Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2017, Síða 10

leiksýningum og skemmtunum á vegum félags skipstjórnar-
kvenna, Öldunni. Þar naut hún sín vel.
– En það hefur verið óvenjuleg staða fyrir kvenmann á þess-
um árum að standa ein og óstudd fyrir heimili, en vera þó gift?
– Jú, eflaust. Þó ekki fyrir mömmu. Hún var skipstjóradóttir
og þekkti ekki annað. Hún var ekki nema 13 eða 14 ára þegar
hún missti móður sína. Afi, Jón Högnason, skipstjóri, tók hana
þá úr skólanum til að hugsa um heimilið.
– En hvernig gekk föður þínum að aðlaga sig lífinu í landi?
Hann var ánægður og sáttur, þegar hann kom í land, en það
var líka „töff“, sérstaklega fyrir mömmu. Hún hafði alltaf
stjórnað heimilinu, var fylgin sér, hafði séð um allt, þannig að
það var erfitt fyrir hana að hleypa honum að og á sama tíma
þurfti hún að minna okkur systkinin á að muna eftir pabba,
hann væri nú til staðar. En þetta jafnaði sig þegar frá leið.
– Höfðu þið mikil samskipti við áhöfnina á Ingólfi?
– Já, svo sannarlega. Heimilið var eins og félagsmiðstöð og
oft þéttsetinn bekkurinn í eldhúsinu þar sem alltaf var hlaðborð
af góðgæti með kaffinu, mamma sá til þess. Skipverjar komu
iðulega í heimsókn og sátu lengi. Við þekktum þá alla með
nafni. Þeir voru vinir okkar, já eins og hluti af fjölskyldunni.
Og það dró ekki úr þessari fjölskyldustemningu að 1. stýrimað-
ur á Ingólfi Arnarsyni, var Grímur Jónsson bróðir mömmu, en
þeir voru alla tíð saman á Ingólfi, hann og pabbi.
Pabba fannst það líka skipta miklu máli að heimilið stæði
undirmönnum hans alltaf opið. Ég man að einu sinni kom Jón
Bergvinsson í heimsókn, ögn kenndur. Ég var ein heima, þorði
ekki að hleypa honum inn. Þegar ég sagði pabba þetta, sagði
hann „Þú átt alltaf að hleypa köllunum á Ingólfi inn, því þeir
gera ekki flugu mein, allir, góðir kallar, Sigrún mín“.
Pabbi var kominn í land þegar þetta gerðist, en það breytti
engu um, að karlarnir sem höfðu verið með honum á sjónum
áttu alltaf athvarf á Austurbrún 33.
Og þeir sóttu hingað. Mamma og pabbi höfðu svo góða nær-
veru. Þó vildi Jón Bergvinsson ekki vera með honum á Bjarna
Benediktssyni, þegar pabbi hringdi í hann og bauð honum
pláss. Hann var svo mikill kommi, hann Jón Berg, að hann gat
ekki hugsað sér að sigla á skipi með þessu nafni.

Ankerið af Ingólfi Arnarsyni
Það líður að lokum góðrar stundar á Austurbrún 33. Eftir að
hafa setið hjá Sigrúnu og Robert, skil ég skipverjana á Ingólfi
vel, að hafa sótt í eldhúskrókinn til Sigurjóns og Ragnhildar.
Eplið hefur sannarlega ekki fallið langt frá eikinni. Í því að ég
kveð hin góðu hjón benda þau mér á ankeri í garðinum.
- Það er af Ingólfi Arnarsyni, segir Sigrún. Ég er búin að gefa
það Íslenska sjávarklasanum niðri á Granda.
Auðvitað, hugsa ég. Á Grandagarði á ankerið af Ingólfi
Arnarsyni, fyrsta nýsköpunartogara Íslendinga heima, hvergi
annars staðar.
Skipsbjallan er líka vel varðveitt.
Ankerið af Ingólfi Arnarsyni í garðinum hjá Sig-
rúnu en mun nú senn flutt út á Granda.
Sigurjón Stefánsson skipstjóri.
10 – Sjómannablaðið Víkingur