Strandapósturinn - 01.06.1998, Blaðsíða 102

var um þessar mundir að lenda á milli tveggja kerfa? Skólarnir
úti um land voru að breytast í gagnfræðaskóla með það mark-
mið að búa fólk undir nám í framhaldsskólum.
Er ég þá að segja að héraðsskólarnir hafi verið einir um að
búa fólk undir lífið - svona almennt? Langt frá því. Lífið er svo
undarlegt að maður er alltaf að búa sig undir það. Og það er svo
skemmtilegt að allt er undirbúningur fyrir lífið, allt sem við tök-
um okkur fyrir hendur.
Skólinn okkar bar öll einkenni þjóðrækni og virðingar fyrir
hinu nýja Islandi, þessu landi þar sem þjóðin var að feta sig
fyrstu skrefin inn í nútímann. Við vissum ekki alltaf hvert okkur
bar, og ef til vill voru breytingarnar of örar, framþróunin of yfir-
þyrmandi, hin margvíslegu áhrif úr öllum áttum of ruglingsleg.
En þrátt fyrir allt vona ég að við höfum haldið áttum, - svona
nokkurn veginn.
Það er svo margt sem upp kemur á ævinni, og oft er það háð
vilja eða viljaleysi hvað verður til góðs og hvað ekki. Það er líka
svo mikið komið undir því hvernig brugðist er við því sem hend-
ir. Mér kemur í hug saga um mann sem kom þar að sem menn
voru að bera steina úr einni hrúgu í aðra. Hann spurði einn
manninn hvað hann væri að gera. „Eg er að bera grjót,“ svaraði
hann. Þá spurði hann annan. Sá svaraði: „Eg er að byggja must-
eri.“ Það gegnir miklu fyrir okkur hvort við teljum erfiði okkar
það eitt að bisa við grjót eða hvort við sjáum fyrir að musteri
muni rísa þar sem við vorum að strita.
Margt erum við líka að rogast með sem óþarfi er að láta
íþyngja sér. I indverskri sögu segir frá tveimur munkum á ferð.
Þeir komu að fljóti þar sem gleðikona sat og komst ekki yfir.
Annar munkurinn vorkenndi henni og bar hana yfir á herðum
sér. Hinn munkurinn ávítaði félaga sinn fyrir að hafa saurgað
sig með því að bera gleðikonu af lágri stétt. Þusaði hann um það
lengi, þar til hinn sagði: „Kæri félagi, ég bar stúlkuna yfir fljótið
og setti hana þar niður. Þú heldur enn á henni.“
Hendir það ekki okkur öll að burðast með ýmislegt sem við
ættum fyrir löngu að hafa létt af okkur. En ekki skulum við víla
og fyllast alls konar iðrun og eftirsjá. Þvert á móti. Fögnum því
að vera saman.
100