Strandapósturinn - 01.06.1998, Blaðsíða 48

mennskuna hjá þessu fólki. Eftir þrifm fórum við aftur með há-
karlskippuna inn í kjallara og innan skamms fer Arni að frnna
sama óþefinn, þrátt fyrir öll þrifin. Við tókum þá fjárans kipp-
una og settum hana undir tröppurnar heima. Þar fór þessi dul-
arfulli óþefur að sjálfsögðu að gjósa upp og við förum með kipp-
una í kjallarann til Jóa og Soffíu eina ferðina enn og felum hana
þar. Það er svo ekki fyrr en einu eða tveimur árum seinna sem
Árni finnur loksins kippuna og ólyktin varð upprætt að fullu.
Ekki hefur vitnast um þetta sérstæða ferðalag hennar, fyrr en
nú.
Það var óskaplega gaman að synda í Kálfaneslæknum. Við
syntum þar mjög oft og út í Sandsker. Eg held að krakkar geri
það ekki í dag. Það var hins vegar mjög vont að labba berfættur
utan úr Sandskeri og til baka til að sækja fötin, þannig að við
fengum „lánaða“ skektu hjá Jóa díla til að róa til baka. Hann
vissi reyndar ekkert um lánið og skektan komst aftur til skila
með þeim hætd, að Jói fann hana sjálfur og fór með hana heim.
Einu sinni sem oftar vorum við í hjólakóng á bryggjunni.
Kristján var fremstur og ég númer tvö í röðinni. Gunnar Páll
Jóakimsson var þá nýfluttur til Hól mavíkur og var að leika sér
með okkur krökkunum og var með í hjólakónginum og næstur
á eftir mér. Kiddi var á svakalega fallegu DBS-hjóli. Það var
fiottasta hjólið á Hólmavík á þeim tíma. Kiddi kemst upp á kant-
inn á stóru bryggjunni og ég elti, en afturhjólið komst ekki upp
á kantinn og ég fór á hjólinu í sjóinn. Og ekki bara ég, heldur
Gunnar Páll líka. Guðmundur Trausti hjálpaði okkur við að ná
hjólunum upp, enda var hann alltaf duglegur að hjálpa okkur
krökkunum. En þegar við erum að hjóla heim, rennandi blaut-
ir, þá koma foreldrar Gunnars Páls á móti okkur og ég var
skammaður eins og hundur fyrir að hrinda honum í sjóinn. En
það var fjarri sanni, því að hann fór í sjóinn fyrir eigin klaufa-
skap rétt eins og ég.
Á haustin þegar fór að skyggja vorum við oft að stelast út. Þá
var fólk stundum að sjá litla og dularfulla elda uppi í Borgun-
um. Þeir Rristján og Magnús fóru stundum þangað upp eftir
með saltpétur og sykur sem þeir fengu að láni í foreldrahúsum,
ásamt ónýtum stígvélum eða öðru gúmmíi. Við kveiktum í salt-
46