Syrpa - 01.02.1947, Blaðsíða 33

hlut til“. Ég verð alveg eins og íyrst, þegar við hittumst.
Þá fer honum kannske að þykja vænt um mig aftur. Ég var
alltaf góð fyrst. Ö, það er svo lítill vandi að vera góður við
fólk áður en manni fer að þykja vænt um það.
Ég held honum sé ennþá dálitið vel við mig. Hann hefði
ekki sagt elskan tvisvar við mig í dag, ef honum væri ekki
svolítið vel við mig. Það er ekki allt búið á meðan honum
er svolítið vel við mig, þó það sé ekki nema pínu, pínulítið.
Þú sérð það, guð, að ef þú vildir bara láta hann hringja til
min núna, þá þyrfti ég aldrei framar að biðja þig neins.
Ég skyldi vera góð við hann, ég skyldi vera kát, ég skyldi
vera alveg eins og ég á að mér, og þá færi hann að elska
mig aftur. Og þá þyrfti ég aldrei framar að biðja þig neins.
Þú sérð þetta sjálfur, guð. Viltu þá ekki láta hann hringja?
Viltu ekki vera svo góður? Viltu ekki gera það að vera
svo góður?
Ertu að hegna mér, guð, af því ég var vond? Ertu reiður
af því ég gerði það? En það eru svo margir vondir, góði
guð, þú getur ekki tekið hart á mér einni? Og það var ekk-
ert ljótt, það er ómögulegt að það hafi verið ljótt. Við gerð-
um engum mein. Það er ekkert ljótt til, guð, annað en það
að gera öðrum mein. Við gerðum ekki nokkurri lifandi sálu
mein, þú veizt það. Þú veizt, að það var ekki ljótt, veiztu
það kannske ekki, guð? Viltu þá láta hann hringja strax?
Ef hann hringir ekki, þá veit ég, að guð er reiður við mig.
Ég tel upp að fimm hundruð, og ef hann verður ekki bú-
inn að hringja þá, þá veit ég, að guð ætlar ekki að hjálpa
mér. Það skal vera prófsteinninn. Fimm, tíu, fimmtán, tutt-
ugu, tuttugu og fimm, þrjátíu, þrjátíu og fimm, fjörutíu,
fjörutíu og fimm, fimmtíu, fimmtíu og fimm, .... Það
var ljótt. Ég vissi að það var ljótt. Allt í lagi, guð, sendu
mig bara til helvítis. Þú heldur þú getir hrætt mig með
helvitinu þínu, er það ekki það, sem þú heldur? Þú held-
ur vist, að þitt helviti sé verra en mitt.
Ég má þetta ekki. Ég má ekki láta svona. Þó hann hafi
kannske orðið of seinn að hringja, er það nokkur ástæða til
að sleppa sér? Kannske hann ætli sér ekkert að hringja,
kannske hann komi bara beina leið án þess að vera nokk-
uð að hringja? Hann verður reiður, ef hann sér, að ég hei
verið að gráta. Þeir vilja ekki að maður sé að gráta. Aldrei
grætur hann. Ég vildi að guð gæfi, að ég gæti komið hon-
um til að gráta. Ég vildi að ég gæti komið honum til að
gráta og æða afturábak og áfram um gólfið og finna hjart-
að í sér verða blýþungt og blæðandi og kæfandi. Ég vildi
að ég gæti sært hann svo mikið, að hann afbæri það ekki.
Ekki hugsar hann svona um mig. Hann hefir víst enga
hugmynd um, hvernig mér líður. Ég vildi að hann vissi það,
án þess að ég segði honum það. Þeir kæra sig ekkert um
að hlusta á, að þeir hafi komið manni til að gráta. Þeim
leiðist að maður sé að segja þeim, að þeir geri mann óham-
ingjusaman. Ef maður gerir það, þá finnst þeim mað-
ur vera smámunasamur og óþolandi. Og þá hata þeir mann.
Þeir hata mann ef maður talar nokkurntíma eins og manni
býr í brjósti. Maður verður alltaf að vera að leika. 0, ég
hélt, að maður þyrfti ekki alltaf að vera að leika. Ég hélt,
að þetta væri svo stórfenglegt, að manni væri óhætt að segja
allt, sem manni dytti í hug. En það er líklega aldrei óhætt.
Það er víst ekkert til svo stórfenglegt, að manni sé það óhætt.
0, ef hann vildi bara sima, þá skyldi ég ekkert láta hann
vita, hvað hann er búinn að gera mig sorgmædda. Þeim
leiðist að maður sé sorgmæddur. Ég skyldi vera svo kát og
blíð, að hann gæti ekki annað en látið sér þykja vænt um
mig. Ef hann bara hringdi nú. Ef hann bara hringdi nú.
Kannske þetta sé svoleiðis: Kannske hann ætli bara að
koma án þess að hringja. Kannske hann sé á leiðinni. Kann-
ske hann hafi orðið fyrir einhverju. Mér er ómögulegt að
ímynda mér, að hann hafi orðið fyrir neinu. Mér dettur
aldrei í hug, að hann verði fyrir slysi. Ég geri mér aldrei
í hugarlund, að hann liggi einhvers staðar stirður og kaldur
og dáinn. Ég vildi að hann væri dáinn. Þetta er hræðileg
ósk. Þetta er yndisleg ósk. Ef hann væri dáinn, þá ætti ég
hann. Ef hann væri dáinn, skyldi ég aldrei hugsa um þessa
stund og aldrei muna eftir þessum síðustu vikum. Þá skyldi
ég alltaf bara hugsa um það góða. Þá væri allt gott og
fallegt. Ég vildi óska að hann væri dáinn. Ég vildi óska að
hann væri dáinn, dáinn, dáinn.
Þetta er bjánalegt. Það er bjánalegt að vera óska fólki
dauða, þó það hringi menn ekki upp nákvæmlega á þeirri
mínútu, sem það hefir lofað. Kannske klukkan sé of fljót;
ég veit ekki, hvort hún er rétt. Kannske hann sé
hér um bil ekkert of seinn eftir allt saman. Það getur margt
komið fyrir, svo maður verði svolítið of seinn. Kannske hann
hafi ekki komizt úr skrifstofunni. Kannske hann hafi farið
heim og ætlað að hringja til min þaðan, en svo hafi ein-
hver komið. Hann vill ekki vera að tala við mig þegar aðr-
ir heyra. Kannske hann sé órólegur af því hann veit, að ég
er að bíða. Kannske hann sé pínu, pínulítið órólegur. Kann-
ske hann sé meira að segja að vonast eftir að ég hringi. Ég
gæti gert það. Ég gæti hringt til hans.
Ég má það ekki. Ég má það ekki. Ég má það ekki. 0,
guð, láttu mig ekki gera það. Ég veit það alveg eins vel og
þú, guð, að ef hann væri órólegur út af mér, þá mundi
hann hringja til mín hvar sem hann væri, og hvað margt
fólk sem væri í kring um hann. Láttu mig muna þetta, guð.
Ég er ekki að biðja þig um að láta mig ekki finna til, —
það gætirðu ekki, þó aldrei nema þú hafir skapað heiminn.
Láttu mig bara muna þetta, guð. Láttu mig ekki hálda á-
fram að vona. Láttu mig ekki vera að reyna að hugga mig.
Láttu mig ekki halda áfram að vona, góði guð. Gerðu það
ekki, guð.
Ég skal ekki hringja til hans. Ég skal aldrei hringja til
hans framar, hvað lengi sem ég lifi. Hann má brenna í hel-
víti fyrir mér, ég skal aldrei hringja til hans framar. Þú
þarft ekki að gefa mér styrk, guð. Ég hef nógan styrk sjálf.
Ef hann kærði sig um mig, þá gæti hann fengið mig. Hann
veit hvar ég er. Hann veit að ég er að bíða héma. Hann er
svo viss um mig, alveg hárviss. Af hverju ætli þeir fari alltaf
að hata mann undir eins og þeir eru orðnir vissir um mann?
Ég hugsaði einmitt, að það væri svo indælt að vera viss.
Það væri svo gott að mega hringja til hans. Þá þyrfti ég
ekki lengur að vera í þessari óvissu. Kannske það væri ekk-
ert vitlaust. Kannske honum væri sama. Kannske honum
þætti bara vænt um. Kannske hann hafi verið að reyna að
né sambandi. Stundum reynir maður og reynir að ná sam-
bandi og alltaf er sagt að það sé á tali. Ég er ekkert að
segja þetta til að hugga mig, það er alveg satt. Guð, þú veizt
að það er satt. 0, guð, forðaðu mér frá þessum síma. Forð-
aðu mér frá honum. Láttu mig ekki missa allt stolt. Ég
má víst ekki án þess vera. Það verður víst bráðum það eina
sem ég á.
0, hvað varðar mig um stolt, fyrst ég get hvort sem er
ekki lifað án hans? Svoleiðis stolt er vesælt og kjánalegt og
ljótt. Hið sanna stolt, hið stórfenglega stolt, það er ein
mitt í raun og veru ekkert stolt. Ég er ekki að segja þetta
S Y R P A
23