Strandapósturinn - 01.06.2020, Qupperneq 39

38
lingu. Þau sagarblöð sem mest voru notuð voru 80 sm í þvermál og 3 mm
á þykkt.
Braut var gerð niður í fjöru og viðurinn dreginn með spilinu upp að hlið
sögunarborðsins. Þetta var öflugur, tæknilegur og afkastamikill búnaður á
þessum tíma. Seinna var byggt yfir sögunarverkið. Bæjarhúsið í Skjaldar-
bjarnarvík var rifið og viðir þess og járn notað í sögunarhúsið.
Töluvert mál var að koma þessari vél í gang og þurfti til þess þrjá menn.
Það fór þannig fram að fyrst var glóðarhausinn hitaður með steinolíulampa.
Þegar hann var orðinn hæfilega heitur var tekið tóg og sett bragð á sving-
hjólið. Tveir menn stóðu sitthvoru megin við svinghjólið og tóku í tógið á
víxl og vöguðu vélinni fram og aftur. Þegar stimpillinn nálgaðist topp dældi
þriðji maður inn olíu og ef vel tókst til þá hrökk vélin í gang en oft þurfti
þó nokkrar tilraunir og einhver blótsyrði. Vélin var kæld með þeim hætti
að vatni var ausið í stóra ámu við hlið vélarinnar. Sambyggð dæla á vélinni
hringrásaði vatninu úr ámunni um vélina sem hélt henni hæfilega heitri.
Viður var sóttur sjóleiðina á fjörur í Drangavík og einnig Skjaldar-
bjarnarvík sem Guðjón hafði keypt árið 1948 á 4.000 krónur af föður-
bróður sínum Jóni Arngrímssyni. Einnig var keyptur viður til sögunar af
nágrannabændum m.a. Dröngum, Ófeigsfirði, Munaðarnesi og frá Felli.
Kaupverð á óunnum við á þessum tíma var 15 krónur rúmfetið.
Árið 1956 keypti Guðjón Guðmundsson á Eyri Engjanes af ríkinu, sem
í máldögum hafði verið talin eign Stafholtskirkju í Borgarfirði. Með því
jukust enn rekafjörur Eyrarmanna.
Sögunarhúsið við Eyri. Ljósmynd: Ingibjörg Guðjónsdóttir