Strandapósturinn - 01.06.2019, Síða 27

26
ið á veitingastað og borðuð pitsa og tiramisu í eftirrétt. Þar með
lauk dagskrá þessa ágæta dags.
Sunnudaginn 10. júní lá leiðin í Dólómítafjöllin. Þau eru stór-
kostlegur kalksteinsfjallgarður sem hefur risið úr sæ en kalksteinn
verður til á hafsbotni og myndast úr leifum skeldýra og kóralla.
Fyrsti viðkomustaður var Ortisei, heimabær Sigurðar Dementz
Franzsonar sem er Íslendingum kunnur en hann fæddist árið
1912. Þar stoppuðum við dágóða stund og röltum um snyrtilegan
miðbæinn. Hús Dementzfjölskyldunnar er merkt og þar er eitt af
mörgum trésmíðaverkstæðum bæjarins. Bæjarhátíð var í gangi,
messa nýafstaðin í kirkjunni, prúðbúin lúðrasveit stillti sér upp og
spilaði þar útifyrir og á eftir sýndi hersveit samhæfðar æfingar
sem lauk með púðurskoti sem bergmálaði milli fjallanna.
Vegurinn liggur í ótal hlykkjum og smáhækkar í gegnum hvert
þorpið af öðru sem öll virðast lifa á ferðamennsku. Á efsta hluta
leiðarinnar var stoppað við kláfferju sem fer upp í tæplega 3.000
m hæð. Þar uppi er mikill veitinga- og útsýnisstaður og sannar-
lega þarf ekki að kvarta yfir því sem fyrir augu ber. Ekki var sama
leið farin til baka heldur lá leiðin framhjá Rósagarðinum sem er
mikill og fagur fjallgarður. Síðasti stans var við Karersee sem er
grænt og tært stöðuvatn og sumir fengu sér gönguferð í kringum
það. Að því búnu var ekinn síðasti áfanginn til Bolzano.
Um kvöldið bárust fregnir um að Ragnar Torfason og fleiri ætl-
uðu að troða upp á Temple barnum. Þangað fóru flestir úr okkar
hópi og var spilað og sungið fram eftir kveldi þar til heimamönn-
um fannst nóg komið.
Mánudagurinn 11. júní hófst með nokkuð sérstakri
skoðunarferð í hunangssafn. Farið var í kláfferju í útjaðri bæjar-
ins upp 850 metra. Þarna er mjög bratt upp og dálítið hrikalegt
enda tóku margir andköf. Kláfferjurnar eru tíu talsins og taka 25-
30 manns hver. Þegar upp var komið tókum við lest sem er af ár-
gerð 1908 með upphaflegum innréttingum. Henni er vel við
haldið og eru stjórntæki og handföng úr kopar. Plattnerhof hun-
angssafnið er í 500 ára gömlu húsi með stráþaki en búið var í því
til ársins 1975. Síðast voru þar systurnar Filomena og Amalia þar
sem sú eldri stjórnaði en sú yngri vann verkin. Flest er þarna
óbreytt frá fyrstu tíð. Hægt er að fylgjast með býflugunum við
vinnu sína því enn er þar framleitt hunang. Það má ímynda sér að