Strandapósturinn - 01.06.1979, Síða 16

en Neisti var farinn í burtu. Þegar ég athugaði pokann, sá ég að
við eitt horn hans var gat, þó ekki stórt og hafði hesturinn annað
hvort notað tennur eða skaflinn, því hann var skaflajárnaður, til
þess að rífa pokann. Síðan hlýtur hann að hafa tekið í hinn enda
pokans með tönnunum og lyft pokanum upp. Ég sópaði öllu upp
í pokann aftur og giskaði ég á að í hann vantaði 2—3 kg. Ég var
hálfhræddur um að Neista yrði meint af þessu en svo varð ekki.
Mig undraði hvað hesturinn fór snyrtilega að þessu að eyðileggja
ekki meira en það sem hann át. Flestir hestar hefðu troðið á
fóðrinu og krafsað í sundur með fótunum.
Vor eitt var ég í vegavinnu, í vinnuflokki í heimasveit minni
og hafði Neista með mér og var hann þar í notkun eins og aðrir
vegavinnuhestar. Við lágum í tjöldum, en vegavinnuhestarnir
voru látnir ganga lausir að nóttunni. Fyrstu tvo dagana gekk allt
tíðindalaust, en að morgni þriðja dagsins kemur verkstjórinn til
mín og segir að nú sé Neisti horfinn. Ég sagðist ekki trúa því,
vegna þess að ég hafði langa reynslu fyrir því að hann stryki
aldrei, en hann gæti átt það til að fela sig, ef hann rækist á stað
sem vel væri til þess fallinn. Ég fann að verkstjórinn trúði mér
ekki og eftir skamma stund var hann farinn inn að Kjörseyri að
leita að klárnum. En hann var ekki þar og heldur ekki á næstu
bæjum og enginn hafði orðið var við hann. Þessi leit verkstjórans
stóð í tvo daga. Þá kemur hann aftur tii mín og spyr hvað ég
haldi um hestinn, kannski lægi hann veikur eða dauður einhvers
staðar. Ég sagðist ekki vera hræddur um hestinn. Hann væri
einhvers staðar hér nærri, sennilega í felum að deginum, en á
beit á nóttunni. Verkstjórinn hristi höfuðið og gekk frá mér en
eitthvað mun hann hafa leitað í kring án árangurs. Hann bað
mig ekki að leita og ég bauð honum það heldur ekki. Leið nú svo
vikan. A laugardag er ákveðið að taka upp tjöldin og flytja allan
farangur á annan stað, innar í sveitinni.
Er við höfðum lokið við að búa út á vagnalestina lögðum við
af stað. Við höfðum ekki farið nema örskamman spöl, er ég tek
eftir því að hestur stendur uppi á fjalli því er var rétt suðvestur af
tjaldstaðnum. Ég kalla upp og segi: „Þetta mun vera Neisti.“
Lestin stansaði og horfðu allir undrandi á klárinn, sem labbaði í
14