Strandapósturinn - 01.06.1979, Page 62

húsa á milli daglegar. Á þessum árum var margt góðra og mætra
manna í Hrútafirði það yrði oflangt mál að telja þá alla upp. Jeg
heyrði eitt sinn á tal tveggja kvenna af tilviljun, þær voru vest-
anúr Haukadal, þær voru að bera saman Haukdælinga og
Hrútfirðinga, þeim kom saman um að Haukdælir þildu engan
samanburð, á Hrútfirðingum væri meiri menningarbragur þeir
væru mikið glaðlegri og bæru höfuðið hátt.
Um sjerkennilega menn var ekki mikið á þeim tíma i Hrúta-
firði þó mætti nefna einkum tvo menn sem vöktu töluverða
athygli á sjer þegar þeir komu til Borðeyrar sem var nokkuð
oft, það voru þeir Árni Einarsson bóndi í Grænumýrartungu
og Jón Gíslason hafnsögumaður á Ljótunnarstöðum það var
valla annað hægt en henda gaman að þeim og spila með þá,
en alt var það græskulaust. Árni var maður töluvert ölkær,
og ákaflega mikill á lofti einkum við vín mjög ánægður
með sjálfan sig og í stuttu máli alt og alla, hann var jafn-
an með harðan hatt þegar hann kom á Borðeyri og er það
ekki út af fyrir sig neitt athugavert, en eftir því sem Árni drakk
meira að sama skapi fór hatturinn meira út í annan vangann og
hendurnar setti hann á síðurnar þegar hann var að tala. Hann
var oft boðinn um jólin til Bjerrings verzlunarstjóra og þá sest að
spilum og spilaður ,,Gosi“ um annað var ekki að tala, þá var
blandað saman fimm spilum, svo gosarnir gætu orðið 20, það
kom ekki ósjaldan fyrir að Árni fengi þá alla í einu spili, en þá var
hann ánægðastur, kallaði þá „Blessaða drengina sína“ ekki var
spilað uppá peninga svo þetta hafði engin útgjöld í för með sjer.
Eitt sinn gaf Bjerring Árna vatnsstígvjel i jólagjöf sem hann
brúkaði svo ávalt síðan, en kvartaði um að þau væru nokkuð
þröng, út af þessu ortu þeir brag Melabræður Finnur og Jósef, en
jeg er búinn að gleyma þessum brag, en máske einhverjir fyrir
norðan muni hann og mætti þá bæta honum hjer við ef svo
sýndist.
Jón Gíslason á Ljótunnarstöðum var eins og áður segir hafn-
sögumaður, meðan seglskipin voru í förum og þegar þeirra var
von flutti hann sig út að Kolbeinsá og sat þar, fór svo þegar til
þeirra sást á móti þeim út í flóanum og fylgdi þeim inn til
60