Morgunblaðið - 20.12.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. DESEMBER 2021
✝
Sverrir Garð-
arsson fæddist
í Reykjavík 22.
febrúar 1935. Hann
lést á Landakots-
spítala 7. desember
2021. Sverrir var
sonur Garðars Ósk-
ars Péturssonar,
járniðnaðarmanns
og skátaforingja
(1906-1989), og
Sigríðar Ólafs-
dóttur skrifstofumanns (1912-
1991). Albróðir Sverrris er Pét-
ur, f. 1941 og hálfsystur hans,
sammæðra, Þorgerður (1952-
2020) og Einfríður, f. 1956.
Árið 1957 kvæntist Sverrir
Þorgerði Guðrúnu Sigurð-
ardóttur, fulltrúa hjá VR (1938-
2019). Börn þeirra eru: 1) Garð-
ar, f. 1959, kvæntur Kristínu
Þórarinsdóttur, f. 1956. a) Son-
ur Garðars og Katrínar Dani-
valsdóttur er Sverrir, f. 1984,
maki Erna Sigmundsdóttir, f.
1985 og eiga þau tvo syni. b)
Dóttir Garðars og Kristínar er
indamál hljómlistarmanna urðu
honum snemma hugleikin og
lagði hann sig fram um að efla
og styrkja Félag íslenskra
hljómlistarmanna, fyrst sem al-
mennur félagsmaður, stjórn-
armaður og framkvæmdastjóri,
en lengst af sem formaður FÍH,
frá 1968-1987. Til að tryggja
réttindi hljómlistarmanna beitti
hann sér ekki aðeins fyrir
kjarabótum heldur líka stofnun
sérstaks tónlistarskóla, Tónlist-
arskóla FÍH, sem hann var
sannfærður um að myndi efla
tónlistarlífið í landinu og starfs-
grundvöll hljómlistarmanna.
Hann tók þátt í starfi Sjálfstæð-
isflokksins, sat í flokksráði hans
og verkalýðsráði, en jafnframt í
stjórn fulltrúaráðs verkalýðs-
félaganna í Reykjavík og mið-
stjórn ASÍ.
Síðustu tvo áratugi dvaldi
Sverrir á Flórída yfir vetr-
armánuðina og lék þar reglu-
lega með stórhljómsveit og sin-
fóníuhljómsveit. Sambýliskona
hans á þessum árum var Lára
G. Nielsen, f. 1937.
Útför Sverris verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 20. des-
ember 2021, kl. 15.
Þorgerður Guðrún,
f. 1990, gift Einari
Ágústi Einarssyni,
f. 1983 og eiga þau
tvo syni. 2) Ásdís
Anna, f. 1962. Börn
hennar og Lúðvíks
Birgissonar eru: a)
Gerður Anna, f.
1986, maki Stefán
Harðarson, f. 1980
og eiga þau tvö
börn. Fyrir átti
Stefán eina dóttur. b) Birgir, f.
1988, maki Rakel Kristinsdóttir,
f. 1992 og eiga þau einn son. c)
Helga Hjördís, f. 1996.
Að loknu námi í Gagnfræða-
skóla Austurbæjar var Sverrir
einn vetur við verslunarnám og
tvo í tónlistarskóla, auk nám-
skeiða heima og erlendis. Hann
hóf ungur að vinna fyrir sér
sem trommuleikari, lék frá ung-
lingsaldri með ýmsum hljóm-
sveitum, jazz og dægurlög
ásamt klassískri tónlist með
Sinfóníuhljómsveit Íslands, í
Þjóðleikhúsinu og víðar. Rétt-
Í dag kveð ég afa minn í hinsta
sinn. Því fylgir söknuður en á
sama tíma ylja allar góðu minn-
ingarnar. Við afi vorum alla tíð
vinir og gátum talað um allt milli
himins og jarðar, stundum
kannski einum of, ég segi ekki að
við höfum alltaf verið sammála
en ef ágreiningur kom upp var
það alltaf auðleyst.
Sem barn kom afi reglulega í
heimsókn til okkar í Grafarvog-
inn. Hann kom yfirleitt með
nammi með sér, Haribo-gúmmí-
bangsa og Toblerone. Þrátt fyrir
að koma færandi hendi fannst
okkur systkinunum alltaf jafn
skrítið að afi væri tyggjandi
tyggjó allan tímann sem lyktaði
svo vel en harðneitaði að gefa
okkur og sagði: „Nei, þetta er afa
tyggjó.“ Þetta fannst okkur frek-
ar skrítið, en kannski ekki svo
skrítið að gefa börnum ekki nikó-
tíntyggjó þegar betur er að gáð.
Þegar ég var nýkomin með bíl-
próf spurði afi mig hvort ég vildi
koma með honum í smá bæjar-
ferð, hann ætti erindi á Lauga-
veginn og ég þyrfti að koma með
honum, ég hélt það nú. Verslun
Guðsteins var áfangastaður okk-
ar afa í það skiptið og verkefnið
kannski örlítið sérstakt en nú átti
að fjárfesta í jarðarfararfötum,
bæði til að fylgja þeim sem
mundu kveðja áður en hann færi
sjálfur og eins til að láta jarða sig
í, því huggulegur skyldi maður
kveðja þennan heim.
Afi eyddi vetrarmánuðum á
Flórída alveg síðan ég var ung-
lingur og bjó þar lengst af með
Láru. Nokkrar ferðir voru farnar
að heimsækja þau, bæði ég ein og
eins við fjölskyldan saman. Þá
var farið út að borða með afa, á
hljómlistaræfingu og tónleika og
svo var einnig mikilvægt að kíkja
aðeins í mall-ið og versla smá. Afi
naut sín þar og átti mörg góð ár á
Flórída.
Eftir að afi hætti að geta
ferðast á milli Flórída og Íslands
eyddum við fjölskyldan enn meiri
tíma með honum. Á þeim tíma
átti afi við alls kyns heilsuvanda
að stríða og þurfti orðið ansi
mikla hjálp við flestar athafnir.
Þar kom mamma mín sterk inn
og sinnti pabba sínum af alúð og
umhyggju og var afi henni æv-
inlega þakklátur og sagðist oft
viss um það að án Dísu sinnar
væri hann líklega dáinn, ég held
að það sé margt til í því.
Jólin verða svo sannarlega
tómleg án þín elsku afi minn. Ég
veit að eftir þessi veikindi síðustu
mánuði hefurðu verið hvíldinni
feginn og ég vona að þú verðir
sexý í jarðarfararfötunum þarna
hinum megin. Ég mun ylja mér
við góðu minningarnar okkar og
kveð þig eins og við kvöddumst
alltaf: „Ég elska þig.“
Þín
Gerður Anna.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast vinar, hans Sverris
Garðarssonar. Flottur kall sem
nú er genginn á vit eilífðarinnar.
Sverrir var góður vinur sem allt-
af var gaman að spjalla við og
hann hafði skoðanir á svo mörgu.
Hann var bæði hlýr og nærgæt-
inn, en einnig gat hann sýnt á sér
hliðar þar sem hann sagði mein-
ingu sína umbúðalaust. Maður
kom aldrei að tómum kofunum.
Ég kynntist Sverri þegar hann
hóf samband og sambúð við föð-
ursystur mína hana Láru. Marg-
ar voru ánægjulegar samveru-
stundir með þeim í Rjúpnasölum
og úti í Flórída, sem og hjá okkur
á Melstað í Miðfirði. Sverrir hafði
góða nærveru og gaf sér alltaf
góðan tíma til að tala við alla,
hann sýndi því áhuga hvað unga
fólkið í fjölskyldunni væri að fást
við og setti sig inn í það. Hann
var alltaf boðinn og búinn að
greiða götu manns, og ég minnist
þess þegar hann tjáði mér að
þegar ég kæmi út til þeirra vildi
hann lána mér bílinn sinn. Lára
og Sverrir áttu mörg góð ár sam-
an, ferðuðust innan lands og utan
meðan heilsan leyfði. Svo fór að
aðstæður breyttust og leiðir
þeirra skildi. Við hringdumst á í
seinni tíð og var alltaf gaman að
heyrast og fara yfir málin. Nú
eru leiðarlok og ég þakka fyrir
samfylgdina við góðan vin. Far
þú í friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði, Guð þér nú
fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
Ég vil votta Láru og fjölskyldu
Sverris samúð mína.
Guðrún Lára Magnúsdóttir.
Þegar gamall maður kveður er
ekki víst að mörg séu til að segja
frá hver hann var og hvað hann
afrekaði. Ég er af annarri kyn-
slóð en Sverrir og þekkti hann
ekki fyrr en eftir að hann hafði
látið af formennsku í Félagi ís-
lenskra hljómlistarmanna, sem
hann gegndi í 19 ár, frá 1968-
1987.
Fyrst sá ég hann, þá nýliði í
stjórn FÍH, á aðalfundum félags-
ins. Mér þótti hann á stundum
allt að því smásmugulegur um að
rétt væri með farið og spurði of-
an í kjölinn þegar önnur hirtu
ekki um og svo fannst mér hann
stundum frekar kaldranalegur í
fasi.
Með árunum gerbreyttist sýn
mín á Sverri, það þurfti bara svo-
lítinn tíma til að komast undir
hrjúfa skelina. Við urðum perlu-
vinir og gátum talað um heima og
geima en mest um félagsmálin og
sögu íslensks tónlistarlífs. Hann
bar svo sterka umhyggju fyrir að
félaginu hans gengi sem best og
vildi hag þess sem mestan á öll-
um sviðum. Ég fann líka á sam-
ferðamönnum hans og jafnöldr-
um hvað þeir mátu hann mikils
og skildu hverju hann hafði áork-
að. Bera má saman að hann tók
við félagi, sem var rekið nánast
úr herbergi, og byggði það upp í
sterkt afl í myndarlegu eigin hús-
næði. Svo var hann forgöngu-
maður um stofnun Tónlistarskóla
FÍH, en sá skóli átti eftir að ger-
breyta og bæta menntun ís-
lenskra tónlistarmanna í rytm-
ískri tónlist.
Fyrir hönd FÍH-fólks þakka
ég Sverri fyrir frábær störf og
umhyggju fyrir velferð okkar.
Ættingjum hans vottum við inni-
lega samúð, genginn er góður
maður.
Gunnar Hrafnsson,
formaður FÍH.
Ég kynntist Sverri Garðars-
syni fyrst í Elverum í Noregi árið
1974, við vorum þar á norrænu
hljómsveitarnámskeiði nokkrir
tónlistarnemar úr Tónlistarskóla
Reykjavíkur. Sverrir var farar-
stjóri hópsins sem var þarna
samankominn fyrir tilstuðlan Fé-
lags íslenskra hljómlistarmanna
(FÍH) en Sverrir var þá formað-
ur félagsins. Það liðu svo tíu ár
þar til leiðir okkar lágu aftur
saman en þá tók ég þátt í mínum
fyrstu kjarasamningum fyrir
FÍH við Þjóðleikhúsið. Þar leiddi
Sverrir viðræðurnar fyrir okkur
tónlistarmennina og var lær-
dómsríkt fyrir mig að taka mín
fyrstu skref í baráttu fyrir bætt-
um kjörum hljómlistarmanna
undir hans handleiðslu. Fleiri
verkefni tóku við sem leiddi til
þess að Sverrir lagði það til á að-
alfundi FÍH 1986 að ég tæki að
mér varaformannsembætti fé-
lagsins. Okkur varð vel til vina og
ég hóf störf á skrifstofu félagsins.
Ári síðar ákvað Sverrir að stíga
til hliðar sem formaður og við
Sverrir Garðarsson
✝
Ingibjörg Þor-
kelsdóttur, fv.
tryggingafulltrúi,
fæddist á Rauðará
í Reykjavík 15.
mars 1926. Hún
lést 7. des. 2021.
Foreldrar: Þor-
kell Sigurðsson yf-
irvélstjóri BÚR, f.
á Flóagafli 1898, d.
1969, og Anna Þor-
björg Sigurð-
ardóttir, f. í Rvk. 1900, d. 2000.
Systkini Ingibjargar eru Sal-
ome Þorkelsdóttir, fv. forseti
Alþingis, f. 1927, Sigurður Þor-
kelsson fv. ríkisféhirðir, f. 1932,
og Kristín Þorkelsdóttir, mynd-
listamaður og grafískur hönn-
uður, f. 1936.
Ingibjörg giftist 1947 Guðna
Þorgeirssyni, kaupmanni og
síðar skrifst.stjóra Kaupmanna-
samtaka Ísl, f. í Götuhúsum á
Stokkseyri 1923, d. 2015. For-
eldrar Guðna voru Þorgeir
Gíslason verkstjóri, f. 1890, d.
1948, og k.h. Kristín Eiríks-
dóttir, f. á Eyrarbakka 1888, d.
1956.
Börn Ingibjargar og Guðna
eru 1) Þorkell Guðnason f.
1947, maki Stefanía Halla
Ingibjörg ólst upp fyrir
„austan Læk“ í Reykjavík, gekk
í Austurbæjarskóla og útskrif-
aðist frá Kvennaskólanum 1944.
Ung iðkaði hún sund, stundaði
verslunar- og skrifstofustörf,
var heimavinnandi húsmóðir
ásamt því að starfa við eigin
rekstur þeirra hjóna, meðan
hún kom börnum sínum á legg.
Sótti sér síðan frekari menntun
og varð tryggingafulltrúi hjá BÍ
og síðar VÍS, til starfsloka. Árið
1950 tóku þau Guðni við rekstri
fyrstu matvöruverslunarinnar í
Kópavogi, sem var Fossvogs-
búðin á Kársnesbraut 1. Hana
ráku þau til 1960, en fluttu
hana þá í nýtt verslunarhús sem
þau byggðu ásamt heimili sínu
að Borgarholtsbraut 71 og
nefndu Kársneskjör. Árið 1973
seldu þau reksturinn, þegar
Guðni var fenginn til starfa hjá
Kaupmannasamtökum Íslands
þar sem hann starfaði til 75 ára
aldurs, en Ingibjörg réð sig til
Brunabótafélags Ísl, sem síðar
sameinaðist VÍS.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 20.
desember 2021, að viðstöddum
nánum aðstandendum og vinum
– að viðhöfðum fjöldatakmörk-
unum og grímuskyldu. Athöfnin
hefst kl. 13.
Uppl. til að tengjast streymi
verða á vefsíðunum: kirkja.is og
www.streyma.is.
Hlekkur:
https://www.mbl.is/andlat.
Hjálmtýsdóttir, f.
1947, sonur þeirra
1a) Guðni Már Þor-
kelsson, f. 1971,
var kvæntur Guð-
nýju Kristleifs-
dóttur, f. 1972.
Börn þeirra: a)
Árni Gunnar, f.
1996, b) Anna Sól-
veig, f. 2001. Guðni
Már gekk Ásdísi
Lilju Guðnýjard., f.
1993, í föðurstað, unnusti Örvar
Már Jónss, f. 1990. Guðni er
kvæntur Auði Bjarnadóttur, f.
1982, barn hennar Arna Sara, f.
2007.
2) Kristín Guðnadóttir, f.
1953, maki Ásbjörn Björnsson,
f. 1953. Synir þeirra 2a) Björn
Ásbjörnsson, f. 1978, kvæntur
Ólafíu Sólveigu Einarsdóttur, f.
1978. Börn þeirra: a) Benedikt
Einar, f. 2005, b) Harpa Björg,
f. 2008, c) Hekla Kristín, f.
2009. Unnusta Björns var Sig-
ríður Reynisdóttir læknanemi,
f. 1976, d. 2002. 2b) Guðni Ás-
björnsson, f. 1982, kvæntur
Hönnu Ósk Helgadóttur, f.
1983. Synir þeirra eru a) Helgi
Már, f. 2008, og b) Heiðar Már,
f. 2020.
Elskuleg tengdamóðir mín
Ingibjörg Þorkelsdóttir hefur
kvatt þetta líf. Margs er að minn-
ast eftir 50 ár sem tengdasonur
hennar. Inga var bæði glæsileg
og heilsteypt kona. Stundum
koma augnablik í lífinu sem mað-
ur trúir varla að geti verið raun-
veruleg. Eitt slíkt var þegar Inga
og litla nýfædda dóttir hennar
Kristín, sem átti eftir að verða
eiginkonan mín, komu í rúmið við
hliðina á okkur mömmu á fæðing-
ardeildinni. Inga og mamma mín
rifjuðu þetta oft upp. Seinna
flutti Kristín systir Ingu í næsta
hús við æskuheimilið mitt og leið-
ir lágu oftar saman. Ekki verður
minnst á Ingu öðruvísi en að
nefna tengdaföður minn, heiðurs-
manninn Guðna Þorgeirsson.
Þau voru mjög samrýnd og
glæsileg hjón, einstaklega
smekkleg og heimilið bar sterkt
vitni um smekkvísi. Í góðlátlegu
gríni töluðum við gjarna um að
hún hefði löggildan smekk. Ég
kom á Borgarholtsbrautina 15
ára og var tekið vel á móti mér af
þeim báðum og okkur leið vel
saman alla tíð. Guðni og Inga
ráku verslunina Kársneskjör og
eftir að þau seldu verslunar-
reksturinn sem þau höfðu rekið
til margra ára, réð Inga sig til
Brunabótafélags Íslands, síðar
VÍS, og var fulltrúi í tjónadeild
þar sem hún naut sín vel í starfi.
Jafnframt var hún einn af þjálf-
urunum í Heilsuræktinni. Við
Kristín bjuggum um tíma erlend-
is. Þau heimsóttu okkur nokkr-
um sinnum. Þá leigðu þau gjarn-
an bíl og við víkkuðum
sjóndeildarhringinn saman. Ingu
og Guðna fannst gaman að
ferðast, Kanarí var þeirra uppá-
hald. Við eigum líka góðar minn-
ingar úr ferðum með þeim til
Flórída og Portúgal. En við
kynntumst best við byggingu
sumarhússins í Skorradal, þá sá
Inga til þess að við „smiðirnir“
yrðum ekki svangir. Hún hafði
líka þann eiginleika að sjá hlutina
auðveldlega frá ýmsum hliðum.
Og varð aðstoðarverkstjóri og
einnig mjög liðtæk í að mála og
smíða. „Skorró“ varð svo þeirra
sælureitur í mörg ár. Inga var
mjög góður kokkur og lista kö-
kuskreytir. Brauðtertan, kara-
mellukökurnar og súkkulaði-
marsipankakan, voru góðgæti
sem maður fékk ekki annars
staðar. Hún bakaði súkku-
laðikökuna fyrir okkur þegar við
vorum að taka á móti hópi guð-
fræðinema. Gestirnir vildu meina
að Inga gæti auðveldlega notað
þá köku, ef hún þyrfti að heilla
Lykla-Pétur við dyr himnaríkis.
Inga var gamansöm en bar ekki
tilfinningar sínar á torg og gerði
gott úr aðstæðunum sem hún var
í. Þetta sást vel þegar hún var
komin á hjúkrunarheimilið á
Sléttuveginum og Covid olli því
að hún mátti ekki fá heimsóknir.
En þegar maður spurði hvernig
hún hefði það, sagði hún gjarnan:
„Ég hef það.“ Ég geymi í hjarta
mér daginn sem ég sótti hana eft-
ir eftir vikudvöl á Bergheimum.
Það var mjög fallegur dagur og
við ákváðum að fá okkur bíltúr
um Suðurland á leið til höfuð-
borgarinnar. Við ræddum um allt
milli himins og jarðar. Það var
ekki langt í gamansemina. Þarna
var Inga opin og einlæg og við
nutum samverunnar innilega
bæði tvö. Þú lifðir í friði. Far þú í
friði. Takk fyrir allt elsku Inga.
Ásbjörn Björnsson.
Hún Inga stóra systir mín er
látin.
Elst af okkur fjórum systkin-
um.
Forysta var henni í blóð borin
- umhyggjusöm fram í fingur-
góma. Ég hef grun um að
snemma hafi henni verið innrætt
að hún bæri ábyrgð á yngri
systkinum sínum. Inga var að-
eins 15 mánuðum eldri en Salóme
sem næst var í systkinaröðinni.
Fyrir margt löngu heyrði ég haft
eftir barnapíu systra minna: „Þú
ert svo stór og dugleg. Nú skaltu
drífa þig út að passa litlu sætu
systur þína.“ Ég held að þessi
setning hafi verið leiðarstef Ingu
alla tíð.
Hún fann á sér þegar við
systkini hennar gátum þegið
stuðning. Ef eitthvað stóð til hjá
okkur var Inga alltaf komin óum-
beðin og farin að mála hjá okkur,
jafnvel bólstra húsgögn eða flytja
eigin húsgögn til okkar þegar
ferming var fram undan. Þau
hjónin Inga og Guðni voru sam-
hent í stuðningi sínum. Þau voru
fyrstu kaupendur málverka
minna og héldu því áfram lengi
vel. Slíku gleymir maður ekki.
Inga sinnti mér talsvert í
bernsku og sótti mig oft á leik-
völlinn og lét mig svífa yfir poll-
ana á Snorrabrautinni á heim-
leiðinni. Hún söng fyrir mig
fyndin revíulög og glaðlega texta
eins og „Vorvindar glaðir“. Svo
þegar hún þvoði mér á kvöldin
fékk ég alltaf spurninguna:
„Hvora höndina viltu Stína mín?“
þegar hún var hálfnuð með hand-
þvottinn. Þegar ég lenti í að fá lús
í skólanum var það hún sem
kembdi hár mitt, sem lýsir því
hvað hún var hjálpleg við móður
okkar þegar þetta uppgötvaðist.
Inga og Guðni mágur bjuggu á
Bergþórugötu 13. Þegar ég
komst á unglingsár var stutt að
bregða sér til hennar í löngu frí-
mínútunum og kíkja á stóra Kela
nýfæddan og síðar Kristínu litlu.
Þar smakkaði ég í fyrsta sinn
rækjusalat og marengs, enda
hafði Inga farið á hússtjórnar-
námskeið og bryddaði upp á ýms-
um nýjungum sem ekki tíðkuðust
á bernskuheimili okkar. Eftir að
þau fluttu í Barmahlíð skutu þau
skjólshúsi yfir okkur Hörð og tvo
elstu syni okkar á meðan við bið-
um þess að Hörður lyki við að
innrétta fyrstu íbúð okkar.
Ég gat oft leitað í reynsluheim
Ingu á fullorðinsárum mínum,
t.d. um hvernig fæðingu elstu
barna okkar systra bar að. Þá
vissi ég við hverju var að búast.
Inga var mikill námshestur í
Kvennaskólanum og á tímabili
var hún í hópi jógakennara í
Heilsuræktinni Glæsibæ. Þar
náði hún mikilli þekkingu á við-
brögðum líkamans og gat oft los-
að fólk við verki með því að
styðja á næma punkta. Inga var
afar góð í teikningu eins og við
systkinin vorum öll, þótt hún
sjálf liti ekki slíkum augum á sig.
Það er mikill söknuður að Ingu
systur. Hún var í senn akkeri og
stuðningsstólpi okkar systkina.
Þakklæti er mér efst í huga fyrir
langa samfylgd. Mér finnst sem
hún hafi verið mér bæði sem
kærleiksrík systir og móðir. Við
þurfum að breyta sorg og eftirsjá
í þakklæti fyrir að hafa átt Ingu
að og þakklæti fyrir að hún fékk
að fara núna, svo hún fengi lang-
þráða hvíld eftir erfið veikindi
síðustu vikur. Við Hörður Rafn
og fjölskylda okkar sendum
börnum hennar, þeim Þorkeli og
Kristínu, og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Kristín Þorkelsdóttir og
Hörður Rafn Daníelsson.
Það er sól í bernskuminning-
um um Ingu frænku. Inga klædd
sumarkjól að ýta mér í rólu sem
pabbi hafði útbúið á snúrustaur-
unum í „stóru“ Reykjahlíð. Ný-
þvegin hvít lök blaktandi á snúr-
unni. Frá Ingu stafaði hlýja og
gleði, eins og hún nyti þess að
vera útí í sumrinu að ýta mér í
rólu. Inga var sól. Inga var góð.
Á uppvaxtarárum mínum í
Mosfellsdalnum á sjötta áratug
síðustu aldar var mikil samgang-
ur milli fólks. Fólk kom í heim-
sókn, leit við í kaffi, spjallaði og
sagði sögur. Engum boðið. Fólk
kom. Inga og Guðni og börn
þeirra, Keli og Kristín, voru tíðir
gestir í Reykjahlíð. Systurnar,
mamma og Inga voru nánar og
samgangur mikill milli fjöl-
skyldnanna.
Sólin fylgdi Ingu inn í veturinn
Ingibjörg
Þorkelsdóttir