Strandapósturinn - 01.06.2020, Qupperneq 89

88
Það mun hafa verið í byrjun febrúar 1956 að ég hleypti heimdraganum,
sem sagt fór að heiman til lengri dvalar en áður. Veturna á undan hafði
verið nokkur útgerð á Djúpavík. Þar var gerður út bátur á línu sem hét
Örn ST-105 ef ég man númerið rétt. Trausti Magnússon var skipstjóri á
bátnum og mun hann hafa átt útgerðina með öðrum á staðnum. Indriði
föðurbróðir minn hafði undanfarna vetur verið með Trausta á sjónum. Nú
hafði hann samband við Indriða og vildi fá hann með á sjóinn og í leiðinni
að útvega sér menn til að beita línuna. Það varð úr að ég og Jón Hall-
dórsson sem átti heima á Munaðarnesi ákváðum að slá til. Trausti ætlaði
að sækja okkur á Gjögur á bátnum sem hann og gerði. Mestan hluta af
leiðinni út á Gjögur fórum við fótgangandi. Á Gjögri bættust við hópinn
þeir bræður Ölver og Ólafur Thorarensen og áttu þeir eins og við Jón að
beita línuna. Þá var einnig Ingibjörn Hallbertsson á Djúpavík landmaður
og beitti með okkur en hann hafði verið vélstjóri hjá Trausta í nokkur
ár en var nú í landi vegna veikinda heima fyrir. Þá bættist líka í hópinn
Þórarinn Leopold Jensson á Gjögri en hann var ráðinn háseti.
Ég hafði aldrei beitt línu áður en hafði þó stokkað lóðir þar sem farið
var stundum á haustin á sjó með lóðir. Meira náði nú kunnátta mín ekki.
Daginn eftir var hafist handa við að beita. Trausti tók að sér að kenna mér
handtökin, hvernig ætti að stinga í beituna á réttum stað og raða vel og
skipulega línuna í balann. Ef það væri ekki vel gert og rétt mætti búast við
að allt færi í flækju þegar leggja ætti línuna. Hann lagði áherslu að fara
bara rólega, því ef við vönduðum okkur vel þá kæmi flýtirinn af sjálfu sér.
Ekki man ég hvað okkur tókst að beita í marga bala fyrsta daginn. Við
Guðmundur Gísli Jónsson
frá Munaðarnesi
Á vertíð
hjá Trausta