Strandapósturinn - 01.06.1967, Síða 109

En sveinninn óx og sótti kjark
í sœvar öldurót.
Var oftast til í eitthvert slark
og aflið skorti ei hót.
Hann fjórtán ára fór í ver
og fiskinn reyndist brátt.
Og tók þá innri trú með sér
að treysta á eigin mátt.
Og árin fimm hjá öðrum vann
og átti hlutinn sinn.
Og langar nœtur lundin brann
að leggja á hafflötinn.
Því hugur stefndi á hœrra mark,
að hafa eigin skeið.
var takmark það sem treysti kjark
og tók hann fram á leið.
Hann nítján ára náði i bát
og nafnið Farsœll gaf.
A aflaferðum ei var lát
og út á stefndi haf.
Hann veðurglöggur virtist brátt
og vissi um beztu mið.
Er skiþun gaf hann skýrt og hátt
það skerpti sveinalið.
t þrjátíu ár við þungan sjó
hann þreytti vit og afl.
Og stóran feng úr djúpi dró
þótt drifi boða skafl.
í hvössu leiftri brúna báls
og bliki augna ranns,
er fastast knýttur strengur stáls
í starfi fiskimanns.
107