
Fénaður fagur um hlíðar
í flokkum sér unir á beit.
En grundir svo grænar og fríðar
að grösugri enginn leit.
Hjallar með fiskifangi
fullir af matar gnægð.
Viður á votu þangi
allt vitnar um búsins frægð.
50