Strandapósturinn - 01.06.2020, Síða 115

114
kýrnar inn á kvöldin og þær látnar liggja úti á nóttunni og þá mjólkaðar
fram á kvíum, sem kallað var. Þá mættu mjaltakonur og við stelpurnar
af öllum búum allar á sama tíma og var gaman að vinna þetta saman.
Síðan var kúnum vísað frá á beit að morgni og oftast komu þær sjálfar
heim þegar mjaltatími nálgaðist. En annars þurftum við krakkarnir að
sækja kúahópinn og skiptu búin því á milli sín, að mig minnir, sína vikuna
hvert bú.
Síðan var mjólkin borin heim, skilin í skilvindunni og föturnar þvegnar
niður í á. Skilvindan var tekin í sundur og þvegin eftir morgunmjaltir allt
árið. Smjör var svo gert úr rjómanum, skyr og mysa úr undanrennunni.
Mysan var góð til drykkjar, sérstaklega ef heitt var í veðri við heyskapinn.
Annars var mysan notuð til að sýra slátrið og annan haustmat.
Allir áttu sína garða upp í „Grænubrekku“, sem var norðan við ána,
nokkru fyrir ofan veginn og brúna. Þar voru ræktaðar kartöflur og e.t.v.
rófur, rabbarbarinn spratt þar, einnig kúmen hjá Gróu. Hún var mikil rækt-
unarkona og átti garð sunnan undir húsinu, með ótal blómum og berja-
runnum, sem hún hlúði að. Oft þegar gestir komu þurfti að senda einhvern
til að sækja rabbarbara í graut, sem er herramannsmatur með rjóma út á.
Á sumrin voru alltaf krakkar sem voru sendir í sveit, 2-3 á hverju býli
og voru á ýmsum aldri. Á kvöldin, þegar vinnu var lokið, fór hópurinn í
ýmsa leiki svo sem fallin spýta, útilegumannaleik og að ógleymdum felu-
leik sem alltaf var vinsæll bæði inni (húsið stórt) og úti, ótal hús og börð
til að fela sig í. Toppnum var náð ef eitthvað af fullorðna fólkinu slóst í
hópinn og færðist þá heldur betur fjör í leikinn.
Við stelpurnar vorum líka oft í alls konar boltaleikjum, hoppa í París o.fl.
þegar við áttum frí. Einnig var farið til skelja. Áin var spennandi leikvöllur
til að stífla, góma síli og setja í pollana, æfa sig í að stökkva yfir o.fl. Hver
gat stokkið lengst – það skipti máli. Oft var farið á berjamó. Þá áttum við
að biðja langömmu um leyfi, sem við gerðum, því hún átti Kollsána, þökk-
uðum henni svo fyrir er heim kom og gáfum smakk. Langamma lést 1950.
Heyskapur stóð oft í tvo mánuði eða lengur. Það voru nokkuð stór tún
og vel ræktuð, svokallaðar beðasléttur með smáskurðum á milli og svo
stærri flatir. Steinbjörn á Syðri-Völlum ferðaðist um með hesta og tæki
til að vinna tún úr móastykkjum, t.d. plóg og herfi og er enn til svokölluð
Steinbjörnsslétta norðan við ána og út með túngirðingunni. Þetta auð-