Syrpa - 01.05.1949, Blaðsíða 39

marki sínu, þegar sólin gekk til viðar og tunglið
kom upp, en ekki tók ég þátt í þessu; hvað á
lítið músarkríli að gera á dansleik úti í skógi?
Ég sat bara með naglann minn í mjúkum mosan-
um og horfði á, og mér varð starsýnt á lítinn blett,
sem tunglið skein allra skærast á; þar stóð tré og
undir því var mosinn svo undursamlega mjúkur
og fínn, að ég þori að fullyrða, að skinnið á sjálf-
um músakónginum er ekki mýkra, og hann var
svo fallega grænn, að það var hreinasta hvíld fyrir
augað að horfa á hann. Sé ég þá ekki allt í einu,
hvar kemur hópur af yndislegum smáverum, þær
voru svo litlar, að þær náðu mér ekki hærra en í
hné, og þær voru alvjeg eins og menn, nema fall-
egri og betur limaðir. Þær kölluðu sig álfa, og
klæði þeirra voru gerð úr blómablöðum og alsett
skrauti af fiðrilda- og flugnavængjum, þetta var
hreint ekki ósnoturt. Mér sýndist þeir vera að
svipast um eftir einhverju, en ég vissi ekki, hvað
það var, og allt í einu koma fáeinir úr hópnum í
áttina til mín, og sá virðulegasti bendir á nagl-
ann minn og hrópar: „Nei, það er einmitt svona
stöng, sem okkur vantar, svona þarf hún einmitt
að vera!“ Og því lengur sem hann horfði á göngu-
stafinn minn, þeim mun kátari varð hann.
„Ykkur er guðvelkomið að fá liann lánaðan,“
sagði ég, „en ég verð að fá hann aftur.“
„Hún vill fá hann aftur!“ kvað við í álfahópn-
um og svo gripu þeir naglann minn; ég sleppti
honum óðara og svo dönsuðu þeir með hann
milli sín að mosabreiðunni mjúku og grænu og
stungu honum ofan í hana nriðja. Þá langaði líka
til að reisa vorinu merkistöng, og stafurinn minn
var alveg eins og sniðinn til þess. Nú var tekið til
við skreytinguna, og það var tignarleg sjón!
Agnarsmáar kongulær spunnu gullna þræði
utan um stöngina og hengdu á liana blaktandi
fána og örfínar slæður, svo skjannahvítar í mána-
skininu, að ég fékk ofbirtu í augun af því að
horfa á þær; svo stráðu þær litum af fiðrilda-
vængjum á snjóhvítt línið, þangað til það glitraði
eins og blómstur og demantar. Naglinn minn var
orðinn óþekkjanlegur, önnur eins maístöng hafði
víst ekki verið reist í víðri veröld!
Svo byrjuðu hátíðahöldin og álfarnir fóru að
þyrpast að, þeir voru ekki í neinum fötum, það
er langfínast. Mér var boðið að horfa á alla dýrð-
ina álengdar, því að ég var alltof stór til að taka
þátt í henni.
Og nú kom hljóðfæraslátturinn! Það var eins
og kliður af ótal klukkum úr skírasta kristalli,
fyrst hélt ég að það væri svanahljómur, svo heyrð-
ist mér gaukurinn vera farinn að gala og þröstur-
inn að syngja, og áður en varði ómaði skógurinn
allur af fuglakvaki, klukknahljóm, barnaröddum
og yndislegum söng, og öll þessi dásemd stafaðj
af vorstöng álfanna, — og vorstöngin var naglinn
minn! Aldrei hafði mér komið til hugar að annað
eins gæti úr honum orðið, en auðvitað er ekki
sama hver á lieldur. Ég komst svo við, að ég fór
að gráta, ég grét eins innilega og agnarlítil mús
getur grátið, og það af einskærri gleði.
Nóttin leið alltof fljótt, en við því var ekkert
að gera, hún er nú einu sinni ekki lengri þarna
norður frá. Með dagrenningunni leið léttur blær
yfir landið, smáar bárur gáruðu tjarnirnar, allar
slæðurnar fínu og fánarnir litlu fuku út í veður
og vind, og köngulóarvefirnh', sem bundu blað
við blað og mynduðu hengibrýr og svalir, hurfu
á einu augabragði. Sex álfar færðu mér naglann
minn og spurðu með hverju þeir gætu launað
mér; og ég bað þá um að segja mér, hvernig þeir
færu að því að búa til naglasúpu.
„Hún er að spyrja, hvernig við förum að því
að búa til naglasúpu!“ sagði sá virðulegi og hló,
„og hún var einmitt að horfa á það! Þótti þér
ekki naglinn þinn taka stakkaskiptum?"
„Er það þannig að skilja?“ hrópaði ég, og svo
sagði ég þeim upp alla söguna, bæði um ferðalag
mitt og það, sem ætlazt væri til af mér þegar heim
kæmi. „Hvaða gagn haldið þið, að rnúsakóngur-
inn og allt okkar volduga ríki hafi af því,“ spurði
ég, „þó að mér hafi auðnazt að horfa á alla þessa
dýrð? Ekki get ég hrist hana fram úr stafnum
mínum og sagt: Hérna er naglinn og svo kemur
súpan! Það hefði þó alténd getað orðið eins konar
ábætir.“
(Framhald.)
s VRPA
111