Syrpa - 01.02.1947, Blaðsíða 34

af því mig langar til að hringja hann upp. Ég er ekki að
segja það af því. Það er alveg satt, það er áreiðanlega ekki
af því. Ég skal vera stórbrotin. Ég skal vera hafin yfir
vesæls stolt.
Góði guð, forðaðu mér frá að hringja. Gerðu það, guð.
Hvað kemur stolt þessu máli við? Þetta eru bara smá-
munir. Hvað er ég þá að tala um stolt, hvað er ég að gera
veður út af þessu? Kannske ég hafi misskilið hann. Kannske
hann hafi verið að biðja mig um að hringja klukkan fimm.
„Hringdu klukkan fimm, elskan“. Ég er nærri vissi um, að
hann sagði það. Guð, láttu mig ekki hugsa svona. Láttu mig
muna, gerðu það, láttu mig muna.
Ég ætla að hugsa um eitthvað annað. Ég ætla bara að
sitja kyrr. Ef ég bara gæti setið kyrr. Kannske ég geti lesið.
0, allar bækurnar eru um fólk, sem elskast svo innilega.
Því eru þeir að skrifa urn það? Vita þeir ekki, að það er
ekki satt? Vita þeir ekki, að það er lygi, helvízk bláber lygi
og ekkert annað? Af hverju eru þeir að lýsa þessu svona,
þegar þeir vita hvað það særir mann? Bölvaðir séu þeir,
bölvaðir, bölvaðir.
Ég má ekki láta svona. Ég verð að vera róleg. Það er eng-
in ástæða til að láta svona. Sko til. Ef hann væri nú ein-
hver annar, einhver sem ég þekkti litið, til dæmis einhver
stúlka, þá mundi ég bara hringja og segja: „Heyrðu, góða,
af hverju kemurðu ekki? Kom eitthvað fyrir þig?“ Þetta
mundi ég gera, og ekkert finnast til um það. Því get ég ekki
eins verið blátt áfram og eðlileg við hann, þó mér þyki
vænt um hann? Ég get það. Það er alveg satt, ég get það
vel. Ég hringi bara til hans og verð glaðleg og blátt áfram.
Þú skalt sjá, hvort ég get það ekki, guð. Ö, láttu mig ekki
hringja, gerðu það ekki, gerðu það ekki, gerðu það ekki.
Guð, getur það hugsazt, að þú ætlir ekki að láta hann
hringja? Er þér alvara, guð? Gætirðu ekki vægt mér? Ég
er ekki að biðja þig um að láta hann endilega hringja strax,
bara þú látir hann gera það rétt bráðum. Ég ætla að telja
upp að fimm hundruð. Ég skal telja hægt og ekkert hafa
rangt við. Ef hann verður ekki búinn að hringja þá, þá geri
ég það. Ég geri það. Ó, góði guð, heilagi faðir á himnum,
láttu hann verða búinn að hringja. Gerðu það, gerðu það,
gerðu það.
Fimm, tíu, fimmtán, tuttugu, tuttugu og fimm, þrjátíu,
þrjátíu og fimm,.......... (J. K. þýddi).
íecjlr íöffur:
Jónas Gíslason (fæddur 8. sept. 1871) er Aust-
firðingur að ætt og alinn upp á Héraði. Hann hef-
ir verið bóndi ]tar eystra, í Loðmundarfirði og
Fáskrúðsfirði og víðar, og einnig stundað útgerð
og verzlun. Hann er mjög fróður um austfirzka
sögu, bæði fyrr og síðar, kann ógrynni af sögn-
um þaðan, og segir vel og hnittilega frá. Hann
hefir ekki hirt um að halda þessu saman, en nokk-
uð hefir verið skrifað upp eftir honum, og mun
það birtast smátt og smátt í þessu blaði. Hér skal
nú sögð ein sagan, — að Jónasi forspurðum.
24
SELEY er verstöð úr Reyðarfirði. Þaðan sóttu
menn til róðra nálega frá hverjum bæ í sveitinni.
Þar var aflasælt og góð veiðistöð og oft mann-
margt. Það þótti aumur bóndi, sem ekki gat haft
eitthvert úthald í Seley, og varla fær um að fleyta
fram lífinu í Reyðarfirði. Enginn strákur þóttist
maður með mönnum, nema hann kæmist út í
Seley um fermingu. Þar var iðja og athöfn og oft
mannfagnaður, en oft var þar harðsótt til fanga
og stundum róstusamt. Þeir voru hreystimenn og
hörkutól margir, sem þangað sóttu, og létu sér
fátt fyrir brjósti brenna, enda var ekki heiglum
hent að sækja þar sjóinn. Oft þóttu þeir heldur
spozkir og kaldhæðnir, sem í Seley voru, og marg-
ir þeirra annálaðir háðfuglar.
Helgi hét bóndi og reri lengi í Seley. Hann var
bróðir Sigríðar á Karlsskála, konu Eiríks. Með hon-
um var sífellt í skiprúmi sá maður, er Stefán hét,
Halldórsson frá Högnastöðum, og tvo háseta hafði
hann aðra. Oft var grunnt á því góða með báts-
höfn Helga og öðrum Seleyingum, og skimpuðu
þeir þá og ertu. Létu þeir í veðri vaka, að þeir
Helgi væru óstórir og ekki sjósóknarar á horð við
aðra Seleyinga, og varð af þessu metingur nokk-
ur og mannjafnaður.
Einn dag sáust þeir Helgi koma siglandi í sunn-
anveðri og fóru geyst í Seley, en veðrið æstist.
Seleyingar stóðu á ströndinni og horfðu á sigling-
una og undruðust hvað verða mundi, dáðust að
og þótti ofdirfska í senn og vandsiglt í veðrinu.
Sjá þeir þá allt í einu, að þeir Helgi kollsigla sig,
en þeir voru þá skammt undan eynni. Allir kom-
ust þeir samt á kjöl, og sáu þeir Seleyingar það
vel úr vörinni. Brugðu þeir skjótt við og hrintu
fram báti til bjargar. Reru þeir knálega út og
komust bráðlega að þeim Helga, þar sem þeir
höfðu klifið á kjölinn.
„0, jæja, mikinn siglið þið nú, piltar, og er nú
mál að komast af kjölnum“, kallar einn skipverji
til þeirra.
Þá segir Helgi við sína menn: „Þeir skulu hlæja
að öðru, Seleyingar, en því, að þeir dragi mig af
kjöl“, og lét sig falla í sjóinn.
Þegar hann var horfinn, segir Stefán:
„Við höfum lengi saman verið, og er bezt að
við verðum enn samferða“, og rennir sér í sjó-
inn á eftir Helga.
Seleyingar björguðu síðan hásetunum og sögðu
þeir af orðaskiptum þeirra Helga á kjölnum, en
þeir fórust báðir.
(Meira). V. Þ. G.
S Y R P A