Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2017, Side 28

helming þess afla sem þau fengu yfir sumarvertíðina en við
nánast ekki neitt.
Skemmst er frá að segja að kallinn í brúnni fiskaði sem
aldrei fyrr og er upp var staðið í vertíðarlok, um miðjan sept-
ember, var Helgi Helgason VE. orðinn þriðja eða fjórða afla-
hæsta skip flotans. Hásetahlutur minn dugði fyrir tveimur
þriðju af lítilli íbúð á Akureyri,
Þrátt fyrir góð aflabrögð þá gekk ekki allt snurðulaust hjá
mér um borð og sennilega hefði átt að henda mér í land vegna
uppreisnar. Ég hafði þann starfa að halda skipinu kláru frá
nótinni með léttbáti þar sem þverskrúfur voru engar til þeirra
hluta á Helga. Þar sem útilokað var fyrir mig að sjá í hvaða átt
skyldi draga skipið hverju sinni var það hlutverk stýrimanns að
segja til um það með bendingum. Handapatið á manninum var
svo yfirgengilegt að ekki var nokkur leið að skilja hvort draga
ætti skipið út eða suður upp eða niður. Ekki stóð svo á skömm-
unum þegar ég kom aftur um borð í skipið og yfirlýsingum
stýrimanns á fávisku mína og aulahátt.
Að því kom að ég neitaði að fara um borð í léttbátinn fyrr en
mér væri sagt í hvað átt ætti að draga skipið og að bendingar
væru skiljanlegar. Á sjómannamáli kallast svona háttalag upp-
reisn. Satt best að segja hélt ég að stýrsi ætlaði að hjóla í mig á
stundinni og henda mér fyrir borð. Svo hátt lét í okkur þar sem
við stóðum á bátapallinum og steyttum hnefana hvor framan í
annan að skipstjórinn heyrði til okkar inn í brú. Svipti karlinn
upp brúarhurðinni og spurði hver andskotinn gengi eiginlega á.
Ég var nægjanlega reiður og æstur til að átta mig ekki á að upp-
reisnarmaður var ég orðinn og lét því nokkur vel valin orð falla
um að þetta stýrimannsfífl hans ætti ekki einu sinni tilverurétt
sem háseti á árabáti.
Þegar Finnbogi skipstjóri áttaði sig á um hvað málið snerist
bað hann mig að fara í léttbátinn. Hann ætlaði sjálfur að gefa
mér merki um hvert skyldi draga skipið og að svo myndi verða
eftirleiðis. Þessum málalokum undi uppreisnarmaðurinn vel og
sköpuðust engin vandamál með dráttinn það sem eftir lifði
vertíðar.
Fundið Rauða torgið
Þann 25. júlí bar Helgi Helgason að landi stærsta síldarfarm
sem íslenskt skip hafði þá komið með að landi í einni veiðiferð.
Í bókinni „Mennirnir í brúnni“ er mynd af skipinu þar sem það
siglir inn Seyðisfjörð. Þessi myndataka hefur verið eignuð öðr-
um en hana framkvæmdi en myndin er þannig tilkomin að
léttabáti Helga var slakað niður og fór ég á honum fram fyrir
skipið þar sem Unnar Mikaelsson festi þennan atburð á filmu.
Nokkurra dag löndunarbið var á Seyðisfirði er við lögðumst
að bryggju og útlit því ekki gott með framhald veiða. Skipstjóri
Helga kunni fleira fyrir sér en að finna fiskinn í sjónum og lét
nú að því liggja að sennilega myndi skipið sökkva við bryggj-
una fengi hann ekki að létta það um nokkur hundruð mál.
Ekki leist hafnarvöldum það fýsilegur kostur að eiga þetta
stóra skip á botni hafnarinnar og hleyptu því fram fyrir allan
flotann þar sem úr því var dælt 300 málum. Að lokinni dælingu
bjuggust menn við að skipinu yrði aftur lagt við bryggju en
karlinn hafði annað í huga. Sett var á fulla ferð út Seyðis-
fjörðinn og var ekki slegið af fyrr en undir löndunarkrana á
Siglufirði.
Frá Siglufirði var aftur siglt á miðin fyrir austan og skipið
hálf fyllt þar á skömmum tíma. Stóð það á endum að í kjafti
Seyðisfjarðar mættum við þeim sem eftir löndun höfðu beðið
þegar við sýndum þeim skutinn.
Um mánaðamótin ágúst – september hvarf flotinn til heima-
hafna eftir margra daga brælu því álitið var að nú væri vertíð á
enda runnin. Skipstjórinn á Helga Helgasyni, Finnbogi Magnús-
son, þráaðist þó við og svo gerðu einnig skipstjórarnir á Víði II
GK-275 og Þórði Jónassyni EA-350, þeir Eggert Gíslason og
Hörður Björnsson.
Þegar veðrið gekk niður sigldu þessi þrjú skip einar 100
28 – Sjómannablaðið Víkingur