Strandapósturinn - 01.06.1998, Blaðsíða 104

Gunnsteinn Gíslason,
Bergistanga, Norðurfirði
Jón Elías
Það er nú einu sinni svo, að þegar aldur færist yfir fer hugur-
inn að leita til baka og jafnvel er það löngu liðna hugstæðara
heldur en daglegir viðburðir sem menn lifa og hrærast í. Eftir-
minnilegastir eru líklega þeir einstaklingar sem maður man af
kynnum frá barns- eða unglingsaldri. Maður á aldur við mig
man í því tilliti tírnana tvenna, svo örar bi eytingar urðu þegar
kom fram á fimmta áratuginn að með ólíkindum má heita. Má
þar fyrst nefna breytt vinnubrögð við hvaðeina sem fengist er
við. Hver kynslóð ber svipmót síns tíma. Samskipti og samgöng-
ur milli bæja voru með allt öðrum hætti, en nú er.
A mínum barns- og ungdómsárum var til dæmis ekki sími á
öllum bæjum, vegir voru ekki aðrir en troðnar götur sem voru
þó eitthvað ruddar, en um þær var ekki farið nema gangandi
eða á hestum. Bæir voru í því tilliti einangraðir og hver gest-
koma var hátíð. Það tímabil sem ég er aðallega að tala um er
fjórði og fimmti áratugur þessarar aldar. Og byggðarlagið sem
ég er að tala um er Arneshreppur á Ströndum.
Boðskipti rnilli bæja voru þá á þann hátt að farið var milli
bæja með þau skilaboð sem þurfti af gangandi manni, eða á
hesti í besta falli, og ef einhveijum hlutum þurfti að koma varð
að senda með þá. Oft komu þessar ferðir í hlut barna eða ung-
102