Sjálfsbjörg - 01.07.1966, Síða 24

Guðmundur Gíslason Hagalín
HILLINGAR OG VERULEIKI
Við fórum úr bílnum suður á Arnar-
nesinu, og ég sagði við bílstjórann:
„Þú sækir okkur svo, Óli minn, eftir
klukkutíma“.
„Skal gert“, sagði Öli frá Varmá. „Það
getur reyndar munað 10, 15 mínútum til
eða frá, ef ég fæ túr í bænum, en fari ég
eitthvað lengra, sé ég um, að annar sæki
ykkur“.
„Við treystum því“, sagði ég. „Bless
svo lengi“.
Við félagi minn héldum síðan af stað
niður á nesið. Þó að við ætluðum ekki
langt, fórum við mjög hægt, því að hann
var ekki vel fallinn til gangs. Bakið var
hnýtt og annar fóturinn visinn, handlegg-
irnir voru styrkir og hendurnar sterkar,
og honum skilaði raunar furðanlega áfram
á hækjunni og stafnum. Þarna var hún,
þúfan græna, í aurgráu holtinu. Báðir
mundum við þessa vin í eyðimörk holts-
jns. Hundaþúfa, — já, það var hún víst,
en ef hún var það, var hún óvenjustór,
var í raun og veru lítill hóll. Og enn er
hún til, þrátt fyrir allt umrót og jarð-
rask seinustu ára á svæðinu milli Reykja-
víkur og Hafnarfjarðar.
„Hér setjumst við“, sagði félagi minn.
„Já, hér sjáum við vel út til hafsins og
hillinganna“.
„Þetta er einmitt staðurinn, sem ég
minntist á við þig“, sagði ég. Og svo
hlammaði ég mér niður í dimmgrænt og
safamikið grasið.
Hann settist líka, en með nauðsynlegri
varygð, og svo horfðum við báðir til norð-
vesturs, — út til hafsins og Snæfellsness-
fjallgarðsins.
Þar blasti við næsta furðuleg sýn.
Vesturloftið var — svo langt sem séð
varð til suðurs — skreytt þeirri dásam-
legu litadýrð, sem iðulega mætir augimr
þeirra að kvöldi dags, sem búa við Faxa-
flóa, en þegar norður dró, gat að líta und-
ursamlegar og næsta óvenjulegar hilling-
ar. Þar risu hrikalegir fjallgarðar með
blásvörtum hamrabeltum, sem krýnd voru
sólrcðnum snækórónum. Þessar furðu-
strandir lágu í sveig allt þangað, sem Snæ-
fellsnesið tók við, en yfir það gat að líta
24 SJÁLFSBJÖRG