Strandapósturinn - 01.06.2020, Side 41

40
Tuxham vélin var vistuð í geymsluhúsnæði Þjóðminjasafnsins og fékk
munanúmer A-T/B-1982-3. Nú hefur Þjóðminjasafnið ákveðið að hætta að
varsla vélar og mun vélin fara aftur norður að Eyri.
Hleyping viðar
Fyrir og milli sögunarvéla hleyptu menn viði bæði til staura, smíða og
eldiviðar. Það gerðist með þeim hætti að járn og eikar fleygum var komið
fyrir í sprungum í viðnum. Á fleygana var barið með sleggju uns viðurinn
klofnaði eða hljóp sem kallað var. Hleyping var fremur erfið og viðurinn
nýttist misjafnlega. Beinvaxinn kvistalaus viður hleypur vel og staurar sem
úr honum falla verða áferðar- og endingargóðir. Kvistaraftar eru erfiðir
viðfangs, hlaupa og nýtast illa. Hleyping er nú eingöngu stunduð til eldi-
viðar.
Nýr sögunarbúnaður
Gunnar Guðjónsson og Ásgeir Gunnar Jónsson smíðuðu litla og einfalda
sögunarvél úr járni vorið 1972. Hún var fyrstu þrjú árin drifin með 10 hö
rafmagnsmótor. Þá var sett við hana 40 ha. International dráttarvél og
vökvadrifið framdrif. Með vélinni voru aðallega sagaðir girðingarstaurar.
Þessi sögunarvél var lengst af geymd inni yfir veturinn og er enn í gangi
þegar þetta er ritað árið 2014.
Ingólfur Guðjónsson smíðaði stóra og vandaða sögunarvél úr járni ári
síðar eða 1973. Hún var um 8 m löng og drifin með Massey Ferguson drátt-
arvél. Þessa sögunarvél var stærðar
sinnar vegna ekki hægt að hýsa og
er hún því nú með öllu ónýt.
Með þessum vélum söguðu
Gunnar og Ingólfur allan við sem
rak á Engjanes-, Drangavíkur- og
Skjaldarbjarnarvíkurfjörur fram-
undir 1990. Eyrarmenn áttu vöru-
bíla og hófu að aka staurum frá sér
og öðrum á markað eða beint til
bænda í Dala- og Húnavatnssýslum
árið 1967, skömmu eftir að Árnes-
Gunnar Guðjónsson við sögunina.
Ljósmynd: Ásgeir Gunnar Jónsson