Strandapósturinn - 01.06.2019, Síða 95

94
fólks okkar og ég var varla mönnum sinnandi. Konan þar sagði
við mig að þau hefðu komið við hjá okkur þegar við vorum ekki
komin heim úr búðinni og þá hefði Krúsilíus verið á veröndinni
hoppandi og skoppandi. Hún skildi ekkert í mér að láta svona út
af einum ketti. Hún hefði skilið það ef það hefði verið hestur.
Þegar við komum aftur að húsinu okkar, hélt ég áfram að kalla
kis kis og viti menn; kemur ekki Krúsilíus gapandi og geispandi út
úr gamla fjósinu og hafði þá steinsofið þar í eina tvo klukkutíma.
Næsta ár tókum við Krúsilíus með okkur aftur á Strandirnar, þá
var hann alveg fluttur til okkar á Arnarhraunið í Hafnarfirði, því
dóttir okkar og dótturdóttir bjuggu þá í fjölbýlishúsi á 3ju hæð og
Krúsilíus var ekki nógu ánægður þar, sérstaklega eftir að hann
komst upp á lagið með að laumast til okkar á Arnarhrauninu.
Ekkert markvert gerðist með Krúsilíus árið 2000. En árið 2001
fórum við á Strandirnar. Þar var haldið upp á 60 ára afmæli
mannsins míns Ólafs. Margt fólk kom og nokkrir tjaldvagnar og
tjöld voru sett upp við húsið. Krúsilíus var órólegur og vildi helst
vera þarna í útihúsi og ég færði honum mat þangað. En daginn
eftir afmælisveisluna sá ég Krúsa minn hvergi. Ég leitaði um allt
svæðið og spurðist fyrir á bæjunum, en enginn hafði séð hann.
Síðan líða nokkrar vikur og við komum aftur norður í sumarfrí í
júlí. Fréttist þá af Krúsilíusi í Ófeigsfirði. Ég fór margar ferðir í
Ófeigsfjörð án árangurs. En að lokum fór ég ásamt tveimur stelp-
um með tjald og viðleguútbúnað í Ófeigsfjörð. Stelpurnar voru
að tjalda um kvöldið og ég gekk aðeins út í móa og kis kisaði
hljóðlega, ég settist hálf leið á þúfu og eftir smá stund fer ég að
heyra ósköp lágt mjálm og allt í einu sá ég Krúsilíus framundan
og það skipti engum togum að hann kom upp í fangið á mér og
vildi fá strokur og kjass. Ég var yfir mig glöð að finna hann aftur.
Við fórum svo með hann suður nokkrum dögum seinna og hann
undi sér vel á Arnarhrauninu.
Jæja; næsta ár þ.e. 2002 fer ég enn af stað og tek Krúsilíus minn
með á Strandirnar. Þegar ég stoppa eftir 6-7 klst. akstur á hlaðinu
á Eyri, þá hleypi ég Krúsilíusi út úr bílnum, hann hleypur undir
veröndina og síðan sást hvorki tangur né tetur af honum í þrjú ár
eða þangað til 6. september árið 2005 að hann náðist í minka-
gildru. Við spurðum og spurðum hvort einhver hefði orðið var
við köttinn, en enginn hafði séð hann. Ég for nokkrar ferðir í