Strandapósturinn - 01.06.1998, Blaðsíða 107

vék enginn sér undan, enda var vísast að menn yrðu spurðir þeg-
ar heim kæmi hvort þeim hefði verið fullnægt.
Að koma á heimili þeirra Jóns Elíasar og Ragnheiðar var
nokkuð sérstakt. Þau buðu í hæinn eins og það var kallað og Jón
settist sjálfur til borðs með þessum litla sendiboða meðan Ragn-
heiður reiddi fram góðgerðirnar. Hann tók gestinn tali, spurði
almæltra tíðinda og hagaði umræðuefni sínu á sama hátt og
hann væri að tala við fullorðinn mann. Ekki man ég lengur
hvernig þessum unga gesti gekk að vera jafningi húsbóndans í
þessu efni, en hann taldi þó ómaksins vert að halda uppi sam-
ræðum og er mér minnisstæð alúð Jóns og Ragnheiðar. Maður
varð maður að meiri fyrir slíkt viðmót.
Þegar árin hafa liðið hefir mér orðið nokkuð hugstætt viðmót
Jóns Elíasar við ungan dreng. Jón átti ekki börn, en kannske var
það líka ástæðan fyrir því á hvern hátt hann tók þessum gesti
sínum. Það hefi ég fyrir satt eftir öðrum, að við önnur tilefni
gætti hann þess einnig að börn sætu til jafns við fullorðna eins
og kostur var. Þetta sýnir ef til vill í hnotskurn hversu mikils virði
börnum er að þeim sé sýnt svipað viðmót og fullorðnu fólki. Það
er einnig gaman að geta þess hér að þegar ég þakkaði Jóni fyrir
góðgerðirnar var andsvar hans, „Forláttu geiið mitt“, algengt
andsvar við þessu þakklæti var að segja bara „Fyrirgefðu". Vafa-
laust endurspeglast í þessu svari eðlislægt lítillæti almúgamanns-
ins, að biðjast afsökunar á hvað góðgerðirnar hefðu verið léleg-
ar og var ekki óalgengt að það væri látið í ljós á þennan hátt.
Ekki tók ég illa upp þetta tilsvar Jóns við þakklæti mínu, en
hann hefði líklega ekki orðað þetta svona við hreppstjórann eða
oddvitann.
Þessi minningarbrot þurfa ekki að vera margorðari, þau fjalla
aðeins um mann sem var af annarri kynslóð, en varð mér eftir-
minnilegur fýrir þær sakir sem hér hefir verið greint. Blessuð sé
minning þessa fólks.
105