Syrpa - 01.05.1949, Blaðsíða 15

fleira til sín taka, það verður að ræða um allt,
sem fagurt er í skóginum. Það verða fleiri að
leggja hönd á plóginn, við skulum litast um hver
í sínu umhverfi."
„Froskurinn má ekki verða ritstjóri blaðsins,
það er næturgalinn, sem á að verða það,“ sagði
lævirkinn litli og söng svo fagurt og frjálslega.
„Hættu þessu tísti,“ sagði uglan og rak upp væl
til merkis um það að á fundinum ætti að ríkja ró
og regla. „Ég þekki næturgalann vel, hann er
næturfugl eins og ég. Fuglarnir syngja hver með
sínu nefi. Hvorugur okkar á að verða fyrir val-
inu, því ef svo færi, þá yrði blaðið málgagn höfð-
ingja eða heimspekinga, eða með öðrum orðum
yfirstéttarblað, sem hinir voldugu réðu einir yfir;
það má ekki eiga sér stað, 'þetta á líka að verða
alþýðublað.“
Svo var stungið upp á að blaðið skyldi heita
„Morgungjammið" eða „Kvöldgjammið“, eða
blátt áfram „Gjamm“ eins og hljóðið í froskin-
um, og það varð úr.
Blaðið mundi bæta úr brýnustu þörf skógar-
búa. Býflugan, maurinn og moldvarpan lofuðu
greinum um byggingarlist, þar máttu þau trútt
unr tala.
Gaukurinn er skáld náttúrunnar, hann er ekki
talinn meðal söngfugla, en þó mikils metinn af
alþýðu manna. „Hann tranar sér alls staðar fram
og er hégómlegastur allra fugla“, sagði páfagauk-
urinn, „og samt er hann svo skelfing lítilmótleg-
ur í útliti."
Svo komu maðkaflugurnar á fund ritstjórans
í skóginum.
„Við erum komnar til þess að bjóða yður hjálp
okkar,“ sögðu þær. „Við þekkjum fólkið, við
þekkjum ritstjórana, við þekkjum ritdómarana
og þeirra aðferðir. Við setjumst bara á heilbrigt
hold og spýjum á það, og áður en sólarhringur er
liðinn er það farið að rotna. Okkur er alveg í
lófa lagið að eyðileggja snjöllustu listgáfu, ef rit-
stjórnin þarf á að halda. Sé blaðið flokksblað og
flokkurinn voldugur, þá er óhætt að beita hvaða
ruddaskap sem er, þó að einn áskrifandi segi upp,
þá koma bara 16 nýir í staðinn. Verið nógu
ósvífnir, uppnefnið fólk, setjið það í gapastokk-
inn, bendið á menn og blístrið — eins og ung-
mennafélagarnir — þá megið þér treysta því, að
þér verðið voldugir í landinu.“
„Að sjá þennan vindbelg, sem þeytist þarna um
allar jarðir,“ sagði froskurinn og átti við stork-
inn. „Ég verð að játa, að þegar ég var lítill, þá leit
ég upp til hans og titraði af aðdáun. Og þegar
hann var að spígspora í mýrinni og láta móðan
mása um Egyptaland, þá víkkaði sjóndeildar-
hringur minn, og ég fór að eygja undralönd í
fjarska. En nú hefur hann engin áhrif á mig leng-
ur, nú er ekkert eftir annað en ómur endurminn.
inganna. Nú er ég orð'nn vitrari, ég er farinn að
hugsa, ég er orðinn atkvæðamaður, nú er ég far-
inn að skrifa ádeilugreinar í „Gjammið"; með
öðrum orðum, ég er á máli mannanna réttnefnd-
ur gjammari.
Þetta á sér líka stað í mannheimum. Ég skrif-
aði ritstjórnargrein um það í blaðið okkar.“
(H. G. fslenzkaði. Sagan er samin 1869,
en kom út í fyrsta sinn 1926.)
SYRPA
87