Hinsegin dagar í Reykjavík - 01.08.2021, Blaðsíða 57

fjallkona.isfjallkonan.rvk fjallkonan
FJALLKONAN FAGNAR ÞÉR!
karlmaður? Meira að segja lúbarðir
hommar reyndu ekki að leita aðstoðar
lögreglunnar. Og blessuð þögnin sem
ríkti í besta falli, þegar síminn hætti að
hringja því enginn óskaði eftir kröftum
mínum lengur – eins og ég hafði þó
verið efnileg og eftirsótt. Eða þegar ég
tróð mér inn á mannréttindaráðstefnu
og þjóðþekktir einstaklingar hlógu að
því bulli að draga ætti það sem gerðist
bak við lokaðar svefnherbergisdyr inn
í mannréttindaumræðu? Eða þegar
algjörlega ósympatískir pólitíkusar sáu
ekkert athugavert við að við værum
hvergi viðurkennd í samfélaginu, hvorki
til verndar né réttar lífsförunautar?
Og fylgdi mögulega talsverð veðrun
á erfiðustu stundunum eins og þegar
lögfræðingurinn minn og barnavernd
ráðlögðu mér að fara ekki í forræðisdeilu
því væntanlega myndi ég tapa málinu
sem myndi gera mig réttlitla gagnvart
umgengni og grafa undan því að ég gæti
starfað við fagið mitt, þau einu réttindi
sem tókst ekki að taka af mér? Og öllum
sáru stundunum þegar alnæmið réðist að
strákunum okkar og kirkjan var svo sem
til í að jarða þá – eini stuðningurinn sem
þeir fengu á stuttri ævi frá þeirri stofnun?
Og þau sem þoldu ekki sjálfsmedikeringu
í alkóhóli og öðrum efnum? Að
ógleymdum þeim sem buguðust og tóku
eigið líf.
„Hefurðu heyrt um weathering…?“ spurði
mín góða kona og ég hugsaði að á sínum
tíma hefði enginn leyft sér að hugsa um
áföllin og álagið. Dagskipunin var „glad to
be gay“ því að það var eina leiðin sem var
í boði. Án þess að mögla hörkuðum við
öll af okkur og óðum í þessu jökulfljóti
fordóma og réttleysis, án þess að njóta
verndar hins opinbera eða virðingar
samfélagsins. Bara að bretta upp ermar
og skálmar og vaða þar sem hvergi sást til
lands. Afbera straumiðuna og jakana sem
fylgdu vorleysingunum, þrauka kuldann
og sársaukann, grípa til sundtakanna í
ísköldu vatninu, festast í sandbleytu og
skríða upp á grýtta eyri í miðri ánni á
blóðrisa hnjánum og safna kjarki til að
halda áfram. Suma dagaði uppi á leiðinni,
aðrir misstu fótana og enn aðrir hurfu í
þokuna og náðu aldrei landi á bakkanum
hinum megin.
Hvað skyldi þetta ferðalag hafa kostað
okkur? Hversu mikið kvarnaðist af mér og
öllum sem svömluðu á undan mér, með
mér og á eftir mér? Hversu veðurbitin,
sandblásin, vatnssorfin, jarðvegseydd,
frostsprungin og kalin erum við ef grannt
er skoðað? Jú, ætli við séum ekki mörg
hver ansi veðruð?
Ég renni yfir greinina áður en ég sendi
á blessaðan ritstjórann og hrekk við. Fæ
bakþanka og hreinlega móral. Hvaða
drama er þetta eiginlega í mér? Tóm
sjálfsvorkunn yfir einhverju sem löngu
er liðið? Hvað stoðar að brýna þessa
fortíðarrödd um frostbylji og jökulfljót
fyrri tíma – núna loksins þegar hinsegin
samfélagið er komið á algjörlega nýjan
og betri stað? Á ég ekki bara að henda
þessu? En ég kann ennþá að harka af mér
og veit að rétt eins og Soffía frænka kann
ég bara einn söng og það verður bara að
hafa það hvort hann er viðeigandi eða
ekki.
57