Strandapósturinn - 01.06.1979, Blaðsíða 116

Djúpuvíkur, Finnbogastaða og Norðurfjarðar. Strax þegar
læknirinn kom til Djúpuvíkur var haft símasamband norður og
látið vita að hann væri kominn af heiðinni og jafnframt að hann
væri ekki ferðafær vegna þreytu. Var þá brugðið á það ráð, að fá
menn með sleða til að fara inn yfir Naustvíkurskörð að Naustvík
og draga læknirinn á sleðanum norður yfir fjallið. Lögðu nú átta
menn af stað úr Trékyllisvik með sleða vel útbúinn með teppum
og öðru til að hlúa að lækninum og svo fljótir voru þeir að búast
til ferðar og yfir fjallið, að þeir voru komnir að Naustvík áður en
báturinn kom með læknirinn.
Þá bjuggu í Naustvík heiðurshjónin Guðmundur Árnason og
Steinunn Guðmundsdóttir. Guðmundur í Naustvík átti hest,
stólpagrip, var læknirinn settur á hestinn til að létta mönnum
sleðadráttinn upp brekkurnar frá Naustvík, en þær eru all-
brattar. Ekki gekk það nema stuttan spöl, því ófærð var og þegar
hestur tók að brjótast áfram í ófærðinni, gat læknirinn ekki
haldið sér á honum, svo var hann þrotinn að kröftum. Var hann
því lagður á sleðann og hlúð að honum, sem best mátti og lögðu
norðanmenn á fjallið, en Guðmundur hélt með hest sinn heim að
Naustvík.
Norðanmenn hröðuðu sér nú, sem mest þeir máttu, sex drógu
sleðann, en tveir gengu fyrir og skiptust menn á að draga sleð-
ann. Þannig var haldið viðstöðulaust yfir Naustvíkurskörð,
norður Trékyllisvík, Melavík og Urðir og ekki staðnæmst fyrr en
við bæjardyr á Steinstúni, þá var liðið langt fram á nótt. Veður
var óbreytt, allhvass norðan, með dimmum éljum, frosti og
ófærð, það má því nærri geta hvað þetta hefur verið mikið erfiði
hjá þeim er drógu sleðann alla þessa leið, en engum varð meint af
því, enda mátti heita, að hver maður á þessum slóðum væri
þrautþjálfaður við allskonar erfiði og alveg sérstaklega við erfið
ferðalög.
Þá var Ólafur læknir kominn á leiðarenda, en svo örþreyttur
var hann, að hann var ekki fær um að gera neitt fyrr en hann
hafði hvílst, hann lagðist strax upp í legubekk og steinsofnaði og
svaf í 2 til 3 klst. en þá vakti Jensína ljósmóðir hann og varð hún
að beita hörku svo hann vaknaði, en er hann var vaknaður,
114