Strandapósturinn - 01.06.1979, Síða 45

föður mínum varð ekki eins mikið um þetta, hann var búinn að
kynnast harðindum áður og mundi t.d. vel hörðu árin 1881-82.
Hann sagði ósköp rólega, þetta gengur yfir og aftur kemur gott.
Eftir átta daga stórviðri fór að létta og lægja veðurofsann,
voru þá oft stillur, logn og bjartviðri en frostið var mikið.
Við bræður fórum stundum upp í fjall til að horfa út yfir
ísbreiðuna, hvergi sáum við auða vök hér og þar sáum við sér-
kennilega jaka mjög háa og sumir til að sjá með burstum eins og
hús, sérstaklega var það einn ísjaki sem vakti athygli okkar og
langaði okkur til að skoða hann betur. Við spurðum pabba hvort
ekki myndi óhætt að ganga fram að jakanum og skoða þetta
furðuverk. Hann taldi það hættulaust í björtu veðri, við höfðum
áður farið fram á ísinn og týnt saman helfrosna fugla og borið
heim en oftast verið fljótir í förum. Svo var það einn dag að við
lögðum af stað að skoða stóra jakann. Er við nálguðumst hann
heyrðum við einkennilegan nið er líktist helst lækjarniði. Við
gáfum þessu lítinn gaum því hugurinn var við stóra jakann, er
við komum að jakanum var þessi niður orðinn líkastur fossnið í
stórri á og er við gengum fyrir endann á jakanum mætti okkur sú
sjón sem við gleymum aldrei. Þarna við jakann hafði haldist auð
vök og var þar svo mikið af fugli að hvergi sá í sjó. Þarna var
iðandi kös af fugli, dálítil styggð kom að fuglunum er við komum
þarna að og allstórir hópar flýttu sér upp á ísskörina, en þó sást
ekki að neitt fækkaði í vökinni. Það var sjáanlegt að alltaf var
allstór hluti af hópnum í köfun og sást er þeir komu upp á
yfirborðið en með vakarbrúninni voru hrannir af dauðum fugl-
um. Þessi barátta upp á líf og dauða er þarna var háð gleymist
aldrei þeim er á það horfðu. Vökin hefur verið um það bil 15
metra breið og 30 metra löng og lá út frá stóra jakanum er stóð
fastur í botni. Við bræður snérum heimleiðis með hryggð í huga
yfir miskunnarleysi tilverunnar, því þurfti þetta að vera svona?
Okkur leið illa en vorum samt staðráðnir í að fara aftur og sjá
hvernig framvindan yrði.
Oft var það meðan þessi hafþök voru af ís, að það var gott
veður logn og kyrrð nú var ekki brimhljóðið sem við vorum svo
vanir við að heyra en þó kyrrðin væri djúp virtist fylgja henni
43