Strandapósturinn - 01.06.1998, Blaðsíða 75

Þau urðu að ná í eldivið og mat, þá var farið að Laugalandi
og Þórður brást ekki vinum sínum. Hann hjálpaði þeim um
biýnustu nauðsynjar. Enginn getur gert sér í hugarlund hvernig
þeim hefur liðið þennan hálfa mánuð, sem beðið var eftir því að
veðrið gengi niður, en lengi hafa dagarnir verið að líða. En öll
él birtir upp um síðir og þegar loks lægði var ekki beðið boð-
anna. Enn var lagt af stað og nú gekk allt betur. Þegar á jökul-
inn var komið var færðin orðin erfið. A einum sleðanum var ætl-
ast til að Sigríður gæti hvílt sig, þunguð konan, en þau voru ekki
komin langt þegar nýtt vandamál kom upp. Ærnar fóru að bera,
enda komnar að burði og ferðin og erfiðið hafa ílýtt fyrir. Það
er því ekki um annað að ræða en að setja ærnar á sleðann með
lömbunum, Sigríður varð að ganga. En áfram miðaði samt og
þegar komið var niður í Meyjardalinn af jöklinum varð að skilja
sleðana eftir og búa upp á hestana, því ekki var nægur snjór til
að sleðarnir kæmu að gagni. Eftir 18 klukkutíma ferð var kom-
ið að Dröngum.
Þessi erfiða ferð var að baki, ferðin sem þau höfðu kviðið svo
mjög. Víst er að aldrei áður hafði yngri stúlka en Guðbjörg
gengið þveran Drangajökul, aldrei hafði yngri piltur en Guð-
mundur farið yfir jökulinn og ég efast um að nokkurn tíma fyrr
hafi gengið jökulinn kona önnur en Sigríður komin meira en
sjö mánuði á leið. Þau voru illa búin, engin skjólföt, ekkert sem
nútíma fólk telur svo sjálfsagt þó ekki sé farið nema á milli bæja.
Þau þekktu allar aðstæður og vissu við hveiju mátti búast. Pétur
og Eiríkur voru þaulvanir jöklaferðum, eflaust hafa þeir farið
margar ferðir yfir jökulinn með svo kallaðar viðarlestir, sem ekki
hafa verið neinar skemmtireisur. Síðar sagði Pétur að hann væri
viss um að Eiríkur liefði bjargað lífi þeirra allra með því að
leggja svo fast að þeim að snúa við.
Ekki er að efa að móttökurnar á Dröngum hafa verið hlýjar
og þeim hefur fundist að búið væri að heimta fólkið úr helju,
því engar fréttir höfðu borist af þessum flutningum og ekki var
vitað hvort þau hefðu verið kornin af stað þegar veðrið skall á og
þá með öllu óvíst hvernig þeim hefði reitt af. Fólkið hvíldist á
Dröngum, en daginn eftir var haldið norður til Skjaldabjarnar-
víkur.
73