Strandapósturinn - 01.06.1991, Side 148

I baðstofunni á Þóroddsstöðum og víðar fann ég það, að fólk
átti sér sínar uppáhaldshetjur í sögunum og að skoðanir voru þar
mjög skiptar. Hélt hver sínum manni fram og var rætt um lyndis-
einkunnir og lífsferil fornmanna eins og þeir væru enn Ijóslifandi.
Þegar ég fór að kynnast sögunum, eignaðist ég einnig vini þar,
engu síður en meðal samtíðarfólksins. Er stundir liðu fram, varð
Snorri goði eftirlæti mitt. Eg dáðist að framsýni hans og hve langt
hann komst með hyggindum og lægni, þótt hann bærist ekki
mikið á, eins og þegar hann var að heimta arfinn af Berki stjúpa
sínum og reyndist „silfur drjúgari" en nienn hugðu. Hann var
kaupmaður séður og mikill höfðingi, styrk stoð frænda sinna.
Frá barnæsku hafði ég haft yndi af því að sjá hagvirka og
duglega menn vinna alls konar störf. Fyrsta Borðeyrarvetur minn
stóð ég oft langar stundir og horfði á Pétur Eggerz frá Akureyj-
um, föður Sigurðar Eggerz og þeirra systkina, smíða sexæring í
pakkhúsi Brydesverzlunar. Jón Andrésson, síðar bóndi að Ball-
ará, var að smíða með honum. Pétur var þá að búa sig undir að
flytjast frá Borðeyri næsta vor. Hann var viðfeldnasti maður,
ágætur smiður og svo mikið karlmenni, að hann gat staðið við
smíðar, þótt hann væri stórlega bæklaður. Hafði hann misst ann-
an fótinn um mitt læri. Undraðist ég starfsþrek hans og verklagni.
Þegar komið var fram undir vor, fór hann frá Borðeyri, áður en
ísa leysti af Hrútafirði. Hann lét hesta draga bátinn á ísnum út
fjörðinn, sigldi síðan út í Bitrufjörð. Var mér sagt, að hann hefði
einnig látið draga sexæringinn yfir hálsinn milli Bitrufjarðar og
Gilsfjarðar og flutt farangur sinn sömu leið. Sigldi hann síðan
vestur í Akureyjar, til föður síns Friðriks Eggerz. Sá ég ekki þann
heiðursmann eftir það.
Enska var ekki meðal námsgreina í heimavistarskólanum. Þótti
mér það fráleitt fyrir upprenxrandi verzlunarmann að kunna
ekkert í því tungumáli. I bókasafni Sveins Guðmundssonar voru
„100 tímar í ensku“ eftir Eibe. Frú Kristín var menntuð kona og
kunni ensku. Hún leiðbeindi mér, er ég tók að hnýsast í þessa
námsbók.
Næsta sumar, 1879, fékk ég mikla og óvænta uppörfun til þess
að halda því námi áfram, eftir því sem föng voru á, því að þá kom
146