Syrpa - 01.05.1949, Blaðsíða 38

H. C. ANDERSEN:
NAGLASÚPAN (framhald)
Nú verður sagt frá því, sem fyrsta litla músin sá
og heyrði á ferðalagi sínu.
„Þegar ég hélt af stað út í heiminn,“ sagði litla
músin, „þá ímyndaði ég mér — eins og svo margir
aðrir á mínu reki — að ég væri búin að gleypa
alla vizku veraldarinnar, en það var mesti mis-
skilningur; til þess þarf bæði ár og daga.
„Ég lagði strax út á sjóinn og komst á skip,
sem sigldi í norðurhöf; mér hafði verið sagt, að
matsveinunum veitti ekki af því að hafa ráð undir
rifi hverju, ef þeir ætluðu að gera öllum til hæfis,
en það ætti að vera vandalaust, þar sem nóg er
til af feitum svínasíðum, saltkjötsámum og möðk-
uðu mjöli, — þarna voru allsnægtir, en einskis
varð ég samt vísari um það, hvernig hægt væri að
búa til súpu af einum saman nöglum. Jæja, áfram
héldum við, nætur og daga, skipið veltist á báðar
hliðar og sjórinn helltist yfir það. Loks komumst
við þangað, sem ferðinni var heitið, og þar gekk
ég á land, það var einhvers staðar langt norður á
hjara veraldar.
Það er óneitanlega dálítið undarlegt að koma
beina leið úr litla völundarhúsinu sínu heima,
fara um borð í skip, sem líka er eins konar völ-
undarhús, og vera svo allt í einu komin í bráð-
ókunnugt land, hundruð mílna í burtu! Þar voru
villugjarnir skógarflákar með björkum og greni-
trjám, og ilminn af þeim lagði langar leiðir; mér
þótti hann vondur! Og anganin af villiblómun-
um var svo megn, að ég fór að hnerra, hún minnti
mig á bjúgu. Hér og þar voru stórar tjarnir með
hreinu og tæru vatni, en tilsýndar voru þær bik-
svartar á lit; þar sátu mjallahvítar álftir alveg
hreyfingarlausar, og fyrst hélt ég að þetta væri
hjóm á vatninu, en svo sá ég þær fljúga, ég sá þær
ganga og þá fór ég að átta mig; þær eru náskyldar
gæsunum, það sást á göngulaginu, enginn getur
svarið sig úr ætt sinni. Ég hélt mig að mínum lík-
um, hagamúsinni og skógarmýslunni, þó að harla
lítið væri reyndar af þeim að læra og allra sízt
nokkuð um matargerð eða tilhald, en til þess var
nú leikurinn gerður með þessari utanlandsferð.
Þeim þótti það svo stórfengleg hugmynd, að hægt
væri að búa til súpu af nöglum, að fréttin um
þessa nýung barst eins og eldur í sinu um skóginn
þveran og endilangan, en ekki kom þeim samt
til hugar, að hægt væri í raun og veru að fram.
kvæma hana. Og ekki flögraði það reyndar heldur
að mér, að það ætti fyrir mér að liggja þarna á
þessum stað að leysa þennan vanda, meira að
segja á þessari sömu nóttu.
Það var hásumar, sögðu mýsnar, þess vegna var
skógarilmurinn svo sterkur og jurtirnar svo beisk-
ar á bragðið, þess vegna glitruðu tjarnirnar svona
skært, en virtust þó svo myrkar á lit með sjóhvít-
um svanabreiðunum á yfirborðinu. í skógarjaðr-
inum voru fáeinir mannabústaðir og inn á milli
þeirra hafði verið komið fyrir svo hárri stöng, að
hún hefði getað verið mastur á stærðar skipi; hún
var skreytt blómasveigUm og alla vega litum
böndum, því að þetta var maísúlan, merki vors
og gróðurs, yngismeyjar og yngissveinar stigu
dans í kringum hana og sungu hástöfum til þess
að yfirgnæfa tóna fiðluleikarans. Gleðin náði há-
110
SYRPA