Strandapósturinn - 01.06.1967, Page 92
Og fátt ég aumkunarverðara veit
en gjammandi glefsitíkur,
snuðrandi senditíkur,
rægitungur í rakkasveit.
Og ég gœti drepið, ó, drottinn minn,
þessar dáSlausu beinatíkur,
sem á búrdyrnar mæna í bitaleit.
Þó hatast ég mest og heitast við
þessa andskotans auðmjúku hunda,
þessa vesælu hunda, sem velta
sér á bakið og biðja um grið,
þessa hunda, sem ranglœtið heyra og sjá,
en heykjast samt á því að gelta
af ótta við sultinn og svartholið.
HEIM A
Brosir vor um bœjarhól,
bernsku minnar unaðsreit,
yfir flosið gult og grænt
geislar flœða; júlísól
hátt í dagsins heiði skín.
Sæll og ugglaus eins og barn
út í varpann ber ég þá
gömlu gullin mín.
Man ég fyrr, að margt eitt sinn
meðan vorið glaðast hló,
bar ég út í bjartan dag
bláa gullastokkinn minn,
gæddi legginn lífi og sál,
gerði að hesti hörpudisk
hverri skel og völu gaf
skyn og mannamál.
90