Strandapósturinn - 01.06.1998, Blaðsíða 84

og skelfingu. ísjakar eru fljótir að molna niður við öldugang og
núning við aðra hafísjaka. Og þar sem náttmyrkrið var auk þess
að detta á virtist ekkert geta komið nöfnunum til hjálpar nema
kraftaverk.
Nú voru góð ráð dýr. Ekki var hægt að horfa á eftir mönnun-
um tveim sem bárust til hafs án þess að hafast neitt að, því þeirra
beið ekkert nema dauðinn. Kom nú til kasta Guðmundar Pét-
urssonar í Ofeigsfirði. Hann tók til þess eina ráðs, sem hugsan-
legt var nöfnum hans til bjargar. Hann mannaði bát sinn þeim
vöskustu sjómönnum sem þarna var völ á og hélt út í tvísýnuna
og fylgdi ísnum eftir. A svo hröðu reki fýrir stormi og straumi var
allt í óvissu um jakann sem bar þá nafna til hafs. Hann hafði
borist inn i hafísinn og var því torvelt þeim sem á bátnum voru
að nálgast hann. Reyndar var það fullkomin mannhætta. Þeir
komust ekki hjá því að verða fyrir hnjaski og árekstrum þegar
þeir reyndu að troðast á bátsskelinni inn á milli jakanna og
þræða lænur í ísnum í átt til mannanna tveggja. Þannig barst
leikurinn stöðugt fjær landi og öldugangurinn óx og óvissan
magnaðist. En ofan á aðra erfiðleika bættist næturhúmið sem
torveldaði björgunarstörfin um allan helming.
Allir þeir sem á landi voru og sáu mennina fljóta burt á jakan-
um og bátinn hverfa á eftir þeim inn í hafísrekið biðu spenntir
og í ofvæni þess sem verða vildi. Og eflaust var fylgst með þeim
í innilegri bæn um farsælan endi þessa tvísýna og djarfa hildar-
leiks. Hitt er ogjafn víst, að þeim sem var kunnugt um yfirvof-
andi stórslys, mun vart hafa komið dúr á auga þá löngu nótt sem
nú fór í hönd. Hugurinn hefur reikað til hrakningsmannanna,
sem bjuggu við kalda vist á minnkandi jakanum, sem erfitt var
að fóta sig á, þar sem hann var flugháll af brák og blóði. Og sú
spurning var áleitin, hvernig björgunarleiðangri Guðmundar
Péturssonar reiddi af í storminum og ísrekinu. Var hugsanlegt
að þeir fyndu mennina í tæka tíð og bæru gæfu til að bjarga
þeirn? Og hvaða möguleika höfðu þeir til að ná landi?
Þannig rak hver spurningin aðra í hugarheimum vina og ná-
granna sem biðu milli vonar og ótta meðan vestanstormurinn
buldi á baðstofuþekjunni og kæfði þung andvörp, sem liðu frá
mörgu bijósti út í næturmyrkrið.
82